RIMON: popster in spe gaat Nederland nu al voorbij RIMON: popster in spe gaat Nederland nu al voorbij

Eerlijk? Ja, RIMON (echte naam: Rimon Bahere) had wel verwacht dat haar muziek mensen van over de hele wereld zou bereiken. Dat ze al in het jaar dat ze haar debuutsingle heeft uitgebracht shows zou doen in Parijs en Londen, dat Pitchfork, Apple Beats en Noisey US over elkaar heen zouden buitelen met lyrische woorden over de neosoul van de 21-jarige zangeres. ‘Als je ergens écht in gelooft…’, vertelt ze in een klein cafeetje in Amsterdam-Oost op steenworp afstand van haar huis ‘… dan komt het altijd uit. In de wereld van mijn beste vriendin en mij bestaat er geen nee. Ik geloof dat je gedachtes heel erg powerful kunnen zijn, je moet niet twijfelen aan bepaalde dingen. Nu is het dus zoals ik het in mijn hoofd had. Enerzijds overweldigt dat me, maar ik heb dit ook altijd gevisualiseerd. Ik keek altijd al naar Sevdaliza en Naaz, independent zangeressen die het internationaal ver weten te schoppen.’

Met losse singles ‘Grace’ en ‘Realize’ gooide ze eerder dit jaar al hoge ogen, deze week bracht ze ook debuut-EP BBYGIRL FOCU$ uit. Daarop weerklinkt verleidelijke hiphop en neo-soul a la Jorja Smith en Kali Uchis, in de voetsporen van Erykah Badu en Lauryn Hill. De EP kent drie hoofdstukken, van euforische verliefdheid via een gebroken hart naar berusting. ‘Het gaat over een liefde waarin ik mezelf compleet was vergeten. Ik had mijn energie volledig in de ander gestopt, mijn wereld draaide letterlijk om die persoon heen en mijn dromen en ambities qua muziek raakten op de achtergrond. Vandaar de titel BBYGIRL FOCU$: een reminder dat ik mezelf nooit moet wegcijferen en altijd gefocust wil blijven.’

Haar moeder vond het aanvankelijk maar niets dat Rimon zich op muziek stortte. Liever zag ze haar dochter gaan studeren om uiteindelijk advocaat of arts te worden. ‘Ze is gevlucht vanuit Eritrea om te zorgen dat ik het beter had. Er werd wel van me verwacht dat ik iets doe dat beter is dan zij in haar land kon doen. Ik móést VWO afmaken, ik móést naar de universiteit en een goede baan.’ Rimon was pas 1 jaar oud toen haar moeder op haar 24ste Eritrea voorgoed achter zich liet. Het land was op dat moment in een langdurige en bloederige koude oorlog verwikkeld met Ethiopië die zo’n 100 duizend mensen het leven kostte. Sindsdien is bijna een half miljoen Eritreërs het land ontvlucht – circa tien procent van de gehele bevolking –, zo stelde UNHCR in 2016.

Pas 9 juli van dit jaar tekenden Eritrea en Ethiopië een vredesakkoord. ‘Mijn moeder moest huilen van blijdschap, ze heeft een week lang gefeest. Er ging voor het eerst weer een vlucht tussen de twee landen. Dat is gigantisch: er zijn zoveel mensen die elkaar lang niet hebben gezien. Mijn vader komt uit Ethiopië en woonde in Eritrea, maar is jaren geleden naar Ethiopië terug verhuisd. Anders had hij zijn familie nooit kunnen opzoeken.’

‘Tot op de dag van vandaag heb je in Eritrea dienstplicht. Mijn moeder heeft in een strafkamp gezeten, ze heeft moeten leren hoe het is om soldaat te zijn. Gelukkig heeft ze zelf nooit in de oorlog meegedaan, maar ze kende veel mensen die erin zijn overleden. Op zich was het leven van mijn moeder in Eritrea verder niet heel verkeerd, maar ze dacht: “Oké, ga ik mijn kind hier laten opgroeien? In een land waar je geen eigen mening mag hebben, waar zo’n heftige community is?” Ik vind het lastig om erover te praten, het is en blijft een dictatuur. Mensen zijn daar echt gebrainwashed. Als je één verkeerd ding zegt, ook al is dat vanuit Nederland… Dat is gevaarlijk.’

Dus vertrok ze met baby Rimon naar Europa. Hoe precies? ‘Dat ligt gevoelig.’ Ze zaten op een schip voor vluchtelingen in Dordrecht, en trokken vervolgens door naar Engeland. Daar werden ze gesnapt en in een kamp voor illegalen gezet, waaruit ze stiekem zijn ontsnapt, om via Duitsland uiteindelijk in Zandvoort terecht te komen. Vijf jaar hebben ze in allerlei azielzoekerscentra gezeten, voordat ze een eigen plekje kregen. ‘Ze voelde zich welkom in Nederland, maar ze kwam wel ineens in een koud land waar niemand gedag zegt op straat, waar ze niemand had om op terug te vallen. Ze heeft me altijd gezegd: “Rimona, we zijn anders, en zo zul je in bepaalde situaties ook behandeld worden.” In Zandvoort zijn niet veel buitenlanders te vinden – laat staan mensen uit Eritrea – dus daar werd ze wel vluchteling gezien.’

Zelf heeft Rimon dat gevoel nooit echt gehad. Toch werd ze er een paar jaar geleden wel op een gekke manier aan herinnerd: altijd vierde ze haar verjaardag in januari, dat was immers de datum die op haar Nederlandse papieren stond. Haar vader – die in Ethiopië woont – heeft ze nooit echt gekend, maar hij bleef jaar na jaar felicitaties sturen in februari. ‘Ik dacht altijd: fuck you, je weet niet eens mijn verjaardag. Totdat mijn moeder me vertelde dat ik eigenlijk in februari geboren ben en de datum op mijn paspoort niet klopt. Daar heb ik echt mee gezeten.’ Twee jaar geleden trok ze dus naar Ethiopië om haar vader en zijn familie voor het eerst te ontmoeten. ‘Ik wilde hem beter leren kennen, en mijn roots ontdekken. Het was heel inspirerend, ik werd met open armen ontvangen en heb er heel veel teksten geschreven.’

In de periode die daaraan voorafging was Rimon ‘nogal rebels’. Ze begon op haar zestiende als danser bij The Amazing Agency, op evenementen als Milkshake. ‘Dan moest ik dansen op zo’n steiger. Maar je zag ons niet op een ordinair feestje waar we konden worden geseksualiseerd door vieze mannen. De eigenaar zat heel erg in de LGBTQ-community, heel veel hosts waren transgender, het was allemaal heel vrij en open. In mijn cultuur is homoseksualiteit taboe, maar door die periode ben ik gelukkig heel openminded geworden.’ Omdat de dansers toch al zo vaak werden gevraagd om modellenwerk te doen, werd het bedrijf omgevormd tot een modellenagency dat diversiteit voorop zette. ‘Als model ben je natuurlijk vooral een hulpje of instrument, niet iemand die zijn eigen mening kan geven. Maar ik heb ook nóóóóóóit rekening hoeven houden met mijn gewicht, niemand hoefde zich uit te hongeren. Ik ken ook meisjes die in de echte modellen-modellenwereld werken. Die is wel heel oppervlakkig en streng, tot het punt dat ze depressief worden van hoe het eraan toegaat.’

Maar nu stort Rimon zich dus op de muziek: twee jaar geleden wenste ze al dat ze de wereld over zou vliegen, nu is het zover. Na het gesprek vertrekt ze naar Parijs en Londen voor eigen optredens, in het buitenland lijkt haar EP het goed te gaan doen. Haar team – niet veel ouder dan zijzelf – kreeg daarvoor wat advies van de managements van Sevdaliza en Naaz, verder doen ze het helemaal zelf. ‘Misschien dat ik zo keihard heb gewerkt om mijn strenge moeder te overtuigen. Ik wilde vooral háár laten zien dat dit kan.’

Een vriend aan wie ze zich heeft opgetrokken is Denzel Curry, de Amerikaanse rapper die eerder dit jaar een waanzinnige show gaf op WOO HAH!. ‘Hoe ik hem ken? Dat is weer een heel raar verhaal. Hij had way back een show in Haarlem en speelde daar voor twintig man, ik was er met een vriendin. Toen wij op de trein naar Zandvoort terug stonden te wachten, stond hij ook op het perron. We raakten in gesprek en van het een kwam het ander. Dat was vijf jaar geleden, sindsdien zijn we maatjes. Ik heb van een afstandje kunnen meekijken met zijn carrière. Zo inspirerend! Zijn albums zijn altijd consistent, hij was altijd independent en heeft nu echt een grote stap gezet. Als ik dat zie, dan denk ik: alles kan. Als je er zelf maar in gelooft.’

Rimon is genomineerd voor de Song van het Jaar 2018. Breng hier je stem uit.