Misschien niet zo’n gekke vraag om mee te beginnen: hoe gaat het met je, Willem?
‘Haha, die vraag stellen velen. Het gaat heel goed met mij! Ik ben heel blij en trots dat het album uit is, en daarnaast gaat het ook gewoon in mijn eigen leven heel goed. Alles komt nu weer een beetje op z’n poten terecht.’
De avond voor zijn nieuwe album uitkomt, is Willem de Bruin te gast bij De Wereld Draait Door. Het is de eerste keer dat hij voor zo’n groot publiek over soloalbum Man In Nood praat, zijn eerste release sinds het einde van The Opposites. Het loodzware verhaal van die nieuwe plaat – vol depressie, paniek, geldproblemen en zelfs gedachten over zelfmoord – wordt aan de bekende rode tafel in acht minuten besproken. Matthijs van Nieuwkerk leest met gefronste wenkbrauwen een passage uit ‘Oorlog’ van een blaadje: ‘Verwarde staat, suïcidaal, door angstaanvallen naar de GGZ-poli / Weiger medicatie, mijn intuïtie zegt: zorg dat je deze depressie eigenhandig het hoofd biedt’. Van Nieuwkerk somt de pijnlijkste zinnen in Willems teksten nog eens voor hem op, en vraagt: ‘Hoe is dat mogelijk, terwijl je misschien een jaar daarvoor nog een heel Pinkpop aan je voeten hebt liggen?’
Je zat bij De Wereld Draait Door gisteravond. Dat is best heftig, zomaar even op live televisie praten over misschien wel de ergste jaren van je leven.
‘Dat ik daar zou zitten wist ik pas op de dag zelf, dus dat kwam een beetje onverwachts. Kijk, de gesprekken, ook dit gesprek, zullen gaan over de thema’s waar ik over praat op het album. Het is iets wat ik voor mezelf heel duidelijk een plek heb kunnen geven: waarom het er is, waarom het er is geweest, de dingen die er zijn gebeurd. En belangrijker nog: het gaat nu goed. De dingen waar ik over praat op het album zijn nu niet meer aan de gang. Ik heb het al opgeschreven, dus het is voor mij niet echt meer iets waar ik de binding van emotie zo sterk mee voel, of het gevoel heb dat ik er nog heel erg in zit. Het is eigenlijk iets wat ik gewoon heel helder kan vertellen.’
Dat verhaal begint ongeveer zo: tot 2013 zette Willem samen met Twan van Steenhoven als de megasuccesvolle hiphopformatie The Opposites nog de grootste festivalvelden van Nederland op de kop. Maar dat kwam ten einde – voor Willem onverwacht. Nee, er was geen ruzie, maar waar Willem nog wel verder wilde, zag Twan dat niet meer zitten. Willem probeerde om een soloplaat te maken met net zulke feestelijke hits als waar hij met Twan zo’n succes mee had gehad, maar ineens kwam hij terecht in een diep, zwart gat. De soloplaat die er uiteindelijk kwam, Man In Nood, is de fysieke manifestatie van dat gat. Geen vrolijke meezinghits, maar zware, naakte teksten over steeds dieper zinken, stuurloos, alleen, en zonder uitweg.
Je schrijft het op je album allemaal behoorlijk letterlijk op. Je verbloemt niks, we hoeven niet te gissen naar hoe je je gevoeld hebt.
‘Dat is denk ik de pen geweest, haha. Veel tracks hebben zichzelf geschreven; althans, zo voelt het. Het kwam er op dat moment ook op zo’n manier uit. Ik denk dat dat ook de weg is die ik bewandeld heb: ik werd zo letterlijk geconfronteerd met dingen. De enige manier om ermee om te gaan was om dat te facen, en het dan ook op die manier op te schrijven.’
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?