Best Kept Secret 2019: dit is de zondag Best Kept Secret 2019: dit is de zondag

Veel oude rotten kleuren de zondag in Hilvarenbeek. The Raconteurs, Stephen Malkmus, Liz Phair en Interpol. Maar de jonge garde gaat er vandaag met de prijzen vandoor. >>> lees verder

Na de ingetogen Bon Iver op vrijdag en de statische robots van Kraftwerk gisteren is de headliner op de zondag van Best Kept Secret een brok dynamiek. Christine danst, zingt, laat het vuurwerk knallen, rijst naar de nok van het podium. Kortom: een spektakel waar je mond van open valt. Maar vergeet niet: ze heeft ook nog wat te vertellen. >>> lees verder

Lizzo heeft nu al genoeg uitschieters in haar genrehoppende repetoire zitten. ‘Juice’ is natuurlijk de afsluitende dansbare hit, maar hiphop-popsingle ‘Truth Hurts’ is nog spannender. Ze brengt het nummer met een bruidssluier voor haar gezicht. De Lizzo-show heeft vele gezichten en geeft uiteindelijk ook nog ruimte haar dwarsfluitkunst te vertonen. Lizzo speelt het klaar om in Nederland te debuteren met een show waarin zoveel gebeurt dat het publiek haast vergeet wat voor een superstrot ze wel niet heeft. >>> lees verder

De Britse spoken word/hiphop-artieste is dat meisje uit je klas dat altijd alle antwoorden weet, en daardoor onuitstaanbaar zou kunnen worden. Als Hermelien Griffel die van Zweinstein is getrapt en toen maar rapper is geworden. Ze weegt haar woorden in haar handen, en laat maar eens zien hoe ongelooflijk zwaar ze zijn. Zoveel nadruk geeft ze de wijsheden die ze verkondigt. >>> lees verder

Zuiver is het niet en met een hoofd dat constant gepijnigd/geconcentreerd kijkt, komt het allemaal wat afstandelijk over. Jammer is ook dat vanaf de helft van de set de toon verandert naar kabbelende, John Mayerige slowrockers en dan blijkt hij ook met Mayer een nummer te hebben opgenomen. En dan dwingt deze multi-instrumentalist toch weer respect af met het nummer ‘Call Me’ als hij ook nog feilloos dwarsfluit weet te spelen én hoesten tussendoor. 'Are they having a barbecue outside?,' probeert hij nog half grappend te zeggen, maar niemand lacht erom. >>> lees verder

Het gelouterde vijftal – stuk voor stuk in diepzwarte overhemden gestoken – is simpelweg te cool (of in ieder geval te koeltjes) voor de collectieve ontlading zoals die plaatsvond bij de grote hit van The Raconteurs. Maar zodra de Pixies-eske baslijn van ‘Evil’ door de tent schalt komt het toch even in de buurt. Op een festival waar de meezingers zelfs tijdens de headlinesets dun gezaaid zijn, grijpt het publiek het anthem van Banks & co. met beide handen aan. Interpol: steady, as she goes. >>> lees verder

Popeuforie in het kwadraat, en vooraan staan heel wat kids elk nummer van voor tot achter mee te blèren. Er staat zelfs een meisje met een Carly-telefoonhoesje met tranen in de ogen. Zo gek is dat niet, ondanks haar flinke following deed ze nog nooit een show in Nederland. Er zijn mensen die speciaal voor Carly Rae Jepsen een kaartje voor deze festivaldag hebben gekocht. En terecht! Het maakt niet uit dat niet elke uithaal even zuiver is, dat die band wel een erg gezichtsloze bedoening is. Carly brengt haar synthpop zo oprecht als je maar kunt wensen, met gulle pretoogjes en een mal koeienpakje, dansend alsof ze in haar eentje in de slaapkamer met een haarborstel als microfoon staat te zingen. >>> lees verder

White is een doeltreffende, originele gitarist en een hele goede zanger, maar zijn manier van spelen voelde juist in The White Stripes als een trucje. The Raconteurs toonde en toont een andere kant van de zanger, namelijk van een muzikant die zijn eigen pad volgt, wars van trends en hipheid. Gewoon met drie gitaren bluesrock spelen, en dat dan heel goed. In het slot van de set zitten de nummers waar echt wat gebeurt. >>> lees verder

Telkens als ze van het podium is, vult haar dj de tijd op en verandert het podium in een vogue ball, waar de dansers hun complete trukendoos open mogen trekken. Keer op keer genoeg om de Two volledig te laten ontploffen, en telkens ook weer reden voor Princess Nokia om tegen beter weten in toch weer mee te gaan dansen. >>> lees verder

De combinatie van de drumroffels van Tim Van Oosten (van Het Zesde Metaal) en de synthesizersoundscapes van Timon Persoon zijn goede sfeerbepalers. Ze bieden een passend canvas voor de (nog rustige) tokkel op de elektrische gitaar van Anna van Rij. Op het climaxmoment schuiven wolken voor de zon, alsof de weergoden begrijpen wat voor setting deze act nodig had. Het moment geeft meteen rillingen over de rug, en is een gevalletje ‘nomen est omen’: we zijn een kind geworden in de dystopische, zwart-wit arthouse film van The Visual. >>> lees verder

De knauw van Vile is instant herkenbaar: the sun went daaaaaawn en I was on the graaaaawnd. Met zijn zang en muziek lijkt Vile altijd een poging te doen om de tijd te vertragen. Maar het is niet louter onbezorgde loomheid, want samen met The Violators zorgt Vile dat iedereen bij de les blijft. Dan weer een snerend orgeltje, dan weer een dikke fuzz over de gitaar, dan weer een schreeuw. Om vervolgens weer in de vertraging te verdrinken. >>> lees verder

e brengt haar show met allerlei klauterkapriolen en jolige grapjes. Ze hupst over de boxen voor het podium alsof ze aan het hinkelen is, zakt op haar knieën om vervolgens nogal suggestieve bewegingen met haar bekkenbodem te maken, klauwt naar de camera als een jong katje, en middenin haar set klapt ze een blik bier in één teug achterover alsof ze een Engelse toerist is die zijn vrijgezellenfeest in de Red Light District komt vieren. >>> lees verder

'Hello, my fifteen friends!,' begint ze dan ook goedlachs met een schatting die er niet eens zo ver van af zit. De nuchtere coolheid die Phair en Guyville kenmerkt, heeft door de jaren niets ingeboet en de nummers daarvan hebben de tand des tijds bijzonder goed doorstaan. Een ‘6’ 1”’of een ‘Help Me Mary’ worden net wat harder aangezet dan je gewend bent om beter te passen tussen ‘nieuwere’ nummers zoals ‘Polyester Bride’, ‘Why Can’t I?’ en ‘Extraordinary’. Maar het schaarse publiek kun je hier nog altijd het beste bekoren met de hits van weleer. Met scherp en kraakhelder gitaarspel pakt Phair en band iedereen in met strakke afsluiters ‘Fuck And Run’ en ‘Divorce Song’. >>> lees verder

Kate NV is dan wel een Russische en ook zangeres in een stevig bandje, haar solo project luistert weg als Japanse 80’s ambient. Denk Midori Takada, denk de wat spannendere vroege Nintendo soundtracks, heel soms begint ze er overheen te zingen en blijkt zo’n prettig vormeloze compositie eigenlijk een popliedje. >>> lees verder

Lenker heeft een stem uit duizenden, ze kleurt de nummers in met een breekbare kopstem die live nog net wat meer craquelé vertoont. In die ene zin in ‘Mythological Beauty’, bijvoorbeeld, een op het eerste gehoor zoet indierockliedje waarin ze opeens begint te schreeuwen over de oudere broer die ze nooit heeft gekend. ‘You gave it to a family who you thought would love and take better care.’  En dan weer ingehouden: 'I have an older brother I don’t know. He could be anywhere.' Als je het zo probeert na te vertellen klinkt het loodzwaar, maar er zit een mooie lichtvoetige flow in de set, inclusief het gouden kampvuurnummer ‘Cattails’ en een vertolking van ‘Mary’ die de tent tot tranen roert. >>> lees verder

Whispering Sons maakt postpunk waarin een liefde voor de dark side of the eighties in doorklinkt. Net als Bauhaus maakt de band aanspraak op de onverlichte dansvloer. Whispering Sons brengt live het volste klankenpallet met een soms industrieel synthgeluid. Ook de gitaar giert met een ijzeren rand. De drums zitten als een heksenjacht door de songs. >>> lees verder

Indian Askin heeft een apart parcours gelopen om hier te komen. De Amsterdammers braken door met een radiohit op 3fm, terwijl ze helemaal niet van die typische verzorgde radiomuziek maken. Frontman Chino Ayala is een eigenwijze gozer, een grillige rocker met een eindeloze zucht naar alcohol en zijn songs zijn afwisselend zwartgallig en destructief humoristisch. En ondanks dat Indian Askin niet voor de makkelijke weg gekozen heeft hebben ze wel een handvol pakkende songs die met zoveel kracht gespeeld worden dat ze het water wel bereiken. >>> lees verder

De folky singer/songwriter is afkomstig van het Zuid-Amerikaanse land Guyana, waar hij geinspireerd raakte door artiesten als Van Morrison, John Mayer en B.B. King en uiteindelijk zijn eerste liedje schreef: ‘Colour Me’, dat meer dan 23 miljoen streams heeft op Spotify. Het soort playlist: alles met ochtend, koffie, taart en familiebezoek. De introverte zanger is verhuisd naar New York waar hij steeds meer leert samenwerken. En vaker samen liedjes schrijft. >>> lees verder

Terwijl de andere drie in een loop gaan hangen soleert hij, heel subtiel, atonaal en toch echt oprecht mooi. Een ander moment laat hij zijn solo uitmonden in één enkele noot op repeat. Zo zitten er in die ogenschijnlijk traditionele lowfi indieliedjes steeds kleine ideetjes die de aandacht vangen. >>> lees verder

Van een hartverscheurende schoonheid is het, zoals Holter haar publiek bij de trommelvliezen grijpt, laat verdwalen in haar wildernis. Tegen de tijd dat je doorhebt dat je in een doolhof zit, ben je al lang en breed verdwaald. Dan blijkt dat die onderkoelde composities die zo eindeloos doordacht en emotieloos lijken, vol zitten met genuanceerde emoties. Die schuilen bij Holter niet per se in bombastische pathos, maar ook (juist!) in de kleinste details. >>> lees verder
 

Het stilistische Kraftwerk was bijzonder maar geen buitencategorie. Dat waren de viespeuken van Fat White Family wel. Ook het aangenaam rammelende Sports Team en Viagra Boys deden goede zaken. >>> lees verder

Af en toe komt de Viagra Boys-trein bijna tot stilstand. De saxofoon sputtert nog wat, die geflipte zanger blaft in de microfoon. En daar gaan we weer, versnellend en ophitsend in het hooligananthem ‘Sports’ met zijn nihilistische opsomming: ‘Smoking dope. Short shorts. Cigarette. Wiener dog.’ De halve tent springt, host en brult ‘heuj, heuj, heuj, heuj!’. >>> lees verder

Wat moet je in de zweterige tunnel van Stage Seven programmeren, nadat hardcore dj Bountyhunter de halve tent heeft afgebroken? Wie kan daar nou nog over heen? Nou, Giant Swan dus. Een Brits duo dat het gemeenste uit industrial, techno en - ach kom, ook gewoon hardcore pakt. >>> lees verder

Het is altijd mooi om te zien als een dj een flow te pakken heeft, er echt helemaal in zit. Elias Mazian heeft dat nu. Hij stapelt plaatjes, super strak en zonder op- of omkijken. Zeker een uur heeft hij de open club in zijn macht zonder grote breaks of bekende hits, weinig melodie, veel percussie. Vrijwel iedere dj moest hier de afgelopen jaren toch naar liedjes grijpen, maar Mazian mixt op vibe. Het weer zit natuurlijk ook mee, het is diep in de nacht nog super aangenaam. Waarom zou je naar je tent gaan? >>> lees verder

Vooral die focus op het percussieve valt vannacht op. De Chileense heeft een achtergrond als drummer in de metal- en indiescene van haar geboortestad Santiago, een invloed die je ook kunt horen in de manieren waarop ze draait. Met een focus op de percussieve patronen van tribal house mixt ze er graag wat warmere discoplaten in, dan weer platen uit die afrobeat/house-crossover hoek die een paar jaar geleden zijn intrede heeft gedaan, het geluid van een 808 in een stuiterende electroplaat of juist weer de galmende vocalen van een wat duisterder Orientaals geluid dat zo afkomstig had kunnen zijn van Red Axes. >>> lees verder