Best Kept Secret 2019: dit was de vrijdag Best Kept Secret 2019: dit was de vrijdag

Na de dynamische dance-set van Amy Root wordt de Seven – de schuur die lijkt op Lowlands X-Ray – in de nacht omgetoverd tot de thuisbasis van een stel atypische hiphop-namen, waaronder de eigenzinnige rapper Bbymutha. Met enkele EPs onder haar arm kenmerkt ze zich door een wavey-trap geluid met eigenzinnige beats vol reggaebassen. De zelfbenoemde ‘black Marge Simpson’ is dan ook alles behalve typisch voor haar genre. Als single zwarte vrouw is ze een stay-at-home mom met maar liefst twee (!) tweelingen, maar dan wel ééntje die tussen het verwisselen van de luiers door in haar thuisstudio rapt over alles dat met haar pussy te maken heeft. >>> lees verder 

Kriystal Klear draait in clubs als Berghains Panorama Bar en Fabric tot festivals (donderdagnacht nog op Primavera) heeft een monsterlijk muziekarchief dat hij uit alle hoekjes van het elektronische spectrum heeft weten te sneupen, van Kraftwerks ‘Numbers’-achtige breakbeats tot Afrofunk. >>> lees verder

Het allergekste? Dat het allemaal niet op een enorme teringzooi uitloopt, maar juist best wel strak klinkt. Het is de verdienste van Willem Smit, die zich opwerpt als de lijm tussen de losse delen en die we inmiddels best een van de sterkste Nederlandse indiezangers van de afgelopen tien jaar durven te noemen. Als een ware kapitein hijst hij zich in een van de bomen die door (ja, door) de Casbah groeien, terwijl twee van zijn bandgenoten zich nog maar eens met instrument en al in de mensenzee voor zich storten. >>> lees verder

Best Kept Secret smacht om half twee ’s nachts naar een band als Shame. Ze dragen de woede van de Brexit-generatie met zich mee en zijn onderdeel van de jeugd die de dreigende donderwolk boven het hoofd te lijf gaat met hoekige gitaren, maar ze spelen veel vreugdevoller dan bevriende acts als Idles en Fontaines D.C., met een jongensachtige bravoure. >>> lees verder

Naar verluidt stond Bon Iver al jaren hoog op de wenslijst van Best Kept Secret. Gek eigenlijk, een groep die nooit eerder een Nederlands festival afsloot, niet de status van indierockiconen als Arcade Fire, LCD Soundsystem of The National geniet en album na album verder van de alternatieve mainstream afdreef. Maar in Hilvarenbeek maakt de ex-folkie zijn headlinerstatus uitstekend waar. >>> lees verder

Wat is het toch geweldig om een overduidelijk technisch zeer begaafde bassist zo gedisciplineerd op de groove te horen spelen. En wat is het te gek om iemand een tamboerijn als een volwaardig en cruciaal instrument te zien bespelen. De backbeat wordt gevormd door de twee grote troms. En door de collectieve chants van de hele band in respons op de rauwe shouts van Jovi, die met een bicycle kick naar de rand van het podium springt. >>> lees verder

Denk Joost, maar dan een stuk minder ironisch. Zijn teksten gaan over joints, seks met je vriendin, gebrek aan geld, kortom; van die dingen die we allemaal wel eens hebben gedaan danwel gebruikt. Met kneiterharde trapbeats en zweverige synthlijntjes die regelrecht uit het boekje van Yung Lean komen, autotunet Jim erover alsof zijn lieve leven ervan afhangt en een stuk leuker dan die andere autotuner op het hoofdpodium daarnet. >>> lees verder

Van daaruit begint Koze rustig te bouwen met open tracks, niet te snel en te hard, rustigaan iedereen meenemen de tunnel in. Af en toe even open laten vallen met een break of een vocal, voorzichtig inlossen maar zeker de tent nog niet op zijn kop zetten. Met nog een half uur op de teller moet dat moment natuurlijk wel gaan komen. >>> lees verder

Die eerste traditionele klanken, lieflijk als ze zijn, worden vermorzeld door een dikke laag postrock die dondert en bliksemt. Jambinai speelt aanvankelijk veel met de plotselinge hard/zacht-knop, maar maakt hier gelukkig geen gimmick van. Het blijft juist constant onverwacht waar de Koreanen naar toe buigen. >>> lees verder

Hij draait volop bloedhete tracks die op de Cariben vast al grijsgedraaid worden en speelt ook leentjebuur bij Zuid-Afrikaanse gqom, een genre dat via Britse grime de weg naar Europa aan het vinden is en later dit weekend nog een uitgebreide introductie krijgt door DJ WaxFiend op Stage Four. De meest verleidelijke ritmes wisselt Duran echter op gedurfde wijze af met snoeiharde noise en pikzwarte bijna-techno. >>> lees verder

Neem nou ‘Soul on Fire’, de meeslepende ballade waarin Pierce de missie van Spiritualized zo’n beetje samenvat. ‘I’ve got two little arms to hold on tight and I want to take you higher.’ De man die buiten zijn nummers de hele set gezwegen heeft, zwaait nog eens naar het publiek en loopt dan af terwijl het geluid van een straalmotor voortvloeit uit het laatste nummer. Backstage staat vast een ruimteschip op ‘m te wachten. >>> lees verder

Na de drop van de eerste bas zijn de eerste rijen overtuigd: ze joelen en zetten stapjes. Synthesizermuziek met een slepende, trage beat vult de ruimte (voor in hoeverre daar nog plaats voor was naast de rook). Zijn we hier bij de geboorte van electronic shoegaze? >>> lees verder

Als de band opkomt is er maar eentje die de aandacht vasthoudt en niet meer loslaat, zelfs niet als ze met sambaballen achter het drumstel kruipt. Katie Alice Greer is een showvrouw eerste klas, getooid in wit gewaad, witte handschoenen en dikke zonnebril en geniet volop van het mogen optreden. Dankbaar en blij, maar vlijmscherp in haar uitlatingen en doen. >>> lees verder
 

Even dreigt die productie haar fataal te worden, want de kleine stem van Gainsbourg verdrinkt bij openingsnummer ‘Lying With You’ volledig in de synthbrei. Die wordt gemaakt door een soort professor met een wand vol Moogs met vlammende knopjes. Domineert ie niet te veel? Kan zij het überhaupt wel aan, is de vraag? >>> lees verder

Dat deze Australische band ook een eigen smoel heeft, laten ze vandaag zien in de Five, waar ze de eerste moshpit aan van het festival aan het publiek weten te ontfutselen. Hun set zetten ze nog wat rustiger in met een dromerige psychedelische intro, maar vervolgens nemen ze een hoekige afslag om meteen plankgas te gaan. En hóé: nog geen drie nummers later zwiepen de eerste baldadige dertigers hun halve liters bij elkaar in het gezicht om elkaar vervolgens aan te vliegen in de eerste moshpit, voortgeduwd door pompende bassen en gillende gitaren. >>> lees verder

Die plaat is heel knap gearrangeerd, en het is nog knapper dat ze die sound ook naar het podium weet te vertalen. In de onderlaag voel je een ontspannen krautrock-groove, daarop stapelt ze blazers en schelle gitaren. Het voelt constant een beetje kaal, en tegelijkertijd gebeurt er van alles. >>> lees verder

Als tweede ‘Brakhage’ spelen en meteen ‘French Disco’ er achteraan: heel fijn. Maar door de donderslavo’s van afsluiter ‘Lo Boob Oscilator' weten we het helemaal zeker: een vinkje bij 'reünie geslaagd'. >>> lees verder

Gillespie heeft niet langer de bravoure om de show te dragen en zijn bandleden spelen onverstoorbaar hun partijen met ongeveer zoveel plezier als de vakkenvuller van de Spar op de camping. Voorin steekt een man met een kalende kruin maar vast een jointje aan om het leed wat te verzachten. Was vroeger dan echt alles beter? >>> lees verder

Grant brengt die electrokant overtuigend, maar het wordt ook duidelijk dat de sterkste songs bij Grants begindagen horen. Hij breekt door met romantische pop met een groot gebaar, nooit mijlenver weg van Father John Misty of Billy Joel of zelfs Elton John. De absurdistische teksten zingt hij met gevoel voor drama. >>> lees verder

De Amerikaanse heeft niet alleen deze woede in zich, ze is ook elegant als ze wil. In haar verschijning - ze is een charismatische blend van Russisch en Japans bloed, met kort roze haar - en in haar performance. Ze toont haar twijfel, maar ook haar kracht. En zo schakelt ze ook muzikaal voortdurend. Het ene moment pittig rockend, dan weer intiem elektronisch, met uitstapjes naar de spirituele schoonheid van Kate Bush. >>> lees verder

Het is een wonderlijk begin voor Faye Webster, deze Best Kept Secret-vrijdagmiddag. Zij en haar mede-bandlid zouden al moeten beginnen, maar zitten nog een paar minuten op het podium te rommelen. Als ze zonder aankondiging wat beginnen te spelen, terwijl de pauzemuziek nog geruime tijd aanstaat, lijkt het een soundcheck. Maar, zo blijkt tot de grote verwondering, het optreden is begonnen. De beginchaos blijkt exemplarisch voor het half uurtje dat volgt. >>> lees verder

Wat moet Blossoms hebben gedacht in de studio voor ‘de moeilijke tweede’? Afgaande op Cool Like You hebben de Britten besloten om de formule van ‘Charlemagne’ te pakken en daar maar op voort te borduren. Waar het viertal op het debuutalbum nog openlijk flirtte met eighties new wave, lokken ze het nu naar hun met rozenblaadjes bestrooide bed, terwijl Crush van Orchestral Maneouvres In The Dark zachtjes op de achtergrond speelt. Het zijn de synthesizers die de boventoon spelen en dat is ook zeker het geval hier op de One als dé opener van de vrijdag. Een promotie na drie jaar eerder in de Two te hebben gespeeld, maar – zoals Willem II verderop in Tilburg in het verleden kon beamen – een promotie kan ook te vroeg komen. >>> lees verder

‘Kon ik maar over iets anders zingen dan de dood,’ verzucht Julien Baker in het nummer ‘Sprained Ankle’ al zingend. Yep, de zangeres uit Memphis, Tennessee serveert nogal zware kost zo als opener van de kolossale Stage 2. En toch, toch heeft Best Kept Secret wel zin in introspectieve folksongs over zware mentale problemen, verslaving, zelfdestructie en hulp zoeken bij god.  >>> lees verder

De meeste fans van Best Kept Secret? Nee, dat heeft Tonnie Dieleman niet. Maar de fans die hij wél heeft, dat zijn doorgaans hondstrouwe volgers. Niet zo gek, want de boomlange Zeeuw heeft het charisma van een priester die de banjo ter hand heeft genomen en daarna is vertrokken op een zelfgekozen ballingschap. Als hij zich helemaal naar de voorste rand van het podium begeeft (‘heb ik altijd al eens willen doen’) en met zijn handen een soort verenigend gebaar maakt, zingt zelfs iedereen die geen Zeeuws verstaan mee dat alle mensen samen moeten komen. >>> lees verder

Er klinkt applaus in het bos. Zojuist is de eerste portie sticky chicken wings over de toonbank gegaan. Natuurlijk is dat een open doekje waard! Dat er maar vele zullen volgen. En terwijl de meeste mensen rustig een plekje zoeken op de camping, staat het nieuwe podium Seven al vol voor Angie McMahon. Wie? Een Australische die eerder al eens met een negenkoppige soulband optrad, maar die hier vandaag als indietrio aantreedt. >>> lees verder