Best Kept Secret 2019: dit was de zaterdag Best Kept Secret 2019: dit was de zaterdag

Het stilistische Kraftwerk was bijzonder maar geen buitencategorie. Dat waren de viespeuken van Fat White Family wel. Ook het aangenaam rammelende Sports Team en Viagra Boys deden goede zaken. >>> lees verder

Af en toe komt de Viagra Boys-trein bijna tot stilstand. De saxofoon sputtert nog wat, die geflipte zanger blaft in de microfoon. En daar gaan we weer, versnellend en ophitsend in het hooligananthem ‘Sports’ met zijn nihilistische opsomming: ‘Smoking dope. Short shorts. Cigarette. Wiener dog.’ De halve tent springt, host en brult ‘heuj, heuj, heuj, heuj!’. >>> lees verder

Wat moet je in de zweterige tunnel van Stage Seven programmeren, nadat hardcore dj Bountyhunter de halve tent heeft afgebroken? Wie kan daar nou nog over heen? Nou, Giant Swan dus. Een Brits duo dat het gemeenste uit industrial, techno en - ach kom, ook gewoon hardcore pakt. >>> lees verder

De drummer geeft een paar rake klappen, de charismatische bassiste speelt – tussen het crowdsurfen door – bonkige partijen waar The Clash’ Paul Simonon nog jaloers op zou zijn. Niet zo gek, want de band aan wie de Casbah zijn naam dankt is een van LIFE’s voornaamste inspiratiebronnen, de band waarmee Sanders-Green opgroeide. Het wiel opnieuw uitvinden, dat doet het viertal dan ook niet. >>> lees verder

Spoiler: nu blijkt een dj-set van SOPHIE helemaal niet meer zo leuk. Haar set loopt leeg als een ballon (en dan doelen we niet op het piepende gesis in haar producties), terwijl ze gefröbel verwart met spannend experiment. Ze contrasteert flarden van pophits met saldo’s van kicks en noise.  >>> lees verder

De rokerige setting met goed gebruik van de lampen is een goed begin, alleen is het jammer dat bij de opener Bear meteen al wordt bedolven onder het geluid van de rest. Dan valt het geluid ook nog eens halverwege bij chillfunkhit ‘Ordinary Pleasure’ weg, keert het terug, maar is daarna de band alsnog vijf minuten bezig met het geluid op orde krijgen. De mazzel is dan dat dat al vroeg in de set is, want het is daarna genieten blazen van de midtempo disco-slowjams en R&B-uitspattingen. Wat de act achterwege kan laten zijn de sadtrap-nummers van Outer Peace want die staan haaks op de rest en de tijd die de band daarmee bespaart kan worden gebruikt om de, toch wat korte, disconummers aan te dikken met een vette jam. >>> lees verder

Bountyhunter is het wel gewend om classics te knallen, en hij draait zijn hand niet om voor een Jeff Mills, een The Prodigy of een uitzinnig opgepompte 'We Are Your Friends', maar tussendoor draait ook wat gemene tracks die de gemiddelde BKS'er niet zal kennen. Evengoed wordt letterlijk elke plaat met gejuich ontvangen. Dat kreeg DJ Koze niet voor elkaar hoor. >>> lees verder

Het is altijd mooi om te zien als een dj een flow te pakken heeft, er echt helemaal in zit. Elias Mazian heeft dat nu. Hij stapelt plaatjes, super strak en zonder op- of omkijken. Zeker een uur heeft hij de open club in zijn macht zonder grote breaks of bekende hits, weinig melodie, veel percussie. Vrijwel iedere dj moest hier de afgelopen jaren toch naar liedjes grijpen, maar Mazian mixt op vibe. Het weer zit natuurlijk ook mee, het is diep in de nacht nog super aangenaam. Waarom zou je naar je tent gaan? >>> lees verder

Vooral die focus op het percussieve valt vannacht op. De Chileense heeft een achtergrond als drummer in de metal- en indiescene van haar geboortestad Santiago, een invloed die je ook kunt horen in de manieren waarop ze draait. Met een focus op de percussieve patronen van tribal house mixt ze er graag wat warmere discoplaten in, dan weer platen uit die afrobeat/house-crossover hoek die een paar jaar geleden zijn intrede heeft gedaan, het geluid van een 808 in een stuiterende electroplaat of juist weer de galmende vocalen van een wat duisterder Orientaals geluid dat zo afkomstig had kunnen zijn van Red Axes. >>> lees verder

En toch, echt magisch wordt het vanavond niet. Het is bijzonder, zo’n greep uit de catalogus waar dance of misschien zelfs de hele moderne popmuziek op gebouwd is live te horen. Het geluid is op momenten fenomenaal, als bijvoorbeeld de sublaag van ‘It’s More Fun to Compute’ eronder schuift en je voor het eerst hoort waar dit geluidsysteem toe in staat is. Kraakhelder laat de bas de kartonnenbrillen op de neuzen trillen. Maar Hüter is vanavond slecht bij stem. Als hij zijn vocoder vol laat loeien weet hij het aardig te verhullen, maar de hele avond zakt zijn stem aan het eind van de zinnen weg in de mix. >>> lees verder

En toch, Wooden Shjips laat soms meer ruimte open voor melodie. Zingt Johnson plots een zanglijntje dat mee te neuriën is. Het is natuurlijk verweven in het stormachtige landschap dat de band heeft gecreëerd. Dat kan gruizig zijn en drijven op een fuzzy gitaarlijn. Maar de band pakt ook de ruimte om het publiek in een dromerige wereld te trekken waar de gitaar doorheen waait. Het effect is uiteindelijk de bezwering. >>> lees verder

Hier en daar klinkt bijvoorbeeld geschreeuw dat regelrecht uit een horrorfilm uit te komen, en ‘Viva Forever’ van de Spice Girls wordt zó ver omhoog geschroefd dat de stemmen van de recente reünisten plots als die van robots klinken en al het glazuur spontaan van het nummer spat. De sample loopt vervolgens vloeiend over in het indrukwekkende ‘O’, waarin Muise klinkt als een cyborg. Verder blijft de synergie tussen mens en machine helaas uit en slaagt Shygirl er maar zelden in om de vlam enigszins in de pan te laten slaan. >>> lees verder

De stoere, psychedelische rock/garage-punk die Gallo maakt, is bedolven onder een vette laag fuzz die je zo uit de speakers kunt plukken. Het gemis van een slaggitarist wordt ruimschoots gecompenseerd door bassist Joe Bisirri en de klok kun je bijna gelijk zetten op drummer Dylan Sevey. Het is bij elkaar genomen afwisselend dreigend, opwindend en subliem uitgevoerd waarbij de drie nooit een steek laten vallen. Het rockt, het rollt en het overdondert in een extatische Five. Gallo zelf heeft precies de juiste hoeveelheid zelfspot en komt vaak verrassend maatschappijkritisch én grappig tegelijk uit de hoek. >>> lees verder

Hij is bovendien een prima opwarmer voor Kraftwerk, want Vunk put graag uit de jaren tachtig electro en disco van het koude soort. Zo draait hij een track van zijn eigen project In Kellar die begint als een bastaardkind van Kraftwerks 'Numbers', maar vervolgens in typische David Vunk stijl lekker vies wordt. Hij draait ook Italo van Dee Jackson, proto trance van Age Of Love, een plaat van Chicago die we allemaal kennen als sample bij The Bucketheads. Kortom: een lekkere set met een hoog tempo en een genoeg houvast voor de vroeg-piekers. >>> lees verder

Zijn positie als sub-headliner op het hoofdpodium zal in ieder geval niemand verbazen. Zijn trademark valse gitaartje is zo invloedrijk dat er een hele generatie indiemuzikanten er schatplichtig aan is. Open een willekeurige ‘A shot of indie’-playlist en je pikt ze er zo uit. Zijn Steely Dan-melodieën zo slonzig gespeeld dat muziekcritici het maar slackerpop noemen. >>> lees verder

Kijk hier alle sessie's bij 3voor12 terug

In de hitte van Five wordt gewiegd en gehangen, geglibberd en gegleden op smooth-like-peanutbutter liedjes. De zwoele falsetto van de zanger contrasteert opmerkelijk met zijn droge, bijna sarcastische manier van communiceren met het publiek. 

Eerder dit jaar werd naar aanleiding van hun optreden op ESNS al gehint naar een stap richting de grote festivals. Bij deze dus hun eerste! >>> lees verder

Op het Groningse festival Grasnapolsky sprong ze al bij ons op de radar toen ze als een voodoo-priesteres de bezwerende spreuken van haar recente EP Zandoli, verschenen op het label van Soulwax, ten gehore bracht. Dat broeierige geluid weet ze ook te vertalen naar een wat euforischer setting in de zonovergoten arena van de Four, waar indiedisco-dj St. Paul de hele dag de scepter zwaait. >>> lees verder

Als een verwilderde sjamaan buigt Menuck zich over een tafel vol modulaire synthesizers, waaruit hij samen met Doria – deel van het avant-gardistische collectief Growing – de meest oorverdovende composities trekt. Donkere akkoorden clashen keihard met hemelse arpeggio’s en op bepaalde momenten klinken er zoveel tonen tegelijk dat het lijkt alsof ze samensmelten tot één niets ontziende brei. >>> lees verder

Pollard schrijft al decennialang per dag meer liedjes dan dat hij het toilet bezoekt, vermoedelijk omdat hij ongetwijfeld ook op de plee doorschrijft. Daarnaast is de lengte van een Guided By Voices-nummer legendarisch. Waar sommige bandjes klaagden van de minuut bij De Wereld Draait Door, zou Pollard denken: jezus, wat lang. >>> lees verder

Die blik zet je continu op het verkeerde been, en vormt zo’n maf contrast met haar folkliedjes. De Nieuw-Zeelandse maakte al eens een breakupplaat over haar gestrande relatie met Marlon Williams, en speelt vandaag vooral werk van haar recent verschenen (prachtige!) plaat Designer. Geproduceerd door John Parish (PJ Harvey). Zij en haar band vertolken het werk bijzonder traditioneel, met simpele pianotoetsen, constant ingehouden drummer die een doos vol met kwastjes bij zich heeft, en zijzelf af en toe tokkelend op een nylonsnarige gitaar. Daardoor is er een continue spanning voelbaar, die slechts eenmaal door de oppervlakte breekt. >>> lees verder

Dus wie weet wat je in godsnaam moet verwachten als deze solo-performer zich met een live-band in de gelederen op de poster laat plakken? Nou ja, dit was eigenlijk wel het laatste wat er te verwachten viel. Voor de gelegenheid heeft de Amerikaan zijn gehele show in een rocksaus gedoopt, waarin hij in zijn bizarre glamrockoutfit over het podium tijgert om zijn microfoon schurend en grindend te berijden. >>> lees verder

Pedofilie, decadentie, kilometerslange voettochten vol seksuele frustratie. De onderwerpen volgen elkaar op als angstige koortsdromen. Maar wel zo aantrekkelijk dat je er vrijwillig in wil verdwalen. Heel even zou je willen dat je net zo naar de klote bent als een goed deel van de band. >>> lees verder

Binnen de door Broos’ gestelde kaders, gebeurt er te veel en dat heeft zijn weerslag op de Seven. Daar is het een af- en aankomen van mensen, terwijl dit het soort muziek is waar halverwege binnenvallen gelijk staat aan aan het toetje beginnen bij je vijfgangenmaaltijd. De volharders worden dan ook rijkelijk beloond, want als Broos de focus heeft gevonden, is het genieten geblazen. >>> lees verder

‘A lot of these songs feel like nighttime songs,’ zegt Matthew Houck voor hij het weemoedige ‘Muchacho’s Tune’ aankondigt. Heeft hij effe pech: zijn Phosphorescent staat midden op de dag op het strand van Best Kept Secret, dat door de warmte is veranderd in een zomerse braderie. Gelukkig past een aanzienlijk deel van Houcks oeuvre daar ook alleraardigst bij. Hij trapt zijn set af met rechtdoorzee folkrocksongs die verraden dat hij culturele broedplaats Brooklyn een tijdje terug verruild heeft voor countrywalhalla Nashville. >>> lees verder

Een paar jaar terug was ieder festival op zoek naar zijn eigen verse retro soulzanger. Ideaal voor het feelgood gevoel, vooral bij warm weer een gegarandeerd succes. Sinds de doorbraak van Khruangbin is er een nieuw type act waar festivals op jagen: ontspannen, semi-instrumentale pop met soul, lichte kraut en jazz als basis, space als topping. >>> lees verder

Snail Mail past perfect op de 2019-editie van Best Kept Secret waar bij oude en nieuwe bands odes aan de jaren negentig worden gegeven. Bij de gitaarrock van Snail Mail is onder andere Sonic Youth en Pavement te horen, maar de band wordt nergens een kopie. >>> lees verder

De bandleden komen tijdens het derde nummer bezweet binnenrennen en zijn precies op tijd ingeplugd voor de vierde: luid gejoel gaat over in een vrij grote anticlimax wanneer het geheel rommelig en ongelijk afgestemd klinkt. De stem en teksten van Lucy, het handelsmerk van de hele act, valt weg onder een te luide drum. Het geheel voelt, geen wonder, hectisch en gehaast. >>> lees verder

Want ondanks haar verdienstelijke stem zijn die slicke R&B-producties jammer genoeg té slick en dermate cliché dat je ze zo in een playlist vol sensuele downtempo beats zou kunnen horen zonder dat het naar je bovenkamer doordringt. Vóór ze met haar solo-R&B project begon trad de Deense al op als harpiste, en in ieder geval oogt ze met haar torso vol tatoeages mijlenver van truttig, maar zo baldadig als haar teksten zijn (‘let me fuck you into the daylight’), zo ongemakkelijk praat ze haar liedjes aan elkaar. >>> lees verder

Oorspronkelijk komt de club uit Cambridge, maar Sports Team traint nu in Londen. Het Engelse druipt er geregeld af. Wel met een Amerikaans toefje. Het zestal is geregeld Blur, maar wel in de periode waar David Albarn op die titelloze plaat uit 1997 het Pavement-pad inslaat. Sports Team gaat ook met de vuisten vooruit als Palma Violets. Niet onbelangrijk, de band heeft een paar nummers die zich met die voorbeelden kunnen meten. >>> lees verder

Wallows uit Los Angeles maakt een onder een Californische zon gebruinde mix van postpunk, synthwave, surf en indierock en door alles in een juiste volgorde te zetten, wisselt de band feilloos af qua tempo en intensiteit. Het is makkelijk om Wallows niet serieus te nemen omdat ze qua geluid makkelijk in een geijkt rijtje met soortgelijke bands zijn te plaatsen, maar dit stelletje lefgozers brengt het met verve. >>> lees verder

PIEP PIEP PIEP! Shit, gaat nu die wekker alweer? Nee joh, het is zelfs al de eerste schelle gitaarriff van de dag! Hij is afkomstig van The Beths, een Nieuw-Zeelands kwartet dat nineties indierock maakt met stiekeme ondertonen van emo en poppunk. Frontvrouw Elizabeth Stokes bezingt haar liefdesverdriet vol overtuiging, maar de band grossiert desondanks in lichtvoetige liedjes die uit elkaar barsten van schaamteloze koortjes die feilloos worden afgewerkt. >>> lees verder

Na een kwartier is het gebodene wel duidelijk. The Nude Party is van het heupwiegen met de sfeer van vroeger. Specifiek: de sixties. Het gezelschap put een beetje uit The Rolling Stones, wat van de Velvet Underground. Ze hebben een subtiel psych-randje: het orgeltje van The Doors giert lekker mee. Het gezelschap heeft de sound op orde, maar het is niet altijd helemaal duidelijk waarom The Nude Party nou per se in 2019 moet bestaan. >>> lees verder

About last night! Bon Iver valt als hoofdact zeker niet tegen. Charlotte Gainsbourg past prima op een festivalpodium. Maar bleven iets langer op en zagen Crack Cloud en BCUC. Kijk, daarvoor komen wij naar Hilvarenbeek! En voor Shame natuurlijk! Kortom: de top 5 van de eerste dag BKS19. >>> lees verder

Kriystal Klear draait in clubs als Berghains Panorama Bar en Fabric tot festivals (donderdagnacht nog op Primavera) heeft een monsterlijk muziekarchief dat hij uit alle hoekjes van het elektronische spectrum heeft weten te sneupen, van Kraftwerks ‘Numbers’-achtige breakbeats tot Afrofunk. >>> lees verder

Na de dynamische dance-set van Amy Root wordt de Seven – de schuur die lijkt op Lowlands X-Ray – in de nacht omgetoverd tot de thuisbasis van een stel atypische hiphop-namen, waaronder de eigenzinnige rapper Bbymutha. Met enkele EPs onder haar arm kenmerkt ze zich door een wavey-trap geluid met eigenzinnige beats vol reggaebassen. De zelfbenoemde ‘black Marge Simpson’ is dan ook alles behalve typisch voor haar genre. Als single zwarte vrouw is ze een stay-at-home mom met maar liefst twee (!) tweelingen, maar dan wel ééntje die tussen het verwisselen van de luiers door in haar thuisstudio rapt over alles dat met haar pussy te maken heeft. >>> lees verder