Kraftwerk doet inmiddels al flink wat jaren hun shows met 3D-visuals. Voor clubshows helemaal niet zo ingewikkeld, gewoon bij de ingang een brilletje in ieders handen drukken. Op een festival is dat toch meer gedoe. Ruim een uur voordat de Duitsers het podium op stappen, rijden er een stoere buggy’s met laadbakken vol brillen het veld op om te zorgen dat iedereen de show kan beleven zoals bedoeld. Nodig ook, want als je de bril niet op hebt zie je alles zo dubbel dat het lijkt alsof je een stuk of elf biertjes te veel gedronken hebt. Met bril zie je satellieten over je hoofd scheren, Michael Boogerd stuk gaan tijdens een beklimming in de Tour, animaties van de iconische typografiën. Soms meer dan knullig gedateerd, maar tegelijk zou het ondenkbaar zijn als ze het met de nieuwste technieken zouden doen. Alsof het Rijksmuseum overweegt Rembrandts te vervangen door HD-foto-reconstructies.
72 is Ralf Hüter (de meest linker op het podium) en hij is het enig overgebleven oorspronkelijke Kraftwerklid. Al zegt dat ook niet zo veel. Het jongste lid zit er dan wel pas sinds 2012 bij, maar is dan ook alleen verantwoordelijk voor de visuals tijdens optredens. De andere twee zitten al bijna dertig jaar in de band, dan voelt zo’n hele wel of niet origineel lid ook wat misplaatst. Nog een reden waarom het niet uitmaakt: nog altijd speelt Kraftwerk met het beeld van de elektronische muzikant. Wat doen ze nou eigenlijk achter die statafels? Je ziet de schouders druk bewegen, handen van links naar rechts gaan. En je hoort ook duidelijk melodieën ter plekke ontstaan, er is altijd iets van variatie in alle lagen. Ze zetten zich dan wel neer als Robots, of mensmachines, maar het menselijke element is wel zo belangrijk voor Kraftwerk dat er altijd een risico is dat er iets misgaat of net verkeerd valt.