BKS19: Jack White en zijn Raconteurs tonen tijdloze klasse

Wie had dat gedacht: elf jaar na het tweede en laatste album van The Raconteurs hebben Jack White en Brendan Benson de koppen weer bij elkaar gestoken. Weet je nog? Het was een eerste scheur in het mega populaire bluesrockduo The White Stripes, het eerste teken dat Jack White meer wilde dan de rammelende beperking van die band. Ook al had hij met drummer Meg White (zijn zogenaamde zus) een absolute AAA klassieker op zijn naam staan, hij wilde meer. The Raconteurs was een ode aan de volle rocksound van de 70’s, zo’n beetje het tegenovergestelde van het minimalisme van die andere band.

Nu is er dus een nieuwe plaat in aantocht, en daar krijgen we vandaag een voorproefje van, gespeeld door een vijfmansformatie en wat stiekeme sambaballen in de coulissen. Onder meer met het sterke titelnummer 'Help Me Stranger' spelen ze, maar noteer ook tranentrekker ’Now That You’re Gone’ maar als sterke nieuwe song. Wat het is aan de combi tussen Benson en White? Moeilijk uit te leggen. Brendan Benson is eigenlijk maar een normale jongen naast excentriekeling White. Hij ziet er redelijk All American uit en zingt solide, terwijl White veel meer charisma heeft en een raardere stem, waar hij ook nog eens vervormende effecten overheen gooit. Maar misschien is het wel juist dat, die balans tussen de clowneske White en het ambacht van Benson.

Dat klinkt onaardig, clownesk. Alsof het een gimmick is. Dat is het nou precies helemaal niet. White is een doeltreffende, originele gitarist en een hele goede zanger, maar zijn manier van spelen voelde juist in The White Stripes als een trucje. The Raconteurs toonde en toont een andere kant van de zanger, namelijk van een muzikant die zijn eigen pad volgt, wars van trends en hipheid. Gewoon met drie gitaren bluesrock spelen, en dat dan heel goed. In het slot van de set zitten de nummers waar echt wat gebeurt. Met name het lang uitgesponnen ‘Broken Boy Soldier’ en de semi-ballad ‘Many Shades Of Black’, helaas vandaag zonder Adele. Daar zullen we het mee moeten doen.

HET MOMENT
De enige echte hit wordt natuurlijk bewaard voor het laatst. Het won in 2006 zomaar de Song van het Jaar en dit liedje zit er duidelijk nog bij de hele tent in. Hier zie je pas echt wat een magnetische frontman Jack White nog altijd is. De band laat het liedje bijna uitdoven, om het nog een keer met de uitpuilende tent uit volle borst aan te heffen. Zometeen mogen we met zijn allen poppen bij Carly Rae Jepsen en Christine & The Queens, maar de rockisten kunnen alvast tevreden naar huis.

check ons uitgebreide dossier