- Kijk hier de hele headlineshow van The National terug
- Video: hoe gaat het met de dieren in het safaripark tijdens Best Kept Secret?
- Downtown Boys overstijgt genres en smaak
- Alex Cameron is goed, fout en hartstikke lekker
- Onze andere liveblogs vind je hier: dit was de vrijdag en dit was de zondag
Er staat een file voor de safari, tenten zijn opgezet, de tap staat open en de eerste bands zijn geweest: Best Kept Secret 2018 is op stoom geraakt. In het liveblog zie je alles voorbij komen. Natuurlijk de recensies, opnames van sessies van o.a. Alex Cameron en Mattiel. Dit is ons complete liveblog van de zaterdag, met alles overzichtelijk onder elkaar.
in het kort
live updates
01.20: Four Tet laat Two kolken met zijn lauwste kant
Het werkt als een gek, maar na een half uur twijfel je met je ogen dicht toch even of je niet in de Xenos staat. Precies dan geeft Four Tet gas. Na een half uur tracks van New Energy en variaties daarop geeft hij gas door zijn oude ‘Kool FM’ eronder te schuiven en wat jungle ritmes erbij te pompen. Veel frisser, maar de spanning in de tent is meten weg. Nee, vandaag wilde Best Kept Secret toch opwarmen in een kruidenbad.
01.15: The National draagt het ongemak van de wereld
Het is vooral de pijn en het leed dat The National zo sterk maakt. Hij bezingt zijn eigen ongemak, zijn op de klippen gelopen relatie, maar via een omweg ook de staat waar zijn land zich in verkeerd. En je kunt er je eigen misère op projecteren, zo blijkt: grijze mannen staan met natte ogen toe te kijken wanneer Berningers stem breekt in ‘Mr. November’, jonge stellen haken melancholisch in bij ‘Slow Show.’ Berninger draagt het leed van de wereld op z’n schouders, om het voor ons weer wat draaglijker te maken.
01.00: Dune Rats is voor alle punkrockpartypeople
Dune Rats staat een half uur geboekt en gaat van hitje naar hitje: geen B-kantjes of albumtracks om de boel op te vullen. Dus schreeuwt het hok al snel mee met ‘Scott Green’ en ‘Bullshit’: ‘everything you say is bullshit, and everything you do is so sick’. Dankzij Dune Rats gaat ’t een melodieus half uur over onzin, bier, meiden en nog meer bier.
00.46: Wavves surft over de hoogste pieken
Oef, waar te beginnen. De stagediver die terugkrabbelt, Williams: ‘you should’ve jumped man!’. Een gevonden portemonnee wordt aan Williams gegeven, hij doet zijn best de achternaam uit te spreken en warempel: de eigenaar wordt nog gevonden ook. Het ontbreken aan beveiliging, dus crowdsurfers ‘look out for each other!’.
00.44: Alex Cameron is goed, fout en hartstikke lekker
De hele set kijkt Roy Molloy al stoïcijns voor zich uit. Halverwege wordt duidelijk waarom: Cameron legt uit dat Molloy bezig is met recenseren. Het festival, het publiek, de 'structurele integriteit' van de festivaltent. Maar bovenal: de kruk waar hij op zit. Hij neemt het allemaal in zich op, en geeft dan maximaal vijf sterren. Dat mag Roy een volle vijf minuten toelichten. Natuurlijk is dat te lang, en bizar bovendien. Maar het zegt ook alles over de lol en lulligheid van Alex Cameron. Die kruk was trouwens van gietijzer en rotan, mocht je benieuwd zijn. Vier sterren.
00.43: Vince Staples gooit bom na bom
De show zit vol ongemak, maar is nooit echt ongemakkelijk doordat Staples alles verwoestend goed brengt. Op een moment na. ‘I love to see this diverse crowd,’ zegt hij voordat hij ‘These Ni**as Won't Hold Me Back’ inzet en oproept tot meezingen. ‘Hoezo zingen julle niet, voelen jullie je ongemakkelijk?’
00.00: Downtown Boys overstijgt genres en smaak
In de nummers heeft Ruiz een hoop te vertellen, tussendoor ook. Ze vertelt een aangrijpend verhaal over een jonge scholier die kort nadat hij werd gedeporteerd, werd doodgeschoten. Vreselijk. Maar ze verliest ook haar eigen publiek niet uit het oog. Halverwege de set draagt ze een nummer op aan iedereen die zich als de olifant in de kamer voelt, maar tegelijk overal genegeerd wordt. Zo’n show is het. En vanaf de eerste noten zo extatisch, dat het tegelijk aanvoelt als een viering van iedereen die niet gehoord wordt. Veel mooier is muziek zelden.
23.44: De krankzinnige waanzin van Cocaine Piss
Opeens, middenin de storm, kapt de band ermee. Poppins staat nog ergens middenin het publiek door te draaien. Maar de show zit erop. Cocaine Piss houdt van ultrakort. De hele tent is in 27 minuten gek gemaakt.
23.22: De kwetsbare magie van Warpaint
Halverwege bedankt Theresa Wayman ons Nederlanders voor de geweldige shows die de band in ‘onze’ Paradiso heeft gegeven. Keer op keer werd het een van hun eigen favoriete optredens, zegt ze. Het klinkt als een echt compliment, niet een dat ook morgen in Brussel en overmorgen in Berlijn klinkt. En je kunt je er iets bij voorstellen. In zo’n compacte zaal kan het geluid geen kant op. Snel maar weer terugkomen dus!
22.15: Eindelijk plakken bij The Internet
Stelletjes schuifelen net wat dichter tegen elkaar aan, er wordt voorzichtig een tongetje gedraaid en dat ene veel te dronken Britse meisje maakt hunkerend oogcontact naar wie maar wil: precies wat je wilt bij de zwoele R&B-slowjam ‘Body’. Best Kept Secret kon wel wat lichamelijke intimiteit gebruiken, zo blijkt, en The Internet komt het met plezier brengen.
22.13: Braz breekt de tent (bijna letterlijk) af
Uiteindelijk waagt hij de sprong toch. Niet doen Braz, dat hekje is best hoog! Gelukkig staat daar onder het hekje een behulpzame jongeman klaar, die Braz op zijn schouders (!) de hele dansvloer rond draagt.
22.11: De seks is er grotendeels af bij The Kills
‘Monkey On My Back’. Een obligate songtitel die verwijst naar drugsverslavingen, maar hè hè, eindelijk wordt er gefreakt, knielt Mosshart bij Hince, gaan twee bezwete hoofden tegen elkaar en verschijnen er twee gelukzalige glimlachen op het scherm. Meer van dit! Oh… wacht… laatste nummer.
22.10: Lido Pimienta is de meest aanstekelijke activist van Hilvarenbeek
Pimienta is een ster in het vertellen van grappige verhalen, met een scherpe moraal. Zoals dat over haar knappe ex-vriend. Extra aantrekkelijk, want met een Canadees paspoort. ‘Ja, dat is dus belangrijk als immigrant.’ Toen ze hem wilde verlaten omdat hij haar sloeg, dreigde hij naaktfoto’s online te zetten. Haar moeder moedigde het aan, want: ‘Kim Kardashian werd beroemd en miljonair zodra ze naakt ging. En moeder Pimienta was het werken in de fabriek beu. Nou, was de lol voor de man er wel af.'
20.39: Mattiel is het nieuwe rock ’n soul snoepje
Mattiel heeft van Best Kept Secret een uur gekregen, en daarvan maakt ze vijfenveertig minuten vol, maar eigenlijk zou het beter zijn om iemand met een debuutplaat van vierendertig minuten gewoon een half uurtje te geven. Dan hadden we hier namelijk een show gezien die van begin tot eind gloeide, met topsingle ‘Count Your Blessings’ als hoogtepunt.
20.38: Slowdive laat de mooiste dromen ontsporen
Máák je al zo’n altijd tricky reünieplaat, staat er ook nog je allerbeste nummer op. Bijna dertig jaar na de oprichting brengt Slowdive ‘Sugar For The Pill’ uit. Een hoogtepunt in het oeuvre en in de set. Slowdive laat horen dat shoegaze niet alleen in de nineties hoort maar ook van nu is.
20.36: Pip Blom heeft het allemaal
Wat blijkt: onder die energie borrelden toch wat zenuwen. Dat merk je pas bij het laatste nummer, als die spanning wegsmelt in een enorme ontlading. Pip schreeuwt de longen uit haar lijf, Tender stuitert over het podium, de bassist en drummer zweten hun allerlaatste kracht eruit. Het publiek springt en danst met ze mee. Volgende keer is die tent gewoon weer vol, hoor.
19.21: De Mac 'n Cheese truck is het grootste gemis van het weekend
Het is één van de meest gestelde vragen bij de helpdesk dit weekend: waar is toch die mac 'n cheese-truck die hier al jaren steevast staat? Ze werden geroemd om hun grote, maar betaalbare, porties met bijvoorbeeld bonen, knoflook of jalapeños. En vooruit, om de aantrekkelijke Britten achter de kassa. Maar dit jaar is 'ie in geen velden of wegen te bekennen, de foodtruck blijkt failliet te zijn. Met ontzettend veel teleurgestelde bezoekers als gevolg.
18.54: Wolf Alice valt toch nog in het water
Gaat ze nou… Ja hoor, Roswell springt na het laatste nummer van het podium af, langs de barrier richting het water. Ze deelt wat high-fives uit, krijgt een biertje en springt zo hoplakee het water in.
18.51: Nilüfer Yanya is gemaakt voor de nachtclub
Op ‘Baby Luv’ heeft ze ook zo’n sterk solomoment. Dan zit al het talent in het gitaarspel en de zang. Maar mocht ze de volgende keer terugkomen, dan graag met drummer erbij. Dan kan het nog broeieriger worden. Nilüfer Yanya moet simpelweg wat strenger zijn als haar bandleden hun gewenste vakantiedagen indienen.
17.12: Johan doet geen ereronde, maar is echt terug
Jacob de Greeuw maakt afwisselend een felle en een flegmatieke indruk, ingegeven door de klankkleur van de song die aan de beurt is. Maar de gretigheid overwint toch wel degelijk, zeker in het mooiste nummer in de set: ‘Oceans’, een ultieme handreiking van een geliefde die zo over het water de oceaan over wil steken. Een tekst die bij ieder ander als zoetsappig en cliché zou overkomen, maar niet bij Johan.
17.08: Nana Adjoa laat het publiek moeiteloos meetellen
'The Resolution', een van Nana's mooiste liedjes, bewaart ze voor het laatst. En ja, zegt ze lachend, 'het is een beetje cliché', maar ze heeft er toch een meezingmomentje in gebouwd. Hoewel, cliché: toch bijzonder dat ze een festivaltent moeiteloos laat meezingen met de vioolmelodie van een liedje in 6/8-maat.
17.03: Angus & Julia Stone laat het hart langzamer kloppen
‘Big Jet Plane’ blijft een mooi liedje, waarin de stemmen van broer en zus goed samensmelten. Dat is aangenaam toeven. Het is verder geen optreden dat grote emoties losmaakt. Noch bij publiek, noch bij band. De loomheid van de middag wordt vooral bevestigd.
16.33: Pesterig Bully op z’n best
‘Dit is onze laatste show van een vijf weken durende tour en we mogen elkaar nog steeds!,’ roept Bognanno. Dat is ook wel te zien: de wallen hebben zich diep in de gezichten genesteld, en aanvankelijk lijkt de band een beetje uitgeblust. Maar met slotnummer, een pesterige cover van ‘Lightsabre Cocksucking Blues’, ontstaat alsnog een pruttelende circlepit.
15.59: Hoe gaat het met de dieren in het safaripark tijdens Best Kept Secret?
15.27: Het is moeilijk van Pale Waves houden
In een statische set als die van Pale Waves is het moeilijk een moment te ontwaren, of het moet het tijdelijk uitvallen van de gitaar van Hugo Silvani zijn of het heen en weer lopen van Baron-Gracie tijdens instrumentale momenten. Nee, dat is niet denderend.
15.14: OMNI postpunkt de heupen los
OMNI krijgt met een luchtige disco flard de stramme ochtendheupen los. Drie meiden met een ochtendpilsje in de hand dansen voorzichtig de twist.
14.55: Isaac Gracie mist nog wat eelt
Er zit genoeg eelt op Gracie’s ziel als je zijn levensverhalen terugleest, nu nog op zijn vakmanschap. Ook zo’n voorbeeld: ‘The Death Of You & I’ begint als een crooner (duh), maar kent een rock-explosie en een latin-tussenstukje. Een mini-eposje dat het muzikaal talent van Gracie onderstreept.
14.19: De 3voor12 live sessies van vandaag!
13.00: We gaan er weer tegenaan!
Maar lees gerust nog even de verslagen van de afgelopen dag en check de Top 5