BKS18: Isaac Gracie mist nog wat eelt
Subtiliteit soms nog ver te zoeken bij Engelse singer-songwriter
Een achternaam die maar één letter verschilt van ‘dat album’, een strot waar geluid uit komt die zekere overeenkomsten heeft met ‘die legende’: of Isaac Gracie zelf blij wordt met de vergelijkingen met Jeff Buckley is maar de vraag, maar onontkoombaar is het niet. Net zo min het feit dat je als vroege opener (kwart over twaalf + goed weer = camping > terrein) op podium Two mag beginnen voor niet meer dan vijftig man. De tent vult zich wel gestaag voor de 23-jarige Brit die, verstopt achter zijn sluike haar en getooid in V-hals met een kruisje aan een ketting, vooral het 3FM-publiek aanspreekt. Hit ‘Terrified’ kon al rekenen op de nodige airplay en hier op gejuich vooraf.
Dat nummer blijkt representatief te zijn voor het grootste deel van Gracie’s set: subtiel spel, teksten vol zelfmedelijden en een ingetogen stem die vaak nét ernaast zit en daardoor meer irriteert dan als hij er gewoon flínk naast had gezeten. Een constante brom plaagt de show, evenals toetsen die net iets te zacht staan. Maar wat nog wel het meest zeurt is het gebrek aan subtiliteit in de teksten; het fenomeen ‘show don’t tell’ is Gracie volledig vreemd. Er zit een flinke snik in zijn stem bij ‘Terrified’, in het depri ‘Silhouettes Of You’ is de singer-songwriter tired of living in your shadows, krijgen we een nummer dat niet in mineurstemming is dan, krijgen we het advies in ‘One Night’ gotta lift your head up en mag je raden wat er met het tempo eindelijk gebeurt als ‘Running When Empty’ wordt ingezet. Er zit genoeg eelt op Gracie’s ziel als je zijn levensverhalen terugleest, nu nog op zijn vakmanschap.
HET MOMENT:
Ook zo’n voorbeeld: ‘The Death Of You & I’ begint als een crooner (duh), maar kent een rock-explosie en een latin-tussenstukje. Een mini-eposje dat het muzikaal talent van Gracie onderstreept.
Volg Best Kept Secret op de voet in het dossier.