BKS18: Downtown Boys overstijgt genres en smaak

Zo heel af en toe zie je een show waar smaak en genres er eigenlijk niet meer toe doet. Vandaag is er een. Al heb je een bloedhekel aan gillende saxofoonsolos, een frontvrouw die haar longen er uit brult, politieke statements tussen de nummers, felle punk: zelfs dan is ondenkbaar dat je niet omver geblazen wordt door Downtown Boys.

Het geluid van het Amerikaanse Downtown Boys is eigenlijk veel te romantisch om het punk te noemen. De gierende solo’s en de broeierige ondertonen van de tenorsaxofonist geven het een enorme Springsteentwist. Sowieso lijkt de saxofonist in zijn mouwloze t-shirt, modelloze bos krullen en sjaaltje zo weggelopen uit een Amerikaanse karaktefilm uit de jaren tachtig. Zodra hij even niet speelt flext hij zijn biceps door zijn sax boven het hoofd te houden.

Maar hoe bepalend die saxofoon ook is, de drummer ook doorraast, de gitarist de romantiek hoekig tegengas geeft: Downtown Boys draait natuurlijk om frontvrouw Victoria Ruiz. Allejezus wat een strot heeft zij. Hoe hard haar band ook gast geeft, ze dendert overal overheen. Dat mag ook wel, want in feite zingt ze voor iedereen die zelf geen stem heeft. Mexicaanse jongeren die in de VS gedeporteerd worden, bruine mensen die als tweederangs burgers behandeld worden. Ze geeft de machthebbenden en de mensen die het systeem in stand houden er van langs. En ze heeft groot gelijk.  

HET MOMENT
In de nummers heeft Ruiz een hoop te vertellen, tussendoor ook. Ze vertelt een aangrijpend verhaal over een jonge scholier die kort nadat hij werd gedeporteerd, werd doodgeschoten. Vreselijk. Maar ze verliest ook haar eigen publiek niet uit het oog. Halverwege de set draagt ze een nummer op aan iedereen die zich als de olifant in de kamer voelt, maar tegelijk overal genegeerd wordt. Zo’n show is het. En vanaf de eerste noten zo extatisch, dat het tegelijk aanvoelt als een viering van iedereen die niet gehoord wordt. Veel mooier is muziek zelden.  

Volg Best Kept Secret op de voet in het dossier.