Hoe Green Day nog steeds een jong publiek trekt Hoe Green Day nog steeds een jong publiek trekt

Een tafel ligt vol met etenskruimels van afgelopen week. Kringen van bierflesjes die er veel te lang op gestaan hebben, een hele berg spullen, waarvan de meest ondefinieerbaar zijn. Green Day-zanger Billie Joe Armstrong zit erbij en kijkt ernaar, zijn korte zwarte haar is net zo vies als de tafel. Hij kijkt naar cartoons en schaars geklede dames op de beeldbuis. Tegen het eind schiet ´ie uit z´n slof en slaat met de kussens van de bank alles aan gort. Dit is hét plaatje uit ‘Longview’, een van de vroege classics van doorbraakalbum Dookie. ‘I'm so damn bored I'm going blind […] When masturbation's lost its fun / You're fucking lonely’. Het zijn de problemen waar iedere eind-tiener mee te maken heeft: je gaat je huis uit, mama’s opruimservice blijkt toch zo gek nog niet en eigenlijk weet je van lamlendigheid niet wat je met jezelf aan moet.

De tieners van toen zijn inmiddels zo’n beetje net zo oud als de bandleden zelf, maar in de loop der jaren heeft Green Day steeds nieuwe fans aangetrokken. Dat zie je niet alleen bij optredens. De band wint regelmatig prijzen die vanuit kinderen- en jeugdstembussen komen. Kijk maar naar de eindeloze lijst prijzen en nominaties. Alleen al bij Nickelodeon Kids' Choice Awards, Teen Choice Awards en MTV Awards is Green Day 40 keer genomineerd, waarvan ze 17 keer hebben gewonnen.

Maar Green Day heeft zich dan ook altijd heel bewust op dat jonge publiek gericht. Het begon al bij de bandnaam. Zanger/gitarist Billie Joe Armstrong en bassist Mike Dirnt richtten in 1986 ‘Sweet Children’ op, een naam die maar van korte duur was omdat ‘ie teveel leek op een ander lokaal bandje. In 1990 verandert de naam, komt drummer Tré Cool erbij en is Green Day geboren. ‘Green Day’ komt van een nummer dat ze eerder hadden geschreven en gaat - lekker puberaal - over wiet. Armstong vond blowen wel dope en het blijkbaar bandnaamwaardig.

Dat had Armstrong behoorlijk mis. De band verschijnt in de jaren negentig  bijna elk jaar weer op de rode loper bij MTV. Green Day past het taalgebruik en de houding tegenover pers aan. Waar mediatraining toch goed voor is. Vanaf 1998 komt de jeugdige Armstrong-onliner ‘Y’know’ (die hij irritant vaak zegt) in zijn vocabulair en is mediaer niet alleen meer voor grappen. In een interview met Studio Brussel in 2009 vertellen de heren over het politieke statement van American Idiot, terwijl een paar seconden geleden Cool nog met een vinger in de neus van de journalist stopte onder het mom van ‘fingerfucking’.

Bij een professionelere houding hoort ook een volwassener uiterlijk. De neusring van Armstrong gaat uit, zijn haar heeft niet meer alle kleuren van de regenboog en zijn zwarte pandaogen worden vervangen voor een subtiel oogpotlood-lijntje. De slobberige shirts maken plaats voor pakken en nette leren jasjes. Alleen Cool kan het niet helpen om af en toe met een neonkleur in zijn haar te verschijnen. Green Day heeft een goed werkende balans gevonden tussen lollig zijn en serieus genomen willen worden.

Ook op het podium vinden ze die balans. Waar Armstrong eerst trippend op het podium stond, sneller praatte dan Eminem in zijn ‘Rap God’ en afsluit met een keertje of dertig ‘You Worry?’, heeft de band nu een succesformule gevonden waar ze nog steeds aan vastklampen. De laatste jaren beginnen de shows met een dronken konijn op het podium, schiet Armstrong met een T-shirtkanon merchandise in het publiek en tijdens ‘King For A Day’ wordt de verkleedkist opengetrokken. Maar nog belangrijker: Al tientallen jaren mag een jonge (!) fan optreden met Green Day. De gelukkige gaat dan met een zwart-witte Fender Telecaster om zijn nek naar huis. Dit wordt door fans opgenomen en de filmpjes gaan viral. Je kunt honderden van deze video’s vinden op YouTube, ze worden tienduizenden keren bekeken en de beste halen zelfs drie miljoen views.