Stake is er, en overwint. Deze formatie ging eerst door het leven als Steak Number Eight. Nu de muzikale koers wat gewijzigd is en de muzikanten meer volwassen, is de tijd rijp voor een nieuwe naam. Een nieuw hoofdstuk met een nieuwe plaat die ‘Crithical Method’ heet. Stake verdient hun eigen nummers op de radio. Op prime-time. Niet in de randuren van de dag of in een akoestische versie. Single ‘The Absolute Center’ is toch al even uit. Gooi hem maar on air radiovolk.
2019 is bijna voorbij. Tijd om terug te kijken naar de betere concerten in onze regio. Wat waren de beste acts die wij in 2019 zagen op onze podia? Check hier de top 25.
09 PEER - 't Beest + De Spot
De Spot in Middelburg, dit is de plek waar het voor de band PEER allemaal begon. De eerste keer dat ze er optraden, werden er covers gespeeld. Nu is er alleen nog maar ruimte voor eigen muziek! Het is nog geen vijf jaar geleden dat de band werd verkozen tot beste schoolact van Nederland door het Buma Music Academy. De band komt regelmatig met nieuwe singles en videoclips. Single ‘I Don’t Wanna’ verscheen vorig jaar zelfs als soundtrack van een Mercedes reclame. Het nummer is afkomstig van hun ep ‘Mad For It’ die twee jaar geleden uitkwam. De band speelden sindsdien op Concert At Sea, in Liverpool, op een festival in India en hun huidige tour startte de Zeeuwen gewoon in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam.
Zanger Gijs Teuwsen is zelfverzekerd en zingt met veel bravoure en enthousiasme. Maar ook de rest van het viertal staat als een groep jonge honden op het podium. Halverwege de avond springt Teuwsen met akoestische gitaar het publiek in om onversterkt twee liedjes te zingen. ‘t Beest en De Spot zijn muisstil.
Wij zijn erg benieuwd wat de band ons in 2020 gaat brengen.
08 Stef Kamil Carlens - De Spot
“Nu wil ik gebruik maken van de gelegenheid om een cover te spelen van een band genaamd… Zita Swoon.” De woorden komen moeiteloos en welgemeend uit Stef zijn mond. Hierdoor duurt het een paar seconden later voordat de grap het publiek echt bereikt. Muzikaal past het hele plaatje als een puzzel. ‘People Are like Slamming Doors’ swingt en rockt. Stilstaan is geen optie. Het laatste nummer wordt aangekondigd als een ‘echte try-out’. Inderdaad, na wat gerommel op het podium gaan ze van start. Als Stef niks had gezegd, had het publiek het niet eens gemerkt. Try-out of niet, zowel band als publiek lijkt er lekker in te zitten.
07 Indian Askin - Gebouw-T
Na een geslaagde aftrap van Tape Toy begint Indian Askin met een heerlijk, wazig intro. Van mild naar doortastend en bloeit uiteindelijk op tot een knallende binnenkomer. Ze zijn dan ook niet vies van dynamische solo’s. Charismatische zanger Chino Ayala weet tussen de nummers, ondanks zijn kater, het publiek te boeien met entertainende anekdotes. Deze worden nog even extra onderstreept door zijn opvallende kleding, namelijk een knalrood pak. Het publiek dat vooraan staat heeft de dansmoves eindelijk door en beweegt mee op de muziek, vooral tijdens ‘BEAT24’ en ‘On and On’ komen de heupen los. Indian Askin is qua genre niet in een hokje te plaatsen, iets wat de band onvergelijkbaar goed maakt.
06 The Skull - The Lane
The Skull is voortgekomen uit Trouble en heeft in Trouble-bassist Ron Holzner maar vooral in zanger Eric Wagner twee iconen in de gelederen. Ozzy Osbourne mag dan de Prince of Darkness wezen, Wagner is dan toch zeker de Graaf der Duisternis. Ondertussen trouwens net zo stram als Osbourne en behept met de zelfde sarcastische humor. Ook vanavond. Trouble stond samen met Black Sabbath eind jaren zeventig aan de wieg van de doom metal. Met The Skull (vernoemd naar het tweede album van Trouble) laat Wagner horen dat hij het kunstje nog niet lang niet verleerd is. Het is jaren zeventig doom, met een flinke scheut psychedelica en een frontman die gewoon fijn z’n plan trekt. Half zingend, half murmelend soms. Gesprekje met een fan aan de bar, terwijl het nummer nog in volle gang is. Even naar het toilet. Het moet kunnen. Wagner is dan een oude vos, hij is zijn streken nog lang niet verleerd en vind de aandacht en het podium gewoon prachtig.
05 AAD - 't Beest
De combinatie van de stem van zanger Adriaan van den Berg en de indierock van zijn band pakt mooi uit. Nummers worden rustig ingezet maar steeds heftiger naarmate het ze voortduren. Deze opbouw is in alle nummers terug te vinden. Vooral de drums zijn ijzersterk. De samenzang van Adriaan van den Berg met toetsenist Anouk van de Sande is ontzettend mooi. Haar hoge stem en de wat ruwere stem van de frontman zorgen voor een mooi contrast. Ondanks het vroege uur komt AAD goed uit de verf.
04 Lucky Fonz III – De Spot
De multi-instrumentalist Lucky Fonz III is op het podium een ras-entertainer. Elke slag op de gitaar komt uit zijn tenen. Om kracht bij zijn teksten te zetten schreeuwt hij het uit op de momenten dat hij eerst zo fluisterstil was en hij is ook nog een meesterpianist. Aan het einde van de set haalt hij met de grootste grijns op zijn gezicht een drumcomputer tevoorschijn om happy hardcore-nummer ‘909’ door de Spot te knallen. Stom genoeg werkt het nog ook. Dat heen en weer schieten van meezingers, van ballades naar happy hardcore, is wat Lucky Fonz III zo uniek maakt. De oprechtheid, het ontbreken van simpele kunstjes die elke avond terugkeren, en het persoonlijk contact met het publiek, maken wat een optreden van Lucky Fonz III doet aanvoelen alsof hij bij je op bezoek komt.
©
Joris van Moort
Het zestal probeert zo dicht mogelijk bij de film blijven en starten dan ook op een leeg podium. Zangeres Sophie Reekers strart, net als David Byrne destijds, het concert met akoestische gitaar en een cassetterecorder. “Hi. I've got a tape I wanna play..” Megahit ‘Psycho Killer’ opent ook vandaag het concert in ‘t Beest. Bij elk nummer komt er een bandlid bij totdat bij ‘Burning Down The House’ de hele band compleet is. De band slaagt erin om de hele sfeer van de film terug te brengen, inclusief danspasjes en kleding. Maar belangrijker nog is de sterke uitvoering van de liedjes. Funky, bezwerend en uitermate dansbaar. Een geslaagd eerbetoon.
©
Andre Joosse / Popshot.nl
Waar de band klein opent, breekt verderop in de track de hel los. Dat is in een notendop de opbouw van vrijwel elk nummer van PEUK. Rammen en raggen tot je niet meer kunt. Ondanks hetzelfde idee van opzet, blijft het geheel boeiend om naar te kijken. Rustige nummers komen eigenlijk niet voor, al weet de zangeres van dienst met ‘Faceless Doll in Voodoo’ even te kalmeren voordat de gekte losbarst.
©
André Joosse / Popshot.nl
Wanneer de band ons meeneemt naar kant B van de plaat heeft Moss magie in handen. Het roest is van de handen en instrumenten afgeschud, de samenzang is even melancholisch als een decennium geleden en het songmateriaal wordt alleen maar spannender en spannender. Diverse registers aan pedalen worden opengetrokken, de subtiele elektronica golft op de achtergrond en de extra percussie tilt het geheel naar ongekende hoogten. Het feit dat Marien Dorleijn meerdere malen zijn bril afzet (of verliest tijdens het intense gitaarspel) is een goede gradatie van hoe on fire Moss is.