Nederlands meest geliefde en wellicht meest belangrijke indiealbum ‘Never Be Scared/Don’t Be a Hero’ van Moss bestaat tien jaar. Het zette de band op de kaart en bracht ze naar de grote podia. Veel stilstaan doen ze niet bij het album. Oké, er komt een reissue uit op vinyl en er worden (slechts) twee shows aan besteed om het monumentale album integraal te spelen. Ééntje in TivoliVrendenburg en ééntje gewoon in De Spot.

Het eerste album, daar moet je bij Marien Dorleijn niet meer mee aankomen. De nummers vindt hij helemaal niets meer, daarnaast flopte het album gigantisch, maar toch kreeg de band van Excelsior carte blanche voor het tweede album. De band kon de plaat maken die ze zelf wilden en hadden opeens alle vrijheid van de wereld. Ondanks dat Excelsior geen budget meer had voor de opnames wisten de demo´s het label al genoeg te overtuigen om toch nog maar eens de studio te boeken. De rest is geschiedenis.

Het voordeel van het integraal spelen van ´Never Be Scared/Don’t Be a Hero’ is dat de bekendste en meest toegankelijke nummers aan het begin zitten. Of beter gezegd: aan kant A van de plaat. Het duurt dan ook niet lang voordat Moss de volledige aandacht voor zich weet te winnen. Zonder al te veel poespas rammen ze nummer voor nummer door of rijgen ze de nummers naadloos aan elkaar. Niet alleen klinken de nummers alsof ze nog steeds vers zijn, origineel lid en gitarist Bob Gibson keert speciaal voor de show terug op het podium met zijn oude bandgenoten. Niet alleen voor de oude fans mooi om te zien, de volledige band is gezien de glunderende blikken onderling ook zichtbaar aan het genieten.

Ondanks het sterke begin van de plaat  en daarmee ook het optreden voelt Moss nog een beetje roestig in het oude materiaal. Sommige nummers zijn al een tijd niet meer gespeeld en dat is zowel zichtbaar als hoorbaar. Maar wanneer de band ons meeneemt naar kant B van de plaat heeft Moss magie in handen. Het roest is van de handen en instrumenten afgeschud, de samenzang is even melancholisch als een decennium geleden en het songmateriaal wordt alleen maar spannender en spannender. Diverse registers aan pedalen worden opengetrokken, de subtiele elektronica golft op de achtergrond en de extra percussie tilt het geheel naar ongekende hoogten. Het feit dat Marien Dorleijn meerdere malen zijn bril afzet (of verliest tijdens het intense gitaarspel) is een goede gradatie van hoe on fire Moss is. Absolute hoogtepunt is dan ook ‘Silent Hill’.

Nadat ‘Never Be Scared/Don’t Be a Hero’ is afgestoft keert de band terug voor nieuwere klassiekers als ‘What you Want’ en ‘My Decision’. Mosterd na de maaltijd, maar verdomd goede mosterd. Moss zegeviert op zijn eigen bescheiden manier en iedereen die dit mocht meemaken zag Moss op zijn best. Het podiumseizoen is pas van start maar de beste show is er al gespeeld.

Het begon voor Moss-zanger Marien Dorleijn allemaal eind jaren '90 met de Middelburgse band Nimbus. Na het winnen van de Grote Prijs voegde hij zich in 2000 voor twee jaar bij Caesar. In 2003 valt het doek voor Nimbus en wordt Moss geboren.

Het debuutalbum, genaamd 'The Long Way Back', werd in 2007 uitgebracht. Hun tweede album, 'Never Be Scared/Don't Be a Hero', verscheen op 28 september 2009.

Later volgde de albums 'Ornaments' (2012), 'We Both Know The Rest Is Noise' (2014) en 'Strike' (2017).

Moss

Moss

Moss

Moss