Stef Kamil Carlens, het middelpunt van de Spot Stef Kamil Carlens, het middelpunt van de Spot

Om acht uur stipt gaan de deuren open en stromen de eerste mensen langzaam de Spot binnen. Eenmaal in de zaal aangekomen worden we verwelkomd door zoete klanken en een diepe bas van het dj-duo Morjak en Pan. Een half uur later begint de zaal vol te stromen. Steeds meer verwachtingsvolle ogen kijken in de zaal rond. Allemaal zijn we benieuwd naar wat we mogen verwachten.

Dan verschijnt de band op het podium. De eerste melodieën klinken zacht; meeslepend harpgeluid galmt door de zaal. Het mag even duren voordat het publiek weet welk nummer het is, maar zodra de gitaar wordt ingezet is het duidelijk. Het gaat hier om de klassieker ‘Thinking About You All the Time’ van Zita Swoon. Het publiek is het er mee eens: “Jaaa!” klinkt het vanuit verschillende hoeken. Stef en band nemen met gemak het publiek mee het nieuwe oeuvre in. ‘Back on the Road’ beschrijft reizen en weer thuiskomen. Dromerig maar volhardend vertelt hij dat ‘thuis zijn’ slechts een illusie is. We worden mee terug genomen naar Carlens’ eerste soloalbum met het folky popnummer ‘Empty World’, met een ondertoon gevoerd door de blues. Aangesterkt door zijn oogcontact met het publiek weet hij iedereens aandacht zonder enige moeite constant vast te houden.

Tijdens het optreden mag er gedanst, maar ook geluisterd worden. Vooral tijdens het politiek getinte ‘The Government Is No Game’. Het is donkerder dan de overige nummers. Niet gitzwart maar toch zeker donkergrijs. Hetzelfde geldt voor ‘Lament on General Smedley D Butler’ dat een betoog tegen oorlog is. Stef gooit er hier zelfs nog een #Iran en #Afganistan in. We worden wederom verwelkomd met een moderne protestsong. Iedereen luistert aandachtig en als het nummer dan afgelopen is wordt het beladen met een ‘Magnifique!’ en een daverend applaus.

Gelukkig is er ook nog ruimte voor humor. “Nu wil ik gebruik maken van de gelegenheid om een cover te spelen van een band genaamd… Zita Swoon.” De woorden komen moeiteloos en welgemeend uit Stef zijn mond. Hierdoor duurt het een paar seconden later voordat de grap het publiek echt bereikt. Muzikaal past het hele plaatje als een puzzel. ‘People Are like Slamming Doors’ swingt en rockt. Stilstaan is geen optie. Het laatste nummer wordt aangekondigd als een ‘echte try-out’. Inderdaad, na wat gerommel op het podium gaan ze van start. Als Stef niks had gezegd, had het publiek het niet eens gemerkt. Try-out of niet, zowel band als publiek lijkt er lekker in te zitten.

Nagenoeg moeiteloos nemen Stef en band je mee langs drie verschillende oeuvres. Dat alles binnen een krappe twee uur en verspreidt over zestien nummers. Het omschakelen van funk naar rock naar pop en dan alles door elkaar. Deze avond is een genot voor de muzikale fijnproever. Of je zou zit te wachten op nieuw werk of smacht naar het oude. Het mag dan wel een ‘try-out’ zijn, maar het klinkt als een goed geoliede machine.