Tangled Horns
Een grotere tegenstelling is bijna niet te vinden; de vijf Antwerpse heren van Tangled Horns gaan er vol tegenaan met hun grunge, stoner, en garagerock. De bezoekers in de zaal, die voor een avond dromerige rockmuziek komen, schrikken zich kapot zodra het geweld losbarst en weigeren dan ook hardnekkig naar voren te komen, ook al moedigt zanger Tim van de Plas ze diverse keren aan. De no-nonsense aanwezigheid van de zanger helpt daar misschien ook niet aan mee. Hij klimt als een “problem child” over heel het podium, duwt en hindert zijn maten, doet aan microfoonacrobatiek, springt de zaal in en geeft een nietsvermoedende fotograaf een speelse klap op het kale hoofd. Toch is het ontwapenend lief als Van de Plas bedankt voor het lekkere eten wat ’t Beest hen die avond heeft voorgeschoteld. Het optreden eindigt met een hoge drumstickworp van drummer Kris Martens. Zou hij hem weer opvangen? Ja hoor, met een brede grijns.
De eerste drie instrumentale muziekreizen van Monomyth brengen ons met stoner-, kraut- en spacerock in de ruimte. Het vierde album Orbis Quadrantis - met een prachtige uitvouwhoes - is in september 2019 uitgebracht. Dit keer nemen ze ons mee over de oceanen, op een heldenvaartocht vol gevaren. Het vijftal uit Den Haag zet vrijdagavond een subliem concert neer, nadat de zaal hevig werd opgeschrikt door het voorprogramma: Tangled Horns uit België.
Tangled Horns
Tangled Horns
Tangled Horns
Monomyth
De rookmachine draait overuren tijdens het opbouwen van het podium. De dikke rode mist creëert een vroege zonsopgang in de haven. In de verte ontstaan de geluiden van de zee en een krakend schip; we zijn vertrokken op een gevaarlijke oceaanreis. De bandleden worden af en toe als schimmige figuren zichtbaar tijdens een prachtige lichtshow. Op af en toe een wisseling van instrumenten na, is er weinig visuele actie van de mannen op het podium. Vandaar dat de luisteraars algauw bevangen worden door de eindeloze bass- en drumlijnen, waardoor er - soms met de ogen dicht - als in trance met het hoofd wordt meebewogen op de muziek. Maar een enkele bezoeker staat te dansen, in een eigen wereld.
Iedereen geniet zichtbaar van deze anderhalf uur lange muzikale reis. In de weinige pauzes tussen de nummers wordt dan ook hard geapplaudisseerd en gejoeld. Af en toe is er ineens een prachtige solo van nieuwe gitarist Boudewijn Bonebakker te horen, maar zo subtiel dat het niet overheerst. Als het optreden eindigt, ontwaken de ja-knikkers uit hun droom en verdringen ze zich enthousiast bij de merchandise voor een handtekening.
Monomyth
Monomyth
Monomyth