Black Box Revelation ontstond in de tijd dat gitaar-drum duo’s helemaal hip waren. Samen met bands als The White Stripes en The Black Keys bestormden ze de festivals, speelden ze bij David Letterman en deden ze de voorprogramma’s van o.a. Jane’s Addiction en Liam Gallagher. Toch zijn ze in Nederland altijd een beetje onder de radar blijven vliegen. Misschien dat daar met nieuwe plaat ‘Tattooed Smiles’ eindelijk verandering in komt. De Vlamingen kunnen zich namelijk meten met de wereldtop.

De aftrap is vanavond voor de gebroeders Serruys, ook wel Ratmosphere. Je weet dat je een goede set speelt als er publiek binnenkomt en zich schrikkend afvraagt of het hoofdprogramma al is begonnen. De muziek hint naar de 80’s, met de pratende zang van Robin Serruys en de de synthbassen die Brecht Serruys uit het drumpad weet te halen. Regelmatig verdrinkt de gitaar in een oceaan van effecten en feedback. Ratmosphere bestaat nog maar net, ging al op tour met Warhaus en toont ook vanavond aan dat er nog veel in het verschiet ligt voor de twee broers.

Na even ombouwen komt Black Box Revelation het podium op. Ondertussen zijn ze een trio, met versterking op toetsen en gitaar door Jasper Morel. Er wordt geopend met het nieuwe ‘Kick The Habit’. Gelijk is duidelijk dat Black Box Revelation niet zomaar een nieuwe plaat heeft uitgebracht. Dit is serieus goed werk en het publiek staat een welkome traktatie te wachten. Via het vuige ‘High On A Wire’ en het Hendrix-achtige ‘Lazy St’ komen we bij het eerste hoogtepunt van de avond. Wie op ‘Tattooed Smiles’ naar ‘Built To Last’ kijkt, ziet dat Seasick Steve mee heeft gespeeld. Ook zonder zijn charisma staat het nummer als een huis. Het publiek staat te swingen en juicht de band geregeld toe. Dat de band niet bang is hun inspiraties te benoemen, wordt ook duidelijk in ‘Tattooed Smiles’: “Hands on the wheel while I listen to The War on Drugs”.

Als de Vlamingen na zeven keer het einde van ‘War Horse’ te spelen besluiten dat het gewoon te leuk is om het nog een keer te doen (“We zien u wel in de rechtbank!”), komt de band echt los. Elke noot is raak. De nummers zijn op ‘Tattooed Smiles’ zijn gewoon heel erg goed. Maar dat de band de kunst van vuig riffen nog niet is verleerd, bewijzen ze met ‘Damned Body’ en het veel te vroege einde in de vorm van ‘My Perception’ en ‘I Think I Like You’.

Gelukkig komen de drie nog even terug voor een toegift. Via het stille ‘Gravity Blues’ en dan toch echt het einde in het epische ‘Laisser Partir’ waarin Jan Paternoster nog even laat zien hoe je een gitaarsolo speelt.

Het is even stil geweest rond de groep van Paternoster en Dies van Dijck, maar samen met Morel zijn ze terug van weggeweest. De muziek is volwassener en gelaagder, de teksten beter en het live geluid is kraakhelder. Voor wie Black Box Revelation graag nog wil zien, ze staan 13 april in Gebouw-T op Record Store Day en op 27 juli op Weitjerock.