Publiek voor een podium is altijd vermakelijk om naar te kijken. Iedereen geniet van de muziek op zijn of haar eigen manier of kijkt onverstoord de hele show op de telefoon. Vaak in eerste instantie twee of drie meter van het podium vandaan. Tot de artiest van dienst de mensen vraagt gewoon naar voren te komen. Dan pas wordt het gat kleiner en kleiner. Vanwaar die aarzeling? Het blijft bijzonder. Bij King Hiss is het niet anders. Tot zanger Jan Coudron vertelt hoe gezellig het is op het podium. “kom in onze gezelligheid”, vraagt hij vriendelijk. Zo geschiede. Dat het leuk is op het podium is wel duidelijk. De groep staat keurig naast elkaar maar heeft er duidelijk plezier in om eens zo het podium te vullen. Juist omdat de drums ook voor op het podium staan is het fraai om te zien hoe druk drummer Jason Bernard het eigenlijk heeft. Zijn partijen voegen dan ook echt iets toe aan de rauwe stoner rock die het kwartet brengt. De Belgen zijn eigenlijk voorprogramma maar deze avond heeft natuurlijk gewoon een dubbele headliner. Wat zijn deze mannen opdreef. Dikke riffs en een fijne energie. Coudron heeft een brul als een voorhamer. “What doesn’t kill me makes me stronger. It calls the will to survive”, schreeuwt hij compleet onversterkt de zaal in aan het begin van ‘King Hiss’. Iedereen hoort het, tot de laatste man achteraan de bar. Je moét wel luisteren als de frontman spreekt. De band sluit hun set af met ‘Homeland’ van het ‘Mastosaurus’ album. Wat een feest, en dan moet Stake nog komen.
Een avond met twee Vlaamse top bands is natuurlijk nooit mis. Vrijdag stonden King Hiss en Stake in de Pit in Terneuzen. Het is voor de laatstgenoemde de eerste show van een weekend in Nederland. Ook presenteert dit gezelschap hun nieuwe album. Wie er niet was heeft ongelijk. Want de hele avond is het smullen van twee bands in topvorm.
Stake
Stake is er, en overwint. Deze formatie ging eerst door het leven als Steak Number Eight. Won als jongste band ooit de Humo Rock Rally en toerde zich suf. Ook door Nederland. Nu de muzikale koers wat gewijzigd is en de muzikanten meer volwassen, is de tijd rijp voor een nieuwe naam. Een nieuw hoofdstuk met een nieuwe plaat die ‘Crithical Method’ heet. Die plaat wordt vanavond voorgesteld. Een dag later in Utrecht, zal Stake ons land opnieuw veroveren. Dat Studio Brussel de band ineens een hoge airplay geeft met een Vlaamstalige cover is natuurlijk een foutje. Stake verdient hun eigen nummers op de radio. Op prime-time. Niet in de randuren van de dag of in een akoestische versie. Single ‘The Absolute Center’ is toch al even uit. Gooi hem maar on air radiovolk. Er is dus nog wel wat werk aan de winkel voor de toch al hard werkende band, ook in eigen land. Voor wie nog niet was gevallen voor deze mannen, doet dat in Terneuzen vanavond. Het is een groot hoogtepunt.
Deze band is vooral heel goed met details. Is er een gitaarmuur dan rolt er wel een mooie melodieuze zanglijn overheen. Brult frontman Brent Vanneste de longen uit zijn lijf dan is daar gitarist Cis Deman die er weer een subtiel loopje overheen legt. Zo wordt het nooit saai en zal de zelf benoemde atmospheric grungecore nooit verzanden in een brij van geluid. De lichtshow wordt vanavond speciaal getest voor het optreden op 28 november in de AB in Brussel. Wie daar bij is: ook de visuals hangen mooi aan elkaar van de details. Er is over nagedacht en goed ook. De bak energie die Stake over Terneuzen legt, is groot en beklijft volledig. Wat een show! Hier gaat eigenlijk alles goed. De grote oversteek is begonnen. Dat kan niet anders. Dit wordt een hele grote band. Steak Number Eight is dood. Lang leve Stake, hoera!