En maar wachten. En maar wachten. Maar Bijlsma is niet gek, ze heeft inmiddels het nummer van ‘D.’ zelf en besluit hem iedere drie maanden op te bellen en voorzichtig te polsen hoe het ermee staat. ‘Door die belletjes en die brief werd de documentaire iets wat wij met z’n tweeën gingen doen, het vertrouwen was er. Samen konden we zijn management overtuigen dat deze film een goed idee was. Maar omdat ik telkens te horen kreeg dat het album er binnen drie maanden zou zijn, moest ik de rest van mijn leven op pauze zetten. Ik kon ieder moment worden opgebeld. Tegelijkertijd: ik vond dat D’Angelo het waard was.’
Ergens eind 2014 begrijpt ze dat het album Black Messiah aanstaande is, dan belt D’Angelo namelijk met de vraag of hij voor het artwork twee foto’s mag gebruiken die ze in Paradiso met haar iPhone 4 had gemaakt. ‘Ja, tuurlijk!’
Plotsklaps vervroegt D’Angelo de release van het album waar hij zo ontzettend lang aan had gewerkt, omdat de Ferguson-zaak en de borrelende Black Lives Matter-beweging hem zo aan het hart gaan en in direct verband staan met de thema’s op de plaat. ‘Ik was de hele tijd aan het wachten, en dan gebeurt dit terwijl ik voor een ander project in Argentinië zit! Gelukkig was er niets te filmen, er was wel een albumreleaseparty maar daar was hij zelf niet eens bij aanwezig.’
Wel wordt ze uitgenodigd om de repetities te komen filmen, waar D’Angelo zijn bandgenoten en Bijlsma gerust tot na middernacht laat wachten. Die grilligheid, daar is iedereen wel aan gewend. ’Dat weet je gewoon van hem. Meestal begon de band om 10 uur ’s avonds, en moesten we tot 1 uur ’s nachts wachten totdat hij binnenkwam. Maar dan dompelt iedereen zich er helemaal in onder. Hij weet de energie van de hele ruimte mee te nemen, en vraagt van iedereen het uiterste. In de uren, maar als ze eenmaal spelen is het voor de muzikanten ook het hoogste niveau van muziek maken. Het is zoveel waard om dat te mogen meemaken.’