Charlotte Gainsbourg heeft haar eigen stem gevonden. Op vijfde album Rest schreef de Française voor het eerst haar eigen songteksten, half in het Frans, half in het Engels. Samen met electro-producer SebastiAn maakte ze een fluisterende, filmische discoplaat vol verlies en verlangen.

Al decennia lang beweegt Charlotte Gainsbourg, de dochter van het legendarisch coole koppel Serge Gainsbourg en Jane Birkin, zich spaarzaam in de muziek. Haar debuut maakte ze als tiener samen met haar vader op het controversiële ‘Lemon Incest’, een suggestief nummer over een intense liefde tussen ouder en kind. Daarna maakte ze in dertig jaar vier albums, waarop ze haar woorden telkens door anderen liet bedenken: op Charlotte For Ever (1986) schreef haar vader de songteksten, op 5:55 (2006) waren de Engelse teksten van Jarvis Cockers hand, en het was Beck die haar ervaringen tot songs verwerkte op IRM (2009). Al die tijd schreef ze zelf wel: eindeloze passages in dagboeken, korte flarden songteksten in notitieboekjes en op haar telefoon. Maar in de immense schaduw van haar iconische vader durfde ze haar schrijfwerk niet te delen, bang om geen eer te kunnen doen aan zijn erfenis.

Zo verdween Charlotte ook even uit de muziek. Ze concentreerde zich op haar acteerwerk, met intense rollen in films van Deense arthouse-regisseur Lars von Trier. Ondertussen maakte ze contact met Sebastian Akchoté, alias SebastiAn, producer van het Ed Banger label waar ook Justice haar platen uitbracht, en pionier van de kenmerkende Franse electrosound van de jaren nul. Hij zag het helemaal voor zich. Het nieuwe album zou in het Frans moeten zijn, met die typisch Franse productie: een enkele stem, helder en verstaanbaar bovenop de muziek, in plaats van op z’n Amerikaans gelaagd en egaal tussen de instrumenten door gemixt. Precies zoals ze op haar debuut met haar vader klonk. Daar voelde Charlotte zelf weinig voor, en ze werden het niet eens over wie die Franse teksten dan voor haar zou moeten schrijven. Dus verdween het nieuwe album weer naar de achtergrond.

Een groot verlies veranderde alles, zoals het dat zo vaak doet. Charlotte’s halfzus, de fotografe Kate Barry, overleed na een val uit het raam van haar appartement. Ineens voelde thuisstad Parijs verstikkend, overvol van herinneringen aan haar geliefde oudere zus. Dus verhuisde Gainsbourg met haar gezin naar New York, waar ze opnieuw kon beginnen in een relatieve anonimiteit die ze in Frankrijk al sinds haar tienerjaren niet meer gekend had. Die combinatie van een zwaar verdriet en een nieuw leven vernieuwden Gainsbourgs focus op de muziek. SebastiAn vloog naar New York, en samen maakten ze daar in een kleine studio Rest. Gainsbourgs vijfde album, maar ook een nieuwe introductie: de teksten schreef ze ditmaal zelf. 

Rest is doordrenkt van Gainsbourgs jeugd en familieleven: haar eigen kinderen, haar vader en haar zus worden beschreven in afwisselend Franse en Engelse teksten, soms mysterieus en poëtisch en dan weer aangrijpend puur en direct. Op ‘Lying With You’ omschrijft ze haar vader op zijn sterfbed. Zijn wassen gezicht beschrijft ze in romantisch, maar pijnlijk detail. ‘Au coin de la bouche, une trainée tu n'aurais pas aimé’: een spoor van speeksel in je mondhoek, dat je niet fijn gevonden had.

(Tekst gaat door onder de video)

Ook in de muziek toont Gainsbourg haar verleden. Uiteindelijk moest ze SebastiAn gelijk geven: op Rest zweeft haar stem boven de muziek, zoals de stem van haar moeder klonk toen zij in de sixties en seventies op haar platen fluisterde. Daaronder hoor je verwijzingen naar de soundtracks van de horrorfilms en thrillers die haar vader haar op iets te jonge leeftijd liet zien: onheilspellende synthloopjes die zich alsmaar blijven herhalen, schelle violen, iets ontstemde piano’s en zo nu en dan een klavecimbel.

Alles bij elkaar klinkt het op papier als een onmogelijk zwaar album over dood en verlies, maar op de een of andere manier hebben Gainsbourg en SebastiAn het voor elkaar gekregen om dat verlies te verwerken tot een uitgesproken licht album. Aan de basis van Rest ligt een onweerstaanbare 80s disco groove, waarmee SebastiAn een smaakvolle, frisse versie neerzet van het klassieke Ed Banger geluid: gecomprimeerd en distorted en daardoor bijna dof, maar tegelijkertijd vol met heldere hoge tonen die het album oplichten als zon door melkglas.

Laatste nummer ‘Les Oxalis’ is misschien wel het mooiste voorbeeld van al die invloeden en contrasten. Op een drijvende discobeat vol bongo’s en slap bass fluistert Gainsbourg over een bezoek aan het graf van haar zus. In een nabijgelegen graf liggen een moeder en dochter, ‘une certaine Miss Rathle’, een zekere Miss Rathle. Met de bloemen voor haar zus nog in de hand fantaseert Charlotte over de levens van de onbekende vrouwen, en de stille dialoog die de twee samen voeren. Zo puur en alledaags, en tegelijkertijd vol melancholische romantiek. Daar zou haar vader trots op zijn geweest.