Juana Molina is een dame met een lange adem. Al in de jaren negentig gooide de Argentijnse een lucratief baantje als tv-ster overboord om muziek te gaan maken. Met ieder album verzamelde ze er wat liefhebbers bij en haar zevende is nu Album van de Week.

Zo’n beetje iedere muzikant met creatieve ambities heeft in het begin een baantje nodig. Liefst met flexibele werktijden. Nog beter: een baantje waarmee je veel geld verdient in weinig uren. Nou, dat lukte de Argentijnse Juana Molina wel. Alleen liep het een beetje uit de hand: Molina, dochter van een succesvol tango-muzikant, groeide begin jaren negentig uit tot één van de bekendste komieken van Argentinië, met haar eigen tv-show Juana Y Sus Hermanas (Juana en haar zusters). Het programma dreef op kolderieke sketches - op het oog ergens tussen Pittige Tijden en Plien en Bianca - die niet verder weg konden staan van de bloedserieuze muzikale carrière die ze dankzij het verdiende geld kon uitrollen. 

Juana Molina in een vorig leven

In eerste instantie kwam die muziekcarrière eind jaren negentig niet echt van de grond. Talking Heads-frontman David Byrne zag het talent van de Argentijnse wel al relatief vroeg. Hij nam haar in 2002 mee op tour, maar tot een echte doorbraak kwam het nooit. Het had kunnen gebeuren met haar vorige album Wed 21, Juana's debuut op het Belgische label Crammed Discs, dat met acts als Konono No. 1, Bebel Gilberto en Acid Arab vaker een neusje toonde voor de crossover tussen westerse en niet-westerse muziek. Juana Molina is ook zo’n act, want ze maakt maakt bepaald geen traditionele tango. Zeker niet op dit zevende album, dat wat elektronischer klinkt dan haar eerdere werk. De zoemende synths en drumcomputers op Halo dragen heel sterk bij aan het moderne, avontuurlijke gevoel van het album en laten zich het best vergelijken met het recente werk van Roisin Murphy. Maar dan natuurlijk wel op zijn Zuid-Amerikaans. 

Introverte elektronische liedjes dus, met daarin verweven allerlei akoestische elementen. Molina maakt experimentele, maar toch zeker geen ontoegankelijke muziek, met bezwerende ritmes waar vaak heks-achtige kwaliteiten aan toegedicht worden. Haar teksten hebben iets sombers, als ze bijvoorbeeld zingt over tijden die vervliegen. Of hoe ieder mens zichzelf voor de gek houdt als 'ie in de spiegel kijkt en precies het gezicht opzet dat 'ie hoopt te zien. Wie Molina zelf ziet als ze in de spiegel kijkt? Lang niet altijd zichzelf, want de zangeres draagt graag maskers. Op de hoes van haar album Halo vind je een gesnaveld masker dat doet denken aan de beschemende kleding die dokters vroeger tijdens de builenpest droegen. En in de clip van eerder nummer ‘Eras’ een egaal blauw masker dat alle kenmerken van menselijke expressie verbergt. 

Dat mysterieuze, het afstandelijke, werkt prikkelend, vooral omdat haar teksten wel degelijk emotioneel geladen en bij vlagen zelfs teder zijn. Op precies genoeg momenten maakt het album uitbundige uitstapjes die vragen om remixen voor in de club. Het zijn juist die onverwachte combinaties en contrasten die Halo onherroepelijk in onze armen drijven. 

Makkelijk op de hoogte blijven van alle nieuwe muziek? Abonneer je op de 3voor12 #NIEUWEMUZIEK playlist op Spotify. Nog meer #nieuwemuziek vind je in ons dossier.

© Juana Molina
© Juana Molina / Genius.com