Album van de Week (40): Oscar and the Wolf Album van de Week (40): Oscar and the Wolf

Elke keer gebeurt het opnieuw: Oscar and The Wolf speelt een steeds groter wordende festivalshow, en alle toeschouwers vallen in katzwijm. En wel voor Max Colombie, de frontman annex popdiva annex geestesvader. Zowel Oscar als The Wolf zijn alter ego’s voor de man die op het podium zo flamoboyant en sensueel zwiert in glitterjasjes, maar eigenlijk niet gemaakt is voor de roem die hij langzaam begint te vergaren.

In België kan hij niet meer normaal een avond uitgaan of op het strand gaan liggen, zonder dat het wordt vastgelegd en gedeeld door fans. En dat is ook niet zo gek. Zijn zwoele R&B-songs, zweverige charme en ja, die vloeiende dansjes op het podium: alles aan Oscar and The Wolf schreeuwt ‘ster’. De liveshows bevestigen dat alleen maar: op Down The Rabbit Hole zagen we LED-kooien, CO2-kanonnen en een hoeveelheid confetti waar je de Noordzee mee zou kunnen droogleggen. En een hele festivalweide vol extatische fans.

Dat alles heeft Oscar and The Wolf in krap drie jaar en met één album voor elkaar gekregen. Debuutplaat Entity (2014) staat vol donkere synthpopliedjes die overlopen van melancholie en verlangen. Je kunt erop dansen, maar je kunt er ook keihard op huilen in je eentje in de auto. Het album maakte van Colombie onverwacht de prins van de Belpop.

Voor de opvolger zijn de verwachtingen dus hoog. Op tweede album Infinity worden geen radicale nieuwe wegen ingeslagen, maar de bestaande sound verder uitgediept en ingevuld. Het een bekrachtiging van het succes van het voorgaande album.

Weer zijn daar lome synthgrooves, spitse percussie en die hoge, lijzige melodieën van Colombie. Maar er is ook ruimte voor nieuwe invloeden: de uitgeklede ballad ‘Queen’ heeft als basis een minimale, jazzy pianocompositie. Op het daaropvolgende ‘Honey’ hoor je dan weer een onmiskenbare dancehallbeat, eerder melancholisch à la Drake dan opzwepend à la Sean Paul. Zelf zegt Colombie in interviews dat Infinity zonniger is dan zijn debuut, minder mistroostig. In de teksten zit ook wel iets minder verdriet, maar in die onderliggende meeslepende synths kun je toch onverminderd smachten en zwelgen.

In de basis is Infinity een verlenging van het geluid van Entity, en dat is niet zo gek. Niet alleen vanwege het succes van die doorbraakplaat, maar ook met het oog op de ambities van Oscar and The Wolf. En die gaan voorbij het Sportpaleis of het hoofdpodium van Pinkpop: Max Colombie wil onsterfelijk zijn. Fysiek onsterfelijk, om alles in het oneindige leven te kunnen voelen en ervaren en weten. Een beetje theatraal, ja, maar welke popster is dat niet? Helaas gaat het ontwijken van de dood niemand lukken, maar is jezelf vereeuwigen in de canon van de popmuziek niet the next best thing? Met Infinity heeft Oscar and The Wolf zijn bestaan ongetwijfeld een stukje verder richting de oneindigheid gebracht.

1991 Geboren als Max Colombie
2010 Oprichting Oscar and the Wolf
2012 Eerste single 'Orange Sky'
2014 Entity (debuutalbum)
2017 Infinity (album)