Is Charlotte Gainsbourg de Jordi Cruijff van de Franse zuchtmuziek? Ze ging op jonge leeftijd aan papa’s hand naar de top van de film en muziek om het vervolgens niet vol te houden in de muziek. Of eigenlijk heeft ze het sinds Charlotte For Ever (met het enigszins dubieuze vader-dochter duet Lemon Incest) uit 1986 niet meer geprobeerd. Tot 2006, toen ze het enigszins pastiche 5:55 uitbracht. Geproduceerd door Radiohead producer Nigel Godrich wilde ze iets teveel eer betonen aan oude helden en verloor zichzelf in het proces. Maar nu, op 38-jarige leeftijd, heeft Charlotte Gainsbourg in Beck de ideale partner gevonden om haar kwaliteiten ook in de muziek naar voren te brengen. IRM is een uitgebalanceerde prachtplaat van deze boeiende en sexy fluisterzangeres.

Naar verluidt is het productieproces rond de film Antichrist van de gevierde regisseur Lars von Trier een belangrijke inspiratie geweest voor IRM. In de film speelt Gainsbourg een moeder die het pad even goed kwijtraakt. De stap van deze extreem beeldende psychologische horrorthriller naar de liedjes op IRM lijkt groot, maar een zweem van existentialistische twijfel en besef van sterfelijkheid hangt zeker over de plaat. Zelf zegt Gainsbourg hierover dat het ook te maken heeft met een hersenbloeding die ze overhield aan een waterskiongeluk in 2007. De vele MRI-scans die ze moest ondergaan horen we terug in het titelnummer IRM. Het geluid van het apparaat is de basis voor het naargeestige nummer dat doet denken aan Ladytron en Portishead.

De wat sombere nostalgische sound vormt de rode draad door IRM. Popveteraan Beck Hansen is hoofdverantwoordelijke voor dit geluid. Hij produceerde de plaat, schreef de muziek en een deel van de teksten. Het lijkt geen toeval dat de twee op dit moment in hun carrière samenwerken daar Beck’s laatste album Modern Guilt een vergelijkbare donkere sound kent. IRM is een zeer muzikale plaat. Van de ritmische opener Master’s Hands, het experimentele IRM, de romantische noot op In the End tot de popbalade en single Heaven Can Wait: het zit allemaal heel vernuftig in elkaar en is overduidelijk het resultaat van hard werk en experimenteerdrift.

Het tweede deel van de plaat is tegelijk ingetogen en zeer uitgesproken. Vanities en La Collectionneuse zijn subtiel romantische strijkersepos. Trick Pony en Voyage knallen er uit als klassieke Beck singles, alleen komt Gainsbourg hier met haar zuchtstem vocaal wat tekort. Met Dandelion is een perfecte tussenvorm gevonden: een typische French girl in America track met pompende basgroove, gepaste strijkers, slidegitaar en de pornografische en spannende stem van Charlotte maakt dit tot een prachtig tijdloos cadeautje. 

De uitersten van dit project komen misschien wel het mooist samen in de single Heaven Can Wait. Van de romantiek tot nostalgie, experiment en liedje, de brombeer Beck naast de beeldschone Française en de levenslust versus de realiteit van de ordinaire sterfelijkheid. She's sliding, she's sliding. down to the dregs of the world. She's fighting, she's fighting. the urge to make sand out of pearls. Bekijk vooral ook de bijbehorende video van regisseur Keith Schofield. Charlotte Gainsbourg heeft met IRM een goede tweede of derde start van haar muziekcarrière ingezet. Het zou zomaar kunnen dat de combinatie met Beck geen eenmalige is.