‘Komma’ wordt bijna integraal gespeeld. Broeder Dieleman is weer zijn goedlachse zelf terwijl hij doodserieus zijn woede ontketent op ‘De Groeten’. Broeder Dieleman is verteller en verkondiger in de Zeeuwse Concertzaal. Hij geeft tekst en uitleg bij de oorsprong van de nieuwe liedjes en zet zichzelf op een verhoging om de liederen nog duidelijker naar het publiek te brengen: “Dat heb ik geleerd van John Coffey. Dan kan je nog eens stagediven”, lacht de broeder.
2018 is bijna voorbij. Tijd om terug te kijken naar de betere concerten in onze regio. Wat waren de beste acts die wij in 2018 zagen op onze podia? Check hier de top 25.
09 Bombino – Brogum
Na het uitbreken van de Toeareg-revolutie in 1990 moest Bombino samen met zijn vader en grootmoeder vluchten naar het naburige Algerije. Nu is hij in Zierikzee voor de promotietour van zijn laatste album ‘Deran’ wat vrij vertaald ‘de beste wensen’ betekend. De drums en bas zijn strak en aanstekelijk, en laten bij zijn eerste nummer al ongemerkt je heupen en schouders wiegen. De tweede gitarist speelt strakke rock- en reggae-ritmes waarover Bombino bijna constant solo’s weggeeft. Het optreden is meeslepend, bedwelmend en brengt de zaal in trance. De gitarist voert het tempo meer dan eens op, resulterend in psychedelische gitaarclimaxen. Het publiek kan geen genoeg krijgen en laat zich meevoeren door het sublieme gitaarspel.
08 Tom McRea – De Spot
Tom McRae is geen onbekende in ’t Zeeuwse. Acht jaar geleden deed hij samen met band podium De Piek in Vlissingen aan. Vanavond speelt hij zijn show solo, zonder band, maar met gitaar en een piano. De Britse zanger weet ook solo het publiek te boeien tijdens het hele concert. Geen moment lijkt verveeld. McRae wisselt zijn set af. Hij start op akoestische gitaar, gevolgd door het stevigere werk op een elektrische gitaar, neemt later het loopstation in gebruik en tussendoor neemt hij ook nog plaats achter de piano. Een scheutje Britse humor tussendoor en het is compleet. Ook in zijn set is het contrast merkbaar tussen zijn albumtracks en zijn uitgeklede versies live. Helemaal ‘naakt’ gaat hij als McRae het podium verlaat en voor het podium onversterkt een nummer ten gehore brengt. Tot slot nog twee verzoeknummers, om er met een climax uit te gaan. En die verwachtingen? Die hebben ze samen meer dan waargemaakt. Tom McRae en Brendan James touren komende week nog door heel Nederland met hun show.
07 Swart. - Spoetnik
Celia Swart blijft een Vlissingse in hart en nieren. Voor haar debuutalbum ‘Lost In’ werden er twee releaseshows ingepland. De eerste show in Den Haag verliep succesvol. Afgelopen zaterdag is locatie De Spoetnik in Vlissingen aan de beurt. Het kleine podium staat bomvol met een piano, drumstel, contrabas en vibrafoon. Er is nauwelijks nog plek voor Swart zelf, maar die heeft daar lak aan. Absoluut hoogtepunt van de middag is ‘Alone in Kyoto’, een cover van de groep AIR. In een uitgesponnen versie van bijna 15 minuten vol solo’s komt de groep volledig tot zijn recht. Terwijl vibrafonist Nano Alonso tekeer gaat, zwepen drummer Guillermo Viana en bassist Luciano Varela de boel flink op. Pianist Raúl Santana en Swart genieten zichtbaar van wat de groep klaarspeelt.
6 Future People Old People Are Wizards - 't Hof
Erg lang duurt het niet voordat de gitarist het publiek in duikt. Niet per se om de kijkende ogen op te jagen, maar puur zodat hij zelf zijn kicks kan halen uit zijn eigen spel. FOPAW maakt namelijk muziek die je bij je nek grijpt. De dreigende bass synths en donderende drums zetten een stevige basis neer, de hysterische gitaarlijnen vullen de basis in. Makkelijk maakt het trio het niet. De eerste handvol nummers nemen lang de tijd om te overtuigen, maar wanneer de band ‘Man with Bricks’ inzet met de onheilspellende synth intro is het zweten geblazen. Was de band eerst nog rustig aan het opbouwen, met ‘Man with Bricks’ vliegt de band alle mogelijke kanten op met de instrumentatie. FOPAW geeft volle bak gas, neemt het terug, om vervolgens songstructuren kapot te spelen.
05 Love Couple – Gebouw-T
Als je de DJ wilt gaan vragen welk tof plaatje hij aan het draaien is, en het blijkt de soundcheck van de volgende band te zijn, dan weet je dat goed zit. Love Couple mag vanavond afsluiten en geeft het beste optreden van vanavond. De band speelt verfrissende en vernieuwende synthpop, een beetje vreemd, maar zo verdomde lekker. Het is dan ook niet gek dat Love Couple met de jury- en publieksprijs Gebouw-T verlaat vanavond. We zien de band terug in de finale. Fake Indians is verdiend tweede en mag in de halve finale strijden voor de eer.
04 Ryley Walker - Kloveniersdoelen
Ryley Walker, zoals altijd goedgemutst (nu ook letterlijk), heet de zaal welkom en bedankt ‘Barty Party’ voor het wederom boeken. Een dag eerder speelde Walker nog op het Sonic City festival in Kortrijk, zijn setlist van die avond is nagenoeg identiek, al voegt Walker nu een jam van bijna zeven minuten toe. Zijn band is na het lange touren op elkaar ingespeeld en voornamelijk de jazzy drummer weet de aandacht te trekken. Hij is zo in zijn element dat hij al drummend continu wisselt van drumstokken naar paukstokken en met zijn ogen dicht zonder een slag te missen om zich heen slaat. Walker, ook in zijn element, schakelt van lolbroek naar verhalenverteller en is op zijn best tijdens het prachtig uitgevoerde ‘The Roundabout’. Ryley’s nieuwe werk is minder freejazz en folk, maar maakt langzaam plaats voor (progressive)rock. De riffs en gitaarsolo’s knallen ons om de oren. Toch is er een balans te vinden in setlist en blijft Ryley Walker’s optreden er echt eentje die alleen hij kan geven. Wat ons betreft (en Ryley Walker zelf zal het waarschijnlijk ook niet erg vinden) zien we hem over drie jaar weer in Middelburg.
©
Marc Machielse
De meest indrukwekkende cover is wellicht het meest bekende nummer, ‘I’m on Fire’ van Bruce ‘The Boss’ Springsteen. Dockx weet de riff van het nummer nét iets anders te spelen, waardoor de herkenning van het nummer pas komt zodra de eerste zinnen van het lied worden gezongen. Terwijl hij de tekst fluistert en meer persoonlijkheid geeft dan de originele schepper van de compositie, is zijn gitaarspel vingervlug en haast bezeten. De rust van de riff wordt afgewisseld met gitaaraanslagen die neigen naar de industrial scene. Dockx bespeelt dan niet alleen zijn gitaar maar gaat ook nog eens aan de haal met het experiment wanneer hij zijn gitaareffecten de vrije loop laat gaan en effect over effect laat gaan totdat het nummer er bijna onder lijkt te bezwijken. Juist op dat moment trekt Dockx aan de teugels en speelt weer gepassioneerd de pracht van het nummer.
©
Joris van Moort
Na een overtuigend optreden op Klomppop dit jaar komt EUT nog eens terug voor een optreden in ‘t Beest. Meteen is te zien dat de groep alleen maar hechter is geworden. Wanneer de muzikanten elkaar met een grijns van oor tot oor blijven aankijken zie je het enorme plezier bij het maken van muziek. De speelse nummers zijn popsongs met een blik naar de toekomst: energiek, modern en de speelsheid van een jong nieuw bandje. Dat band zichzelf ook niet serieus neemt is te horen aan de strijdkreet die ze speciaal voor de avond hebben verzonnen: “Goes get loose!” waar een klein groepje jongeren gehoor aan blijft geven.
EUT speelt energiek en geeft oprichter en zangeres Megan de Klerk volledig de ruimte om haar teksten vol passie over te brengen. Soms ontroerend, soms melancholisch, maar vooral euforisch en haast perfect. In een tijd waarin conservatoriumbandjes zichzelf veel te serieus nemen en een reflectie van de maatschappij worden (somber, boos, kritisch) is het een verademing om een band als EUT te hebben die het vakmanschap van een vrolijk popliedje tot in de puntjes heeft uitgevogeld. Vrijheid en blijheid zijn de (muziek)wereld toch nog niet uit, godzijdank voor een band als EUT.
©
Andre Joosse / Popshot.nl
Aangevoerd door de bijna 68-jarige Peter te Bos staan de grondleggers van de Nederlandse garagepunk alweer voor de achtste keer in ‘t Beest. Vooraf is de vraag vooral of het vuur nog wel brandt en de wilde dagen nog niet vergeten zijn? Als een energieke John Cameron zijn gitaar aanslaat wordt echter meteen duidelijk dat puntige punkrifjes nog steeds de boventoon voeren. Ondersteund door een weergaloze Marcus Bruystens op bas en een zeer strakke Jeroen Kleijn op de drumkit blijkt Claw Boys Claw verre van ingedut.
Op de achtergrond zijn mooie visuals van een galopperend paard te zien terwijl Te Bos opent met ‘It’s Not Me, the Horse Is Not Me’. Er volgen vlot nog wat nieuwe nummers als ‘Seaweed’ en ‘Dakota Chill’. Tegen de tijd dat funkklassieker ‘Troglodyte’ met verve van een CBC-sausje wordt voorzien, is het publiek al compleet los en wordt er volop gedanst. Hoogtepunt ‘Red Letter’ laat de zaal zelfs bijna ontploffen. Opvallend is dat Te Bos beter bij stem lijkt dan vroeger.