Bert Dockx speelt bezeten, maar met de touwen in eigen handen Bert Dockx speelt bezeten, maar met de touwen in eigen handen

Normaliter staat Dockx met een volledige band op de planken, met de albumrelease tour van ‘Transit’ vult hij enkel met zijn gitaar en pedalenbord het podium. Door de kleine zaal lijkt hij een beetje verlegen. De ruimte tussen muzikant en publiek is bijna minimaal. Maar het is juist de kleine afstand die de gestripte en hertaalde nummers harder binnen laat komen.

Dockx speelt het nummer ‘Albatros’ van Fleetwood Mac. Het origineel is een klassieke blues jam waarbij het golvende geluid van de cymbalen een gevoel opwekken van een warme zomerdag aan het strand. De interpretatie die Dockx eraan geeft schetst juist een donkere setting. De blues blijft, al doet de country de intrede. Hij speelt fluisterzacht de gitaar en speelt vervolgens expressief met aanslagen die hij uit heel zijn lichaam lijkt te schudden.

Het publiek krijgt ook ‘Yesterday is Here’ van Tom Waits voorgeschoteld. Waar het origineel van de legendarische blueszanger de nadruk legt op de schurende en rauwe stem van Waits, legt Dockx de nadruk op het indrukwekkende getokkel op zijn gitaar. Wanneer het nummer eigenlijk klaar is, neemt Dockx de basis van het nummer, die hele trage bluesriff, op met een looppedaal en trekt vervolgens een indrukwekkende solo uit zijn gitaar. Een solo die net niet uit zijn voegen barst, hier en daar geïmproviseerd wordt en puur op gevoel en strak op de snaren wordt geslagen.

De meest indrukwekkende cover is wellicht het meest bekende nummer, ‘I’m on Fire’ van Bruce ‘The Boss’ Springsteen. Dockx weet de riff van het nummer nét iets anders te spelen, waardoor de herkenning van het nummer pas komt zodra de eerste zinnen van het lied worden gezongen. Terwijl hij de tekst fluistert en meer persoonlijkheid geeft dan de originele schepper van de compositie, is zijn gitaarspel vingervlug en haast bezeten. De rust van de riff wordt afgewisseld met gitaaraanslagen die neigen naar de industrial scene. Dockx bespeelt dan niet alleen zijn gitaar maar gaat ook nog eens aan de haal met het experiment wanneer hij zijn gitaareffecten de vrije loop laat gaan en effect over effect laat gaan totdat het nummer er bijna onder lijkt te bezwijken. Juist op dat moment trekt Dockx aan de teugels en speelt weer gepassioneerd de pracht van het nummer.

Dockx vindt met de covers de perfecte balans tussen passie, respect voor de originele werken, en experimentele folk noir. Zijn stem gaat van fluweelzacht naar donker en zwaar, alsof hij de tekst uit zichzelf moet gooien. In ruil daarvoor krijgt hij een muisstil publiek dat van begin tot eind aan zijn lippen hangt en zelfs nog om een bisronde vraagt. De verschillende nummers zijn op zichzelf heel erg divers en qua genre ook niet met elkaar te vergelijken, maar Dockx weet het allemaal eigenhandig te vertalen naar zijn muzikale wereld. Met dit album en optreden bewijst Dockx een meestergitarist en -vertaler van nummers te zijn, en tot de absolute top van België te behoren.