Het jaar is bijna voorbij. Tijd om terug te kijken naar een warme zomer en de festivals in onze regio. Wat waren de beste acts die wij deze zomer zagen? Check hier de top 25.
25. The Cool Quest - Klomppop
24. Evil Empire Orchestra - Zeeland Jazz
23. Silken de Poorter - EEF
22. BLØF - Graauwrock
21. Charades - Scoutrock + Weitjerock
20. Fleddy Melcully - HRIEPS + Crammerock
Ons verslag van HRIEPS en Crammerock
19. Pip Blom - Weitjerock
18. STUFF. - Zeeland Jazz
17. Michelle David - Concert at Sea + Vestrock
Ons verslag van Concert at Sea en Vestrock
16. October Drift - Vestrock
15. Django Boegheim - FunFest
14. Nubiyan Twist - Zeeland Jazz
13. Fata Boom - Klomppop
12. Moss - Klomppop
11. Z!NK - Klomppop
Altobelli op Vestrock, alsof je favoriete sportploeg de finalewedstrijd op het thuishonk mag spelen. Het publiek heb je in ieder geval al mee! De Kapel staat dan ook bij aanvang al vol. Altobelli gaat los. Met een grote grijns op zijn gezicht neemt hij het publiek, wat vooral lijkt te bestaan uit familie en vrienden, aan de arm. De concertetiquette lijkt bij dit publiek te missen, waardoor niet of nogal lauw op de uitnodigingen van Esseling om de handjes de lucht in te gooien wordt gereageerd. Ook worden we getrakteerd op een splinternieuwe: ‘Autotune’ borduurt voort op het werk van ‘The Needle’, en klinkt uitstekend. Aan het slotakkoord hoopt Esseling op nog heel vaak tot ziens. Dat hopen wij ook.
Nieuw werk is er (nog?) niet, dus we verwachten vijf kwartier lang een ‘best of dEUS’. En die krijgen we ook. Frontman Tom Barman is voor de gelegenheid gekleed in een werkoverall (Of is het dan toch een onesie?) En lijkt klaar voor het zware werk. Als kanonskogels worden de klassiekers afgevuurd: ‘The Architect’, ‘Theme From Turnpike’ en een muzikaal geniaal uitgevoerd ‘Instant Street’. Bij deze laatste missen we wel het vuur van Pawlowski met zijn rondvliegende gitaren en lichaamsdelen. De Groote brengt het allemaal wat statischer, maar zeker niet minder goed. Hoogtepunt is de terugkomst van klassieker ‘Hotellounge (Be The Death Of Me)’, damn wat is dat een lekker nummer. Als de set wordt afgesloten met ‘Suds and Soda’ is het feest compleet. Een memorable optreden met een dEUS dat nog steeds in topvorm is.
Sting en Shaggy... het is een combinatie die niet geheel logisch aan voelt. Beide artiesten hebben tophits op hun naam staan, maar 'It Wasn't Me' en 'Fields of Gold' lijken wel heel ver van elkaar verwijderd te zijn. Toch brachten de twee dit jaar het reggae-album '44/876' uit, waarop ze beiden cool poseren op een motor. De beste recensies kreeg het album niet, waarschijnlijk omdat het lastig wennen is aan de combi. Maar als afsluiter van de vrijdag van Concert at Sea is bijna twee uur aan chille reggae en wereldhits niet misplaatst.
Arsenal sluit zowel hun festivaltour als de Mainstage North af en bracht het feest dat De La Soul ontbeerde. Met het gloednieuwe album 'In the Rush of Shaking Shoulders' heeft Arsenal nu al nieuwe klassiekers onder de armen die al meteen in de set worden gegooid ('Low Sun, Long Shadow', 'Amplify'). Het is werkelijk prachtig om te zien hoe tien man op het podium vol overgave pop, rock, dance, Afrikaanse muziek in de blender kunnen gooien en er dan zeventig minuten aan euforie kunnen vullen. Het nieuwe materiaal wordt al meegezongen, er wordt al op meegedanst, Arsenal heeft Crammerock in no time in controle. Maar het zijn toch de oudere nummers die op meer respons kunnen rekenen en Arsenal doseert deze nummers zorgvuldig over de setlist. Zo blijft het publiek continue bij de les en zit het optreden vol tempo.
Het Amsterdamse trio MY BABY is een echte festivalband. Broer en zus Cato en Joost van Dyck verzorgen respectievelijk zang/gitaar en drums en tweede gitarist Daniel Johnston vlogen ze in vanuit Nieuw Zeeland. MY BABY is een graag geziene gast op grote festivals zoals Down The Rabbit Hole, Pinkpop en Glastonbury. Als het zweet je schoenen in loopt en je zonnesteek op zijn hoogtepunt is dan wil je écht graag met een koud biertje naar de psychedelische show van MY BABY kijken. Vestrock is met wat miezerig weer niet de ideale plek voor dit scenario, maar MY BABY is nog steeds meer dan welkom.
Het is altijd even afwachten hoe een concert van Jett Rebel gaat zijn. Aan het begin van zijn carrière vaak energiek en onder invloed, tegenwoordig soms wat matig en voorspelbaar. Nederlands grootste popster doet altijd lekker waar hij zelf zin in heeft, en dat is ook aan zijn nu al grote discografie te merken. Lichtelijk sceptisch gaan we naar de stage waar het herkenbare 'Jett'-neonlicht op ons hangt te wachten. Wat gebeurt er? Na amper twee nummers zijn we volledig om. Zelden hebben we Jett Rebel en band zo gefocust, scherp en entertainend gezien. Natuurlijk komen de hits voorbij, maar in het uur dat hij krijgt speelt hij sommige nummers zo lang uitgerekt, maar zó ontzettend strak dat het moeilijk is om stil te blijven staan. Oude nummers gaan volledig op de schop en worden volledig gestript van hun rocksound en omgevormd naar R&B-pop. Jett Rebel is ondertussen met zijn onuitwisbare grijns op zijn gezicht de stuiterbal zelf. Jett Rebel heeft er écht zin in op WeitjeRock, en trakteert het publiek op de beste show die we ooit van hem mochten zien in Zeeland.
We tipten Lydmor al als een must-see act. Haar synthpop die barst van het feminisme, sex en drugs doet in Denemarken al een hoop hoofden draaien en godzijdank is het Vestrock gelukt om zo’n bijzondere act als Lydmor te boeken. Synthpop met haperende beats en een zangeres die enorm expressief op het podium staat, de Tent op Vestrock gaat een van haar beste optredens meemaken.
Wakker worden met Vlaamse folkrock, het is een godsgeschenk op deze warme zaterdagmiddag. Het Zesde Metaal, de band rond Wannes Cappelle opent de North Mainstage en doet dat magistraal goed. De combinatie folk met rock is een ode aan het Belgische land in zwaar, doch verstaanbaar accent. Cappelle is intiem, ontroerd maar vervolgens groots en in eigen land genre overstijgend. Denk broeder Dieleman meets The War on Drugs.
Het Zesde Metaal trekt een hoop volk zo vroeg op de dag en weet te overtuigen, de teksten komen aan. Het wordt weer eens tijd dat ze in Nederland komen.
Als je dirk. nog niet kende en je per toeval bij hun concert terecht kwam heb je net de grootste verrassing van je leven meegemaakt. Het plaatje dat je ziet zodra ze het podium op komen en geitig naar het publiek zwaaien in combinatie met hun quirky naam, dirk., geeft de impressie van een leuk indie-bandje voor de vroege zaterdagavond, maar what the?!?! Waar komt dit in godsnaam vandaan? Wat zijn ze ruig, theatraal, sexy, melancholisch, gestoord en ijzersterk.
'Het Rotterdams sloopbedrijf is terug!' jubelde de Vestrock website euforisch. Dat kan kloppen, want de vorige keer in 2016 was het een feestje met 'het liefdeskind van DJVT en de Rotterdamse New Kids' zoals onze schrijfster Kelly toen schreef. Dit jaar verscheen het tweede album ‘De Derde’ van het Rotterdamse drietal. Op de Vestrock mainstage mogen ze om half drie ‘s middags (!) weer eens laten zien wat ze bedoelen. Of het publiek los ging?