Record Store Day 2018: Knallen, zweten en plaatjes zoeken Record Store Day 2018: Knallen, zweten en plaatjes zoeken

De releases laten we lekker voor wat het is: elk jaar wordt er weer een of andere David Bowie demo uit de grote kluis afgestoft en voor allejezus veel geld verkocht op een matige persing. Waar het echt om gaat in de Waterput is de livemuziek! Clean Pete trapt de dag af. De zussen hebben voor het derde album zowel hun geluid als band uitgebreid en met de toevoeging van een drummer en gitarist klinkt Clean Pete toegankelijker dan ze ooit hebben gedaan zonder hun roots uit het oog te verliezen.

Afterpartees schittert helaas door afwezigheid maar gelukkig speelt La Jungle altijd voor twee. La Jungle, dé ontdekking van het Festival Zonder Naam is wederom de gestoordste band die je tegenkomt in de Belgische scene. De drummer drumt sneller dan de onderuitgang van Dotan’s carrière (wat dus best wel snel is) en de weirde spastische gitarist creëert freaky loops waarin noiserock, punk en hardcore onderling een bokswedstrijd uitvoeren. Het zweet loopt nog net niet langs de muren maar La Jungle creëert hittegolven die de platen in de bakken krom zouden laten trekken.

King Dalton heeft een nieuwe plaat uit en dat is altijd goed nieuws. Het nieuwe materiaal wat barst van de folk, blues en rock is niet per se een nieuwe stap voor de band maar de optredens zijn wederom fantastisch. Het vliegt nergens uit de bocht, maar de opbouwen hebben een enorme spanningsboog en elk bandlid, en dan vooral zanger/gitarist Pieter De Meester, die in extase het contact zoekt en vindt met zowel publiek als band. De Daltons flikken het weer.

De Vlaamse producer van het decennium, Jasper Maekelberg bracht een dag voor RSD dan eindelijk zijn debuutalbum uit met Faces on TV: ‘Night Funeral’. Niet eerder werd zo snel duidelijk welke invloed hij had op de bands met wie hij samenwerkte. Terwijl hij en de band ‘Suspicious’ spelen hoor je de trommels die je ook op de Warhaus platen hoorde, de echoënde backing vocals die je op J. Bernardt’s ‘Running Days’ hoorde en de vibe die Tin Fingers op hun ep ‘No Hero’ voelde is ook hier aanwezig. Is Faces on TV dan een bijeengeraapte mix van die zojuist genoemde bands? ‘Suspicious’ lijkt dan verdacht veel op een Warhaus nummer, met je ogen dicht zou je het nog geloven ook, maar ‘Love / Dead’ en ‘Night Funeral’ laten zien én horen dat Faces on TV alwéér een nieuw hoogtepunt is voor de Belpop.

Helaas kon Douglas Firs op last van zijn dokter niet optreden waarmee Navarone plots de afsluiter is van een fantastische RSD voor de Waterput. Navarone bestaat deze maand tien jaar en dat vieren ze door een ep met een opvallend witte hoes uit te brengen. Aan de ene kant staan twee nieuwe liedjes, aan de andere kant hebben ze van elk vorig album hun favoriet uitgezocht en er een akoestische versie van gemaakt. ‘Loud & Clear’ is de toepasselijke titel, want luid en duidelijk zijn deze mannen wel. Bij het omzetten naar akoestisch is bij ‘Black and Blue’ een dansritme ontstaan, alleen weten de mannen niet welke. Zanger Merijn van Haren vraagt aan het publiek of zij op dansles zijn geweest. Superfan Wendy Deitch denkt dat het de Italiaanse volksdans Pizzica is, en direct reageert gitarist Kees Lewiszong door de Mediterraanse solo uit ‘Innuendo’ van Queen uit zijn gitaar te laten knallen, wat met luid gejuich ontvangen wordt. Met ‘Leave’ als toegift heeft Navarone weer een prachtig instore concert neergezet, wat veel belooft voor de afterparty in Gebouw-T die avond.

Als Donnerwetter het podium betreedt staan er zed man in de zaal, waarvan drie vrijwilligers van Gebouw-T. Oepsie, valse start. Tien minuten later druppelt de zaal al iets voller en knalt Donnerwetter door de zaal. Wie Donnerwetter nog nooit had gezien krijgt flink wat op zijn bord: punk à la The Stooges, surf à la The Turtles en spaghettiwestern à la The Good The Bad & The Ugly. Een vrij onmogelijke mix, maar Donnerwetter weet het (ge)naadloos in elkaar over te laten vloeien. Het mooiste moment van de set is de dreigende donderende drums die minutenlang een spanning opbouwt. De lichtman ziet wat er gebeurt en laat alle lampen wit licht flikkeren. Het donner(wetter)t en het bliksemt!

Dat de heren van Navarone gegroeid zijn in tien jaar staat buiten kijf. Hun keiharde werk begint vruchten af te werpen; op 8 juli staan ze als voorprogramma van Deep Purple in Mönchengladbach op de planken, één van hun hoogtepunten. Deze maand bestaat Navarone tien jaar en dat vieren ze met de uitgave van de ep ‘Loud & Clear’. Een nieuw album staat voor eind dit jaar gepland.

Het bloedrode doek op de achtergrond is bijna niet meer te zien door de rook en de eerste tonen van ‘Days of Yore’ zwellen aan, een verpletterend begin door deze rockbeesten. Dat de ep goed verkocht is blijkt als het publiek luidkeels meezingt met de twee nieuwe nummers. De bekende Navarone-liedjes volgen elkaar op, maar het is geen afgelikte show, er zijn iedere keer weer subtiele veranderingen te horen. Kees Lewis zong en Roman Huijbreghs krijgen bij iedere song een andere goed gestemde gitaar aangereikt, dankzij de roadies en technici loopt het geheel als een geoliede machine. Dit keer geen cover, ook al hebben ze een week lang bij Giel Beelen iedere ochtend een indrukwekkende cover mogen vertolken, met ‘Black’ van Pearl Jam als hoogtepunt. Ondanks dat de zaal niet uitverkocht is - huh?? - spelen ze alsof hun leven er vanaf hangt. Het gevoelige ‘December’ laat menig vrouwentraan rollen en het mystieke ‘Sage’ ontbreekt gelukkig niet. Tijdens ‘Wander’ zingt iedereen zijn keel schor, als Merijn van Haren zijn zanginstructies aan de zaal geeft; zacht, hard, hoog, laag, vloeiend, snel. Lachend om onze onkunde proberen we de meester te volgen. Nog even lekker scheuren met ‘The Red Queen Effect’, als helaas het laatste nummer wordt aangekondigd; ‘Lonely Nights’, wat als oorwurm de rest van de nacht in onze oren blijft hangen.

“Ja what the fuck hé!” Op die houding stond ons gezicht drie kwartier lang. Hausmagger (die van Rembo en Rembo) is terug en gooit de meest bizarre teksten met Rotterdamse vuilbekkerij (aan hoeren denken, kotsend in de goot liggen en je strontzat zuipen) samen met Hollandse rock-’n-roll. Daartussen komen er nog lompe gedichten zoals ‘Dit gedicht heet: “Ja zo ken ik er nog wel een!”’, waarna Hausmagger zijn papier weggooit. Op papier is het werkelijk waar de slechtste show op aarde, maar de humor, het onderlinge geklooi, de sympathieke houding van alle leden, en het heerlijke spel, maken het eigenlijk de beste show van de hele afterparty.