Metal kan ook klein en gezellig zijn

Metalheld Damian Wilson stond afgelopen donderdag voor een klein publiek in De Spot. In de progressieve rock- en metal-hoek is Wilson een graag geziene gast. In de kleine dertig jaar die hij actief is, heeft hij dan ook al op de een of andere manier bijgedragen aan meer dan zeventig albums. Hij is in de jaren negentig zelfs gevraagd om Iron Maiden te versterken, maar Blaze Bayley werd uiteindelijk gekozen als nieuwe frontman. Gewapend met zijn charme, humor en muziek pakt hij het publiek in met zijn intieme akoestische set.

Voordat Wilson begint, is de toon al gezet: of iemand thee wil, want dan gaat hij dat wel even regelen. Hij zal vanavond twee sets van ongeveer een uur spelen. Nou ja, spelen, ‘entertainen’ is een beter woord. Hij praat haast net zo veel als hij speelt. Hij spreekt over zijn ervaringen, over hoe fantastisch hij ‘frietsaus’ vindt, over thee, en over zijn boot. Soms stopt hij midden in een nummer om iets te zeggen wat hem te binnen schiet. In de pauze van zijn set maakt hij zelfs een rondje om iedereen persoonlijk te groeten en te bedanken voor het komen.

Wilson’s liedjes hebben vaak een boodschap, die meestal neerkomt op ‘laten we een beetje liever voor elkaar zijn’, of gaan over dingen die hij meegemaakt heeft. Zo zingt hij over kerst met zijn vader en over de tijd dat hij op de metrostations van Londen speelde. Hoewel er niks ‘metal’ aan de meeste nummers is, kan je de verscholen kracht van zijn stem voelen in de uitvoering. Het metalgehalte stijgt uiteraard bij akoestische versie van ‘Soldier’, van zijn huidige band Headspace, en de cover van ‘The Evil That Men Do’ van Iron Maiden. Muzikaal gezien valt er helemaal niets op te merken aan de show. Zijn stem is zuiver, zijn gitaarspel sterk. Voor het publiek is het genieten, en aan het einde van de avond zijn we een mooie ervaring en een hoop anekdotes over Wilson’s leven rijker.