Een symfonische reis door de tijd met Kayak in De Spot
Na bijna vijftig jaar is Kayak nog steeds actueel
De symfonische rockband Kayak tourt al sinds 1972 door Nederland en daarbuiten. Eén keer eerder speelden ze in Middelburg: in 1975 stonden ze in de Stadsschouwburg. Gewapend met hun toepasselijk getitelde zeventiende album ‘Seventeen’ kwamen ze zaterdag naar De Spot in Middelburg.
Stipt om half negen begint Kayak met spelen. De laatste mensen haasten zich de goed gevulde zaal in. Daar worden we verwelkomd door een goedgemutste band. Toetsenist en oprichter Ton Scherpenzeel is het enige nog originele lid uit 1972. De andere bandleden zijn in 2017 toegevoegd. Zanger Bart Schwertmann neemt het voortouw vanavond. Dat is ook wel nodig, want het gemiddeld wat oudere publiek is wat stug in de reactie. Veel bewogen wordt er niet, maar na elk nummer volgt wel een daverend applaus.
Kayak speelt een ruime tweeëneenhalf uur vol vanavond. Toch wordt het geen moment saai of eentonig. De nieuwe rekruten trekken de kar. Schwertmann’s stem laat het geen moment afweten. Gitarist Marcel Singor steelt regelmatig de show. Terwijl hij zijn gitaar heerlijk laat janken geeft hij elke noot een eigen gezichtsuitdrukking mee. Scherpenzeel staat bescheiden op de achtergrond, maar laat met een paar solo’s zien dat hij nog steeds scherp is. Bassist Kristoffer Gildenlöw staat haast relaxt zijn riffjes te spelen, terwijl hij af en toe zijn bandleden opzoekt voor wat samenspel. Drummer Collin Leijenaar zit stiekem als een bezetene achter zijn drumstel verscholen. Een tweedeling in de avond plus een slimme setlist, waarbij goed gewisseld wordt tussen energie en rust, dragen bij aan het succes vanavond.
De nadruk ligt op Seventeen. Daarnaast reizen we door de tijd met van bijna elk album wel een nummer. Er zijn twee hoogtepunten vanavond: Het nummer ‘Still My Heart Cries For You’, een ode aan drummer en medeoprichter Pim Koopman, in 2009 overleden. Het tweede is het einde van de show. Het begint met de hit ‘Ruthless Queen’, gevolgd door ‘Chance for a Lifetime’. Het energieke ‘Starlight Dancer’ en afsluiter ‘To an End’ vormen de encore. Schwertmann maant iedereen wat naar voren te komen, en krijgt het publiek zo toch nog in beweging.