Claw Boys Claw is Beest-achtig goed

Het is lange tijd stil geweest rond het Amsterdamse Claw Boys Claw maar begin 2018 was daar ineens een fonkelnieuw en ijzersterke album: ‘It’s Not Me, the Horse Is Not Me, Part 1’. Sindsdien is de band op zegetocht door het land. Zaterdagavond speelde Claw Boys Claw in Goes.

In het voorprogramma staat REX, eveneens afkomstig uit de hoofdstad. Een nog jonge band die het al voor elkaar kreeg om deze zomer op Into The Great Wide Open te spelen. REX brengt een mix van postpunk en bluesrock met een tikkeltje glam. Met zwaar opgemaakte ogen en glitteroutfits is REX bij vlagen zo jaren tachtig dat het even wennen is. Toch is de sfeer in de zaal goed en luistert men geïnteresseerd.

Het is al snel tijd voor hoofdact Claw Boys Claw. Aangevoerd door de bijna 68-jarige Peter te Bos staan de grondleggers van de Nederlandse garagepunk alweer voor de achtste keer in ‘t Beest. Vooraf is de vraag vooral of het vuur nog wel brandt en de wilde dagen nog niet vergeten zijn? Als een energieke John Cameron zijn gitaar aanslaat wordt echter meteen duidelijk dat puntige punkrifjes nog steeds de boventoon voeren. Ondersteund door een weergaloze Marcus Bruystens op bas en een zeer strakke Jeroen Kleijn op de drumkit blijkt Claw Boys Claw verre van ingedut.

Op de achtergrond zijn mooie visuals van een galopperend paard te zien terwijl Te Bos opent met ‘It’s Not Me, the Horse Is Not Me’. Er volgen vlot nog wat nieuwe nummers als ‘Seaweed’ en ‘Dakota Chill’. Tegen de tijd dat funkklassieker ‘Troglodyte’ met verve van een CBC-sausje wordt voorzien, is het publiek al compleet los en wordt er volop gedanst. Hoogtepunt ‘Red Letter’ laat de zaal zelfs bijna ontploffen. Opvallend is dat Te Bos beter bij stem lijkt dan vroeger.

Tijdens de toegift volgen uiteraard uitsmijters als ‘Superkid’, ‘Rosie’ en de moeder der protopunksongs; ‘I Wanna Be Your Dog’. Claw Boys Claw heeft ’t Beest dan allang met gemak overwonnen, en het publiek wordt happend naar adem achtergelaten.