De eerste show die black midi buiten de BRIT School deed, was in de Windmill, een plek die hun geluid veel meer zou vormen. Het is een piepkleine Ierse pub in Brixton waar – als je een beetje propt – maximaal 150 man in past en wekelijks coole undergroundbands spelen, van Zuid-Koreaanse punk tot lokale hiphop en Amerikaanse folk. ‘Geordie had alle clubs in Londen gemaild, de Windmill was de enige die reageerde. Ik mocht er eigenlijk nooit in omdat ik te jong was, maar sloop tijdens de soundcheck van bevriende bands binnen en bleef plakken.’ Vervolgens kreeg de band er een residentie aangeboden, uiteindelijk speelden ze er een dikke twintig optredens (!) over de loop van een kleine twee jaar: veel shows waarbij ze simpelweg hun songs aanscherpten, maar ook wat bijzonderdere projecten. Een anderhalfuur durende improvisatie met Damo Suzuki, de zanger van de legendarische krautrockgroep Can, bijvoorbeeld. ‘Hij gaf maar een enkele instructie, twee minuten voordat we moesten optreden: “Ik maak zo een grote sprong op het podium, en wanneer ik weer op de grond terecht kom, wil ik dat jullie een gigantisch lawaai maken.”’ Ze deden ook eens een country-optreden, en gaven een aanklooi-kerstshow in de Windmill, waarbij ze op banjo, fluit en accordeon computerspelletjessoundtracks coverden.
Voordat we afscheid nemen op station Hilversum, probeer ik toch nog wat dieper te graven. Ik had al ontcijferd dat ’Near DT, MI’ over de watercrisis in het Amerikaanse plaatsje Flint gaat, waarbij lood in het water werd aangetroffen. ‘Je bent de eerste die dat opmerkt. Meestal zeg ik er iets vaags over, maar het gaat erover dat een eerste wereldland als Amerika zijn inwoners niet kan voorzien van schoon drinkwater. Dankzij fracking wordt dat – over de hele wereld, overigens – de komende jaren alleen nog maar erger. Ik ben erg geïnteresseerd in Amerikaanse en internationale politiek, en dan niet zozeer in Trump.’
De toekomst is behoorlijk onzeker voor jongeren die nu in Engeland opgroeien. Of de angst die in hun muziek weerklinkt daarmee te maken heeft? Tijdens het interview eerder vandaag bleef Cameron nog op de vlakte met een ‘misschien, maar we voelen ons vooral bevoordeeld dat we ons met muziek kunnen bezighouden’. Nu reageert hij veel serieuzer. ‘Man, we weten niet eens waar ons land over een maand staat. Er zijn zoveel mensen die niet eens weten of Labour vóór of tegen de Brexit is, de vier mogelijke scenario’s zijn ook onmogelijk uit te leggen. Het onderwerp Brexit is in de ban gedaan aan heel veel eettafels, dat kan ik je wel zeggen. Maar het engste? De partij die na de Brexit aan de macht komt, die kan bepalen hoe het land er voor de komende honderd jaar uit gaat zien. Engeland moet helemaal worden hervormd zodra we uit de Europese unie treden. Er is veel angst en onzekerheid, zeker onder jongeren zoals ikzelf.’ Hij valt eventjes stil. ‘Als je wil kun je je de hele dag zorgen maken.’