Album van de Week (25): black midi

In Engeland kennen ze hetzelfde fenomeen als wij. Langzaam maar zeker werd het land de afgelopen twee decennia overgenomen door popacademies. Die waren even invloedrijk als controversieel. Adele kwam er vandaan, The Kooks en Jessie J. Allemaal artiesten die gestileerde popmuziek maken en die konden rekenen op sneren van collega’s. Want grenzen verleggen, dat kun je toch niet leren in de schoolbanken? Maar black midi, alumni van de befaamde Brit School in Londen, rammelen de reputatie van hun academie totaal aan gruzelementen.

Begin dit jaar op Eurosonic gonsde hun naam al flink. Ongrijpbaar heette de band te zijn. Heftig ook, en een typische live sensatie. Dat had deels te maken met het feit dat er nog nauwelijks muziek te beluisteren viel, maar toch zeker ook met de intensiteit van de muziek. Niet gemaakt voor de huiskamer, wel om door overweldigd te worden. Hun optredens werden omschreven als lange jams met een hoog abstractie-gehalte.

Luister je met die verwachting naar black midi’s langverwachte debuutalbum, dan valt gek genoeg op hoe concreet Schlagenheim voelt. De jams en improvisaties zijn gecondenseerd tot liedjes. Liedjes die zich aan de wetten van de radio onttrekken weliswaar, maar toch echt liedjes. Daarin vliegt van alle en nog wat je om de oren: van hoekige postpunk tot progrock, van traag herhalende ritmes tot furieuze stukken in moordend tempo, en dat alles soms binnen een liedje, met als episch hart van het album het acht minuten klokkende ‘Western’.

Wat dat betreft past black midi volkomen binnen de trend van het moment in Groot-Brittannie. Met de Brexit als zwaard van Damocles boven de Britse eilanden staat er ineens wat op het spel, is er woede en frustratie. Dat betekent niet dat Schlagenheim een expliciete Brexit plaat is. Het meest concrete incident waarover black midi zingt speelt zich nota bene af in Amerika: het lood-water schandaal in Flint, Michigan staat centraal in ‘Near DT, MI’. In ‘bmbmbm’ weerklinkt het gegil van een Big Brother kandidaat met mentale problemen die tegen zichzelf in bescherming genomen had moeten worden.

Geen anti-Brexit activisme dus, wel een weerklank van de ongemakkelijke sfeer van een land in crisis, van jonge mensen die niet achterover leunen maar zich druk maken over dingen. Die bovendien hun eigen regels bepalen. Zelfs aan hun eigen albumpresentatie had black midi maling. In plaats van keurig de liedjes te spelen zoals ze die hebben vastgelegd, trakteerde de band alle aanwezigen op een improvisatieset die net zo goed hun tweede album kan worden. Als dit de nieuwe spirit van de Britse muziek is, gaan de eilanden een vruchtbare periode tegemoet.

Meer van onze favoriete nieuwe releases vind je op de Luisterpaal.