Zorgvuldig wordt de microfoon omwikkeld met bloemen, alsof dit aardse voorwerp afbreuk doet aan de artieste. Want Sudan is beeldschoon en dat weet ze. Ze schrijdt het toneel op als een Afrikaanse koningin, gekleed in wit leer en een ultradun topje. Ze speelt met haar lichaam zoals ze met haar stem en haar instrumenten speelt: ingetogen maar toch sensueel, uitdagend en gevoelig tegelijk.
Het zit er weer op: zeven dagen feesten, en voor sommigen vier dagen wandelen, door Nijmegen en omgeving. 3voor12 Gelderland deed uitgebreid verslag met meer dan 120 artikelen in de vorm van recensies, fotoverslagen en interviews. Als klap op de Vierdaagsevuurpijl volgt er nog één: deze lijst met onze vijfentwintig favoriete shows van deze week.
13. Sudan Archives speelt met emotie
12. Overtuigend hoe Duckwrth met zijn live-show het publiek inpakt
Ares en Snelle mogen natuurlijk in hun armpjes knijpen dat ze op dezelfde bill als Duckwrth staan, laat staan hoe bizar het eigenlijk is dat hij tússen die twee acts speelt. Trekt Duckwrth zich verder niks van aan gelukkig: na afloop post ie op Instagram een vrolijke story waarin ie met Sudan Archives in een kermisattractie zit. Maar vooral overtuigend hoe hij hier op eigen kracht met zijn live-show een flinke moshpit aan de gang krijgt.
11. Bo Ningen is interessant, vlammend en boeiend
Eyecatcher is toch wel de frontman die op zijn bas speelt alsof hij onder stroom staat. Met rare armbewegingen lijkt hij het publiek te willen betoveren. Al met al is het optreden een sterke balans tussen rock die al zo vaak zo goed gedaan is en een compleet eigen sound, een raar Japans sausje.
10. Whispering Sons laat zich niet van de wijs brengen
Wie zijn ogen dicht doet zou zweren dat hier vanavond The Cure op de Arc staat. Nee, de donkere muziek van Whispering Sons is wellicht niet voor iedereen. Maar wat de band hier vandaag neerzet, is uitstekend en is een perfect uithangbordje voor hun show in Doornroosje eind dit jaar.
9. Een blokje om met Luwten
Tijdens ‘Control’ klikt Tessa haar microfoon uit de standaard om haar zang te ondersteunen met fraaie dansmoves. Het snoer blijkt echter zo kort te zijn dat haar bewegingsvrijheid beperkt blijft tot enkele decimeters vloeroppervlak. Een illustratief moment. Want hoewel Luwtens muziek vandaag af en toe heerlijk ontspoort, blijft het altijd beheerst.
8. Fontaines D.C. houden het bij een memorabel kwartier
Met het afsluitende blok 'Too Real' - 'Liberty Belle - 'Boys In The Better Land' - 'Big' zetten de Ieren misschien wel de sterkste 15 minuten van zeven dagen Valkhof Festival neer. Het zorgt ervoor dat niemand klaagt als de band tien minuten voor de geplande eindtijd het podium verlaat
7. Cocaine Piss heeft alles onder controle tijdens geslaagd punkfeest
Wie de band nooit eerder gehoord heeft zal misschien denken dat Ralph uit The Simpsons zich bij The Dead Kennedys heeft gevoegd, maar frontvrouw Aurélie Poppins is vandaag dé smaakmaker van Cocaine Piss. Terwijl de rest van de band braaf de riffs en roffels afwerkt (en de bassist zich regelmatig af lijkt te vragen wat hier in hemelsnaam doet), grijpt Aurélie ons bij de haren voor een punk-masterclass.
6. Post Animal is typisch zo'n band die we nog veel in Nijmegen gaan zien
Net als je weer behoefte krijgt aan een nummer met kop en staart zet het Amerikaanse vijftal 'When I Get Home' in. Wat een topnummer. Mocht die nieuwe plaat van Tame Impala niet meer komen, dan kun je altijd nog deze van Post Animal op repeat zetten.
©
Ted van Aanholt
Charlotte Adigéry is één van de revelaties van Valkhof 2019
Gent begint een aardige melting pot van muziekstijlen te worden. Charlotte Adigéry is met grote kans een act die men in de gaten moet houden of al doet na wat aandacht op verscheidene festivals en een Pitchfork-item. Haar stijl die al in een ontwikkeling was tijdens de periode met haar project WWWater komt nu tot bloei in haar solowerk. Tot bloei, betekent tot uitbarsting. Is het allemaal met een knipoog; is het een bewuste provocatie; is het de grenzen opzoeken van de indiepopwetten? Enkel zij weet het.
©
Ted van Aanholt
Beuken beuken beuken met de oproerkraaiers van Viagra Boys
Is het de watermeloen die Sebastian met zijn hoofd probeert te splijten, en even later pitjes spugend staat te verslinden? Is het de schoen die iemand naar Sebastians hoofd gooit, en even later net zo hard weer terugvliegt? Is het de euforie bij 'Sports', waar indrukwekkend veel mensen woordelijk "baseball, basketball, weiner dog, short shorts" meebrullen? Of toch die kerel die opeens al zijn kleren uittrekt in de circle pit, en op rij 5 naakt heen en weer staat te springen?
©
Jan Snel
De duisternis van The Psychotic Monks is onweerstaanbaar
Joy Division. All Them Witches. Queens Of The Stone Age. Sonic Youth. Swans. Allemaal bands die prima bij het Valkhof passen. Gooi het in een blender en je krijgt The Psychotic Monks, een band die dan ook gemaakt is voor een spot op het Valkhof Festival. Met twee fenomenale experimentele post-punk-albums op zak kunnen ze live eigenlijk alleen maar teleurstellen. Maar dat doen ze niet.
©
Ted van Aanholt
Wie aanwezig was bij black midi verdient een Vierdaagsespeldje
Echt indrukwekkend wat een energie hier van het podium knalt. En met wat een achteloze cocky attitude. Vervangt Cameron Picton daar nou zijn bassnaar tijdens een nummer? Als hij vervolgens de zang overneemt tijdens 'Near DT, MI' geloof je dat hij zélf slachtoffer is van het vervuildewaterschandaal in Flint, zo boos als hij staat te schreeuwen.
©
Egbert Middelink
Julia Jacklin – Kwetsbaar, rauw en gevoelig
Al vanaf de eerste noten van het sobere, monotone ‘Body’ wordt de weg voor de rest van het optreden uitgelegd. Jacklins indringende stem plaatst haar ontwapenende teksten tegen een vaak minimaal muzikaal decor. Het materiaal vergt wat van de luisteraar, maar afwisselend met gesloten ogen of strak in de verte starend weet ze het formaat van het park voor veel bezoekers al snel terug te brengen tot dat van een huiskamer.