4df19: Wie aanwezig was bij black midi verdient een Vierdaagsespeldje
Podium en park zijn te klein voor zóveel energie en ideeën in drie kwartier
Pats, daar dreigt de kickdrum van Morgan Simpson van de verhoging op het podium te denderen. Terwijl de ene technicus het gevaar bedwingt, rent een tweede al het podium op: de rest van het drumstel helt nu ook gevaarlijk over de rand. Als hij opkijkt ziet hij nog net een microfoonstandaard het publiek inkukelen. Gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin kan een glimlach onder zijn grote hoed niet onderdrukken. De eerste tien minuten van black midi - met kleine letters inderdaad - zijn zo overdonderend dat het Valkhof Festival ze nauwelijks bij kan houden.
Besef dat dit jonge viertal, dat het optreden begint in hoodies van het Valkhof Festival, een jaar geleden nog in Britse pubs speelde en bij podia aanklopte om het voorprogramma te mogen verzorgen. Als laureaten van de hoog aangeschreven BRIT School - zeg maar het Harvard van de popacademies - hadden ze een bepaald imago van zich af te schudden: onder meer Adele, Amy Winehouse, Katie Melua en Leona Lewis gingen hen voor.
black midi haalde zijn invloeden overal en nergens, maar toch zeker niet bij genoemde namen. Luister debuut Schlagenheim en je hoort tempowisselingen uit de prog, de krautrock à Can en NEU, de noise-erupties van Holy Fuck en Girl Band, de maniakale mathrock van Battles - de speedy geknepen praatzang van Geordie Greep klinkt dan weer als een mix van Tim Darcy (Ought) en Mark E. Smith (The Fall).
Echt indrukwekkend wat een energie hier van het podium knalt. En met wat een achteloze cocky attitude. Vervangt Cameron Picton daar nou zijn bassnaar tijdens een nummer? Als hij vervolgens de zang overneemt tijdens 'Near DT, MI' geloof je dat hij zélf slachtoffer is van het vervuildewaterschandaal in Flint, zo boos als hij staat te schreeuwen.
En zo'n nummer als 'Speedway', met weinig meer dan een hoog wegbuigend gitaarlijntje over een jazz-achtig roffeltje. Als je niet oplet mis je dat Matt zijn telefoon als e-bow tegen zijn snaren drukt. Wtf? Zelden zie je zoveel ideeën en zoveel energie in drie kwartier. Eigenlijk verdienen we als publiek massaal een Vierdaagsespeldje.
HET MOMENT
Zo druk als vanavond is het zelden op het Valkhof, dat optreden van The Common Linnets destijds daargelaten. Opvallend, want dit is bij uitstek een 'love it or hate it'-band en dito optreden. Afsluiter 'bmbmbm' vat het aardig samen. Die vervormde gitaar klinkt als kinderstemmen uit een horrorfilm. Het psychotische gebrabbel van Geordie klinkt als Elmo die een beroerte krijgt. Wat zeg ik, hij beweegt zelfs als Elmo die een beroerte krijgt. Love it or hate it, maar she mooooooves with a purpose!
Volg het Vierdaagsefeesten-dossier voor de laatste tips, recensies, foto's en andere relevante artikelen.