Avery draait techno voor fijnproevers. Open en abstract, waardoor je hoofd de ruimte krijgt om zelf dwarsverbanden in de vierkwartsmaten te leggen. Deze man snapt iets van dynamiek. Blijkt ook als hij een track draait waarin alles geleidelijk wegvalt en alleen nog een stel blaffende honden de enorme ruimte vult.
Lees de hele recensie.
Oh Lowlands, wat ben je een fantastisch festival. De verjongingsslag van vorig jaar zette door, zowel in programmering als publiek. Het bleek een gouden greep, met klasseshows van Brockhampton en The War On Drugs op de vrijdag, de volle zaterdag van Stormzy tot De Staat en een zondag, die achteraf bezien de sterkste festivaldag was. En als we al die shows op een hoop vegen, hoe kijken we dan terug en hoe vertaalt zich dat naar een Top 30?
13. Daniel Avery
12. The War On Drugs is bijna te perfect
Lang lijkt de show van The War on Drugs te gelikt. Maar dan, maar dan. Als de grote finale begint met 'Red Eyes', begeeft de gitaar van Granduciel het. Hij gaat niet spelen met een 'fucked up' gitaar, zegt ie. Voor het eerst is er echt iets van interactie op het podium. Een lach zelfs. Vervolgens stijgt het dan toch nog op, als ze hun grootste hits spelen. Zo mooi kan het zijn, als het eindelijk even niet perfect is.
11. Patti Smith predikt liefde, vrijheid en de revolutie
De Patti Smith first timers in de Bravo ondergaan deze masterclass in punk attitude met een mix van bewondering en verwondering. Smith predikt liefde, vrijheid en de revolutie in een show die meer urgentie en zeggingskracht heeft dan veel van de artiesten op Lowlands. People have the power weet je, ook in 2018.
Lees hier de hele recensie
10.Kungfu Kendrick Lamar heeft alles onder controle
Zo zo, daar gaat Kendrick als ninja in de leer bij een grootmeester, om uiteindelijk na heel wat slapstick-knokpartijen te zien hoe de pussy zich aan hem openbaart. Het is wel even gniffelen bij de filmpjes die Kendrick Lamar de hele tijd laat zien: THE DAMN LEGEND OF KUNG FU KENNY. Wanneer de gouden fonkelende pussy in zicht is, geeft hij vanaf het giga-LED-scherm een speels knipoogje – die er in het echt vandaag overigens niet echt vanaf schijnt te kunnen.
9. De Adonis is de beste plek van Lowlands
Niet gek dat Job Jobse zelf heeft aangedrongen op een verrassingsset daar. Hij mocht de zaterdagnacht afsluiten. Hij zingt zelf alles mee, en grijnst om de adlibs die de diva rechts toevoegt aan het uur vol hits. Van Sylvester naar Pet Shop Boys en Krystal Klear, en uiteindelijk de grote uitsmijter waar iedereen totaal uitzinnig ‘Relight My Fire’ meebrult. Laat de Adonis vooral zo klein blijven, maar laat het gevoel van vrijheid dat er binnen de muren heerst zich gerust verder over Lowlands verspreiden.
Lees hier de hele recensie
8. Lowlands wordt bekeerd tot de kerk van Amenra
Kijk eens hoe ze opkomen, op zondagmiddag in de India. Bijna sacraal tikt frontman Colin van Eeckhout op een koebel, alsof hij een kerkdienst inleidt. Luister naar de tussenpozen waar de feedback uitblijft en Van Eeckhout in zijn kopstem neuriet in het Frans. Zelfs in de zwaarste riffs zit zoveel rust en schoonheid besloten, en de feedback galmt met de complexiteit van de meest majestueuze kathedraal.
Lees de hele recensie.
7. King Gizzard is nu echt een Grote Band
Frontman Stu Mackenzie bespeelt z'n gitaar alsof hij door dat monster bezeten is, of getroffen is door een van de bliksemschichten op het scherm achter hem dat het bijna begeeft. Ook zijn bandgenoten bewegen zich continu van slowmotion naar stroomversnelling en terug. Twee onmogelijk synchrone drummers stuwen de boel ondertussen voort. Kendrick wie?
6. Luwten koestert elke millimeter
Het is knap hoe Luwten op haar debuut zoveel nummers heeft geschreven die stuk voor stuk eigen zijn, maar toch een geheel vormen. Ze opereert op het gebied van de gevoelige elektronische indiefolk, maar weet in elk nummer andere stappen te zetten. Ze is nooit tevreden met het traditionele, lijkt altijd op zoek naar een vergezicht, zonder het met grote trom aan te kondigen. Het is deze finesse die er mede voor zorgt dat haar Lowlands-optreden zo’n succes is.
©
Bibian Bingen
Alsof je naar een kruising van Die Antwoord met New Kids Turbo kijkt: de crappy tattoo op de borst van de drummer, drie matjes en blonde zangeres met piepstem en fuck you very much-houding. Het is ook: bier in je kruin, beuken in de pit, schop in het kruis, afgemaakt met knipoog en een zoentje erop. Maak kennis met Amyl and the Sniffers uit Melbourne, een van de meer onwaarschijnlijke, vervreemdende en verblijdende bands uit de line-up.
©
Jelmer de Haas
Constant heb je het gevoel dat er iets kan gebeuren. Een sonar galmt waakzaam, een kale snare ratelt plots wat feller, een kick duikt op. En net als je denkt dat het plankgas rechtdoor gaat, laat hij drie verdiepingen lager het onheilspellend donderen. Alsof er diep onder de Bravo een nog grover feest gaande is. Het helpt zelfs dat het af en toe mis gaat en er abrupt een laag ingeschoven wordt. Het maakt duidelijk hoe technopionier Richie Hawtin zichzelf nog altijd uitdaagt en pusht.
©
Jelmer de Haas
Grime o' clock in de Bravo. Vorig jaar stond de Noord-Londense koning Skepta nog op deze spot, nu dient een Zuid-Londense kroonprins zich aan. In een van z'n hits stelt-ie zich in dik accent voor: 'State your name, cuz. Stormzy, innit. And what are we doing today? Rapping, init.' Zo simpel blijkt dat vandaag niet te liggen. Stormzy vraagt om de grootste pit die de Bravo ooit gezien heeft en krijgt 'm nog ook.
©
Jelmer de Haas
Denk je eens in: je hebt het zaterdagnacht iets te bont gemaakt. Zeg maar gerust, je kop lijkt eraf geschroefd. Een paar blikjes bier toen je nog dorst had, halverwege de avond krijg je een fles wodka in je handen geduwd, vervolgens sta je met je shirt zwaaiend in de Adonis te dansen op de Pet Shop Boys en door pure overmacht drink je nog wat onnodige biertjes in de 24-uurstent. Nou, dan snap je vast wel hoe je je zondag voelt. En dan komt zo’n Spinvisshow keihard binnen.
©
Jelmer de Haas
‘You are now watching the greatest boyband in the world!!!!!!!,’ klinkt het ergens halverwege de show van Brockhampton. Wie had dat gedacht: de groep uit Texas neemt het best serieus, de uitspraak dat ze de beste boyband zijn sinds One Direction, en inmiddels nog beter zelfs. Alsof ze wekenlang met z’n allen voor de spiegel stonden te repeteren, dance-offs uitdachten en ook een rap-estafette in elkaar staken om perfect elkaars lines af te kunnen maken. Maar eigenlijk maken ze waanzinnig ingenieuze, excentrieke hiphop. Hun Nederlandse debuut is de allerbeste show van Lowlands 2018.