Maakt David Vunk zijn reputatie als genadeloos afmaker andermaal waar? Kan Âme zich revancheren hun teleurstellende Lowlands-optreden in 2012? En hoort San Holo eigenlijk wel op Lowands? Lees het in ons slotverslag.

Hoe verwend we zijn als nachtdieren op Lowlands, blijkt zondagavond. Als zowel Oceanic als Carista hun eerste plaat opzetten voor een (hou je vast) lege zaal. En geloof me: een verlaten Bravo ziet er intens droevig uit. Gelukkig is het van tijdelijke aard en eenvoudig te verklaren. Een halve kilometer verderop speelt ene  Kendrick Lamar net zijn toegift en de tienduizenden mensen die daar staan moeten zich nog verplaatsen naar het nachtveld.

Natuurlijk, afhakers genoeg. Verkreukelde mensen die zich na vier dagen gewonnen geven en richting parkeerplaats of pendelbus sjokken. Maar er zijn nog zeker 30.000 mensen op het terrein die wel zin hebben in een nachtje afsauzen. Zo dadelijk zullen ze de danstenten rond de oranje schoorstenen bevolken en hopelijk direct afbreken.

Kijk, daar zijn ze al. Amper drie platen onderweg staan de mensen voor de geconcentreerde draaiende Carista al met hun borst tegen de reling van X-Ray geklemd en voel je de temperatuur met de minuut stijgen. Dat is altijd een goed teken in de oranje partyloods. Hoe heter, hoe beter.

De Utrechtse Carista heeft vanavond besloten dat ze op een warehouse-party staat. Ze draait robuuste housetracks met veel drive en af en toe een vleugje acid. Een vroeg hoogtepunt volgde als ze ‘Seasons’ van Lil’ Silva opzet, een percussieve en schandalig effectieve houseplaat van zo’n acht jaar terug. Ook Little Dragon en ‘The Sun Can’t Compare’ van Larry Heard komen voorbij. Die laatste is zo’n beetje haar signature-plaat. Ze draait hem altijd.

EEN RONDJE LANGS DE TENTEN
Zondagnacht, 19 augustus

met onder meer:
Carista
Oceanic
Louis The Child
San Holo
Jayda G
Âme II Âme
Max Cooper
David Vunk

(Tekst gaat door onder de foto)

© Bibian Bingen

Oceanic gaat Max Verstappen

Ook Oceanic alias Job Oberman heeft inmiddels vaste grond onder zijn voeten, al puilt de Bravo godzijdank niet zo uit als de afgelopen nachten, toen dansen vaak wurmen en wringen bleek. De Rotterdammer uit De School is een van de spannendste Nederlandse dj’s van dit moment. Hij maakt combinaties waarvan je denkt: dit kan eigenlijk helemaal niet. Van een nieuwe Nous’ Klaer-track golven we richting breakbeats en vanaf Drexciya zitten we binnen een paar tracks bij een flard Beastie Boys en stringrijke Detroit techno. Later zal hij afsluiten met LCD Soundsystem’s ‘All My Friends’, gemixt met een trommelrijk Formule 1-fragment dat hij met Torus maakte. Maar dat laatste hebben we van horen zeggen, want andere tenten schreeuwen ook om aandacht.

Al moet je je afvragen of een bezoek aan de India zou goed idee is als je allergisch bent voor zoete melodieën, hartjes makende dj’s en gigantische drops. Want al die ingrediënten zijn in ruime mate aanwezig in de volgepakte tent. Het Amerikaanse future bass-duo Louis The Child (Taylor Swift is fan) is voor het eerst in Europa en eet de snoeppot tot de bodem leeg. Nadat de twee hebben afgesloten met hun meezingsingle ‘Better Not’ springen ze de pit in om de voorste rijen uitvoerig te bedanken.

De revanche van Âme II Âme

Next up is San Holo uit Zoetermeer. In het buitenland een superster (dit najaar gaat hij DRIE maanden op tournee door de VS) maar in eigen land wil de doorbraak van de bij CODARTS afgestudeerde muzikant vooralsnog niet komen. Al staan er fans met naamborden vooraan die zijn hit ‘I Still See Your Face’ woord voor woord meezingen.

DJ San Holo speelt trouwens gitaar en dat zullen we weten. Met grote gebaren op de snaren komt hij op. Amper vijf minuten onderweg is de in felblauw satijnen jasje gestoken muzikant al twee keer op de dj-tafel gesprongen en heeft hij drie rondjes om de monitors gerend. Daarbij aangemoedigd door brullende CO2-kanonnen. Als Holo vervolgens zijn broer uitnodigt ‘omdat–ie sinds kort blokfluit speelt en graag eens op Lowlands zou staan’, wordt het tijd om stilletjes verder te trekken.

Want in de X-Ray is de Canadese krullenbol Jayda G net bezig de loods te veranderen in een Body & Soul-feest. En dat betekent warmbloedige New York garagehouse van het soort waar je heupen als vanzelf rondjes gaan draaien. Haar set doet enerzijds denken aan Joe Clausell maar ook aan een Nederlandse vakbroeder als Mike Risk. Dit soort zwartgeoriënteerde dansmuziek hoor je eigenlijk te weinig op Lowlands. Jammer dat een iets te uitbundige rookmachine ieder zicht op de energieke Jayda G ontneemt.

Terwijl ze in de India inmiddels over zijn gegaan op testosterondrum ’n bass, krijgt het duo Âme II Âme twee uur lang het canvas voor een dubbelset waarin Frank Wiedemann het livegedeelte voor zijn rekening neemt terwijl Kristian Beyer de Pioneers vult met verse tracks. Met als resultaat een van de beste en soepelste sets van de avond. De Bravo voelt precies aan wat de Duitse duo wil met hun onderkoelde en vaak sensuele dansmuziek, waarin slechts af en toe vocalen doorklinken. Âme revancheert zich vanavond overtuigend voor het debacle in 2012, toen hun optreden samen met Dixon totaal niet uit de verf kwam.

Vunkmeister

Tijd om af te dansen. Niet bij wiskundemeester Max Cooper, want hoe knap zijn kraakheldere en tegelijkertijd complexe technotracks ook in elkaar zitten, de echte funk in zijn muziek ontbreekt. Terwijl twee tenten verderop iemand draait die het bewuste woord letterlijk aan zijn kont heeft hangen.

Na David Vunk’s doorbraak-set op Lente Kabinet 2017 en zijn veelbesproken Boiler Room-optreden in het Amsterdamse Bos, veroverde de Rotterdammer het felbegeerde slotakkoord in de de X-Ray. Volkomen terecht, blijkt al snel. Wat een fascinerende dj om naar te kijken is het toch. Nog los van zijn expressieve mimiek zou ik makkelijk twee alinea’s kunnen schrijven over de vele variaties waarin de Vunkmeister zijn gelakte linker- of rechter wijsvinger schuin de lucht in priemt, al dan niet met uitgedoofde joint.

Vorm en inhoud komen hier samen, want de David kent iedere groef van zijn platen als zijn broekzak. Behalve eigen werk van zijn labels Moustache en Im Keller draait hij vooral dubbeldikke discoplaten. Die zijn soms op het randje van tacky, maar dat is nou juist zijn trademark: De heerlijke zoetigheid zo te verpakken dat je er niet misselijk van wordt maar er juist energie van krijgt. Als je discohits als ‘Lost in Music’ (1979) of ‘All Night Passion’ (1984) laat volgen door spijkerharde Chicago jackbeats of brute techno, krijg je de mooiste contrasten. Dat een aantal van die hits ook al in zijn Boiler Room-set voorbij kwamen, dondert niet. In de laatste uren van Lowlands prevaleert het feest nou eenmaal boven het purisme.

Uren nadat zijn laatste plaat in de kolkende X-Ray is uitgedoofd, duiken er Insta-filmpjes op van een andermaal draaiende Vunk die de Armadillow nog even het genadeschot geeft. Het loopt dan al tegen het middaguur. Prachtig.