LL18: Grizzly Bear vergeten briljant

Weet je nog, hoe Grizzly Bear heel even de grootste indieband leek te worden? Dat gekke pianoriffje van ‘Two Weeks’ dook overal op. Autoreclames, slomo’s in reisseries, tegelijk duikelden obscure blogs over elkaar heen om te duiden hoe goed de band uit Brooklyn wel niet was. Nu, die tijden zijn voorbij. Maar dat zegt niks over een show, blijkt.

Het is alsof Ed Droste en Daniel Rossen voor elk nummer een muntje opgooien, om te beslissen wie de zang voor zijn rekening mag nemen. En telkens blijkt de verliezer een slechte, en wordt de aandacht steeds meer opgeëist door de tweede stem. Eerst door accenten te plaatsen, en die net zo lang uit te rekken dat je eigenlijk niet meer weet wie nou de leiding in het nummer heeft. Dat is het ding: je weet nooit waar je moet kijken. De drummer maakt bijvoorbeeld constant schijnbewegingen met jazzy struikelritmes vol halve roffels. Hij breekt coupletten zo in honderd stukjes, en lijmt hij alles tegelijk weer aan elkaar. De toetsen en bas net zo. Als de basis van een liedje maar uit drie akkoorden bestaat, wordt de uitdaging gezocht in een schurende toetsenpartij. En dan zijn er nog die Beach Boys harmonieën die in onlogische wendingen net zo makkelijk ontstaan als afbrokkelen. De gouden bergen die Grizzly Bear bijna tien jaar terug beloofde, zijn dan wel nooit gekomen, vandaag blijkt dat de jaren geen impact hebben gehad op de pracht. 

HET MOMENT:

Afsluiter ‘Sun in Your Eyes’ klinkt plagerig traag. Rossen begint het ogenschijnlijk simpele liedje in zijn eentje achter het keyboard, en net als je denkt dat het afgelopen is vouwt het nummer vanzelf open. Plots blijkt de bassist ook een saxofoon bij zich te hebben, valt de rest van de band zingend bij en golft een climax door de Heineken heen. Net als mensen willen juichen ebt de muziek al weg. Weer op het verkeerde been gezet.

Lowlands dossier.