Knap hoor, hoe Solange op Lowlands zo'n belangrijke hyperpersoonlijke en maatschappelijke boodschap weet over te brengen. Op elegante wijze, maar helaas ook niet in de omstandigheden die je haar zou gunnen.
Met twee fantastische nieuwe tenten en een heleboel geweldige optredens was Lowlands dit jaar weer op volle sterkste. Wat vond de 3voor12 redactie de allerbeste shows van deze editie?
13. Solange uit haar woede op meest elegante wijze
12. Clark verkent nog altijd nieuwe plekken in zijn muzikale brein
Clark met bloedmooie herrie de X-Ray af. Een groot deel beukend en industrieel, maar op de sleutelmomenten emotioneel. Hij is al bijna twintig jaar bezig, maar Clark laat zien dat er nog altijd nieuwe plekken zijn te verkennen in zijn muzikale brein. En zo toegankelijk als vandaag heeft hij nog nooit geklonken.
11. Mac DeMarco is een kwal met een klein hartje
Mac DeMarco is in vorm op Lowlands, en is de verhouding lolbroekerij/liedjes prima in balans. Zijn band klinkt precies goed nonchalant, met galmende gitaarwatervallen en warme, doffe synths, als troebele zonnestralen door een ongelapte ruit.
10. Car Seat Headrest, de lokgroep voor indieliefhebbers
Car Seat Headrest klapt gelijk hun meest bekende track ‘Fill In The Blank’ erachteraan en op deze jubileumeditie van Lowlands wanen we ons weer even in het vorige millenium, toen Green Day, Pavement en Guided By Voices de muzikale dienst uitmaakten. Maar nu wel in een laidback uitvoering. We laten ons collectief meeslepen en hier en daar laat zelfs de stoerste jongen een traantje lopen. Nooit meer naar huis, waar is de bar?!
9. Boem boem, hakken en zagen met Colin Benders
Zo af en toe kijkt hij onder zijn linkerelleboog door, om te kijken of het publiek het nog bijhoudt. Wonderbaarlijk genoeg houdt iedereen het bij. Het is verdomme nog geen 23.00 uur ’s avonds, maar iedereen gaat mee alsof het 5.30 uur in de ochtend is en de allerlaatste plaat is opgezet.
8. Spuug, bier, harde tepels, Shame heeft het allemaal
Een publiek voor je winnen, voor je ook maar een noot gezongen hebt. Niet veel zangers kunnen het, terwijl je er soms zo weinig voor nodig heeft. De zanger van Shame laat het zien: hij komt een half minuutje later op dan de rest van de band. Hij lijkt net uit een verkleedkist klommen: te grote broek, enorm overhemd, gigantisch jasje. Linkerarm in de lucht met een peuk. Rechterarm in de lucht met een blik bier. En dan in een rechte lijn boven op de barrier klimmen. Hop, gewonnen.
7. Elbow is een straalkachel van tijdloze liefde voor muziek
Als Guy Garvey, zanger van Elbow, in de middeleeuwen had geleefd, was hij ongetwijfeld een bard geweest. Hij was onvermoeibaar van dorp naar dorp getrokken om zijn liedjes te zingen en de mooiste verhalen te vertellen en de dorpspleinen hadden ongetwijfeld net zo propvol gestaan als de Bravo deze zaterdagavond.
6. De overdonderende kracht van Editors
Daar zijn ze weer. Op deze 25e Lowlands is Editors een toepasselijke headliner. De Britse rockband heeft met deze show inmiddels op 20% van alle Lowlands-edities gespeeld, en dat is niet zonder reden. Met Editors weet je namelijk wat je in huis haalt: een overweldigende rockshow, een aantal nog altijd messcherpe hits en een veld vol fans in opperste staat van vervoering.
©
Jelmer de Haas
Edward stapelt zonder dat de boel omlazert
Maar eigenlijk willen we vooral terug naar Planeet Giegling waar Edward (die voor zijn moeder Gilles Aiken heet) zijn liveset voortvarend aftrapt. Wat we horen doet likkebaardend uitzien naar zijn nieuwe album, want het is het beste optreden van de avond. Edwards gecondenseerde dansmuziek stoelt de laatste jaren meer en meer op uitheemse samples al blijft de basis toch de melancholieke vierkwartshouse; de ene keer met prettig hangende snares, de andere keer met drie akkoorden die schots en scheef op elkaar zijn gestapeld. Want dat is de essentie van Edwards muziek: stapelen zonder dat de boel omlazert. Het is veelzeggend dat de mensen die aan het begin van de avond tegen de hekken vooraan kropen, daar nog steeds staan. Stuk voor stuk met een brede grijns op het bezwete gezicht.
©
Nick Helderman
De heerlijke onrust van Ty Segall
Natuurlijk, het tempo wordt opgevoerd. Het gitaargeluid krijgt een zwaardere laag, er wordt toegeslagen met psychpunk. Dan is ademen overbodig en noise verplicht. Om vervolgens opeens met een catchy swing een opgewekte sixties vibe te pakken. Het vijftal blijft maar met zichtbare lol verkennen en verontrusten op zoek naar de dissonanten en de melodie. Ty Segall gaat duwend en trekkend naar de finish.
©
Nick Helderman
De fenomenale dansles van Future Islands
Hij trekt zichzelf voort aan zijn eigen kraag, hij lanceert zichzelf alle kanten op met zijn elastische benen, hij zwiert wulps met zijn kont, doet een krabbendans, hij zit op de hurken en schopt zijn benen vooruit, hij slaat zichzelf met vlakke hand op de wang, duikt meters over de grond, slaat zo hard op zijn borst dat het in de microfoon hoorbaar is. Na het uur is zijn rode blouse doordrenkt van het zweet en het publiek zielsgelukkig. Dat Samuel T. Herring een rasperformer is weet de wereld sinds hij ‘Seasons (Waiting For You)’ deed bij David Letterman. De drie expressieloze bandleden zijn decor. De Heineken-tent volgt de zanger als een hond een tennisbal.
©
Timo Pisart / 3voor12
Vince Staples praat je schuldgevoelens aan
Vince Staples hij doet het tegenovergestelde van wat je verwacht: hij overschreeuwt zichzelf niet, maar brengt zijn nihilistische songs onderkoeld. Hij fokt de India niet op, maar staart apathisch in de verte om vervolgens fel uit te halen. Juist dat heeft impact.
The xx laat de Alpha opstijgen
Het ging vandaag al een paar keer mis met de wat stillere acts, zoals dat altijd en op elk festival met zulke optredens gaat. Het is dan ook nog even spannend of The xx het wel gaat doen, in de nieuwe halfopen Alpha en met ook nog eens regen in aantocht. Zorgen om niets.
De show mondt uit in een piepkleine dj-set van Jamie, waarbij de zangers van het podium stappen en hij een techno-uitstapje mag maken van een minuut of wat, die uiteindelijk uitloopt in de finale met ‘On Hold’. De Alpha ontploft. De avond landt uiteindelijk met het kleinste nummer van The xx’ repertoire: ‘Angels’. Een tokkelende gitaar, een doffe drumroffel en ijle zang. De basisingredienten van wat The xx doet, en waarvan je een paar jaar geleden nooit had verwacht dat het zo’n enorme impact kon hebben.