LL17: De zaterdagnacht van Lowlands LL17: De zaterdagnacht van Lowlands

Een paar honderd meter verderop opent Deniro het nachtelijke bal in de enorme Bravo-tent. Het Haagse technotalent staat deze zomer vaker op dancefestivals dan dat jij naar de kapper gaat in een jaar. The Crave, Dekmantel, Drift, Buiten Westen en volgende week Voltt. Vanavond staat hij op het grootste dancepodium van Lowlands, ingeklemd tussen jeugdheld Robert Hood en goede vriendin Nina Kraviz. Ja, je kunt wel zeggen dat Reynier Hooft van Huijsduinen (31) een goed jaar beleeft.

Deniro bouwt zijn set mooi op en schakelt telkens een tandje bij. Tussen eigen werk dat nog uit moet komen en robuuste Amerikaanse techno duikt ineens een oude plaat van Orlando Voorn op. Om het nieuwe op waarde te kunnen schatten dien je de geschiedenis te kennen, lijkt hij te willen meegeven.

Vanuit de coulissen ziet Aurora Halal het gekolk in de zaal kalm aan. De kleine Amerikaanse staat klaar voor haar liveset in een van de grootste tenten waar ze ooit gespeeld heeft. Toch is ze niet nerveus. 'Als ik in de Berghain speel, weet ik dat er duizend man geconcentreerd luistert naar ieder geluid dat ik uit mijn mixer haal,' vertelt ze tussen twee slokken water door. 'Die druk voel ik hier veel minder.'

Behalve producent van hallucinante technoplaten (check haar ep 'Passageway' uit 2014) is de New Yorkse ook kunstenaar en organisator van muziekfestivals als Sustain en Mutual Dreaming. Haar motto: 'Strictly for the freaks'. Toch blijft haar rudimentaire en trippy techno ook in de volgepakte Bravo overeind. Kristalheldere modulaties botsen met massieve kicks en dromerige synths. In de X-Ray was dit vast onvergetelijk geweest, nu is het gewoon ontzettend goed.

Elders op het terrein schijnen Job Jobse en Elian Mazian een nachtelijke surprise dj-set te geven en in de Desperados-tent is de oude Nederlandse dancebaas Johan Gielen net begonnen aan een twee uur durende set vol trance energy-classics in overdadig laserlicht. Maar eigenlijk willen we vooral terug naar Planeet Giegling waar Edward (die voor zijn moeder Gilles Aiken heet) zijn liveset voortvarend aftrapt. Wat we horen doet likkebaardend uitzien naar zijn nieuwe album, want het is het beste optreden van de avond. Edwards gecondenseerde dansmuziek stoelt de laatste jaren meer en meer op uitheemse samples al blijft de basis toch de  melancholieke vierkwartshouse; de ene keer met prettig hangende snares, de andere keer met drie akkoorden die schots en scheef op elkaar zijn gestapeld. Want dat is de essentie van Edwards muziek: stapelen zonder dat de boel omlazert. Het is veelzeggend dat de mensen die aan het begin van de avond tegen de hekken vooraan kropen, daar nog steeds staan.  Stuk voor stuk met een brede grijns op het bezwete gezicht.

Hoewel Giegling vannacht een blanco canvas van vijfenhalf uur heeft is dat peanuts vergeleken met hun uitputtende weekenders uit het recente verleden op NDSM en in De School, waarbij ze pas op maandagochtend gingen nadenken over de laatste plaat. Dat hoeft vanavond niet, want Ateq pakt over van een tikkie wisselvallig draaiende Dustin en zal afsluiten met een intense liveset. Nogal gedurfd tijdens een dansnacht. Met louter een hartslag als puls schuift Ateq heel geleidelijk spacey synths erbij en geeft de kickdrum subtiel een steeds dwingender karakter. Het duurt even voordat de trance je bij de lurven heeft, maar het is onvermijdbaar. Giegling blijkt ook te kunnen bloeien in Flevolandse klei.

Het ontroerendste moment van de avond komt voor rekening van Robert Hood. De diepchristelijke Detroit-technoveteraan die tegenwoordig beurtelings in Kentucky en Amsterdam woont. Samen met zijn dochter Lyric bracht hij afgelopen voorjaar een nieuw album uit als Floorplan, waarbij die laatste de vocalen verzorgt. Dochterlief is vanavond meegekomen en zit de hele set kaarsrecht op een houten stoeltje in de coulissen. Zo trots als een pauw. In plaats van te dansen, maakt ze vooral filmpjes van de momenten waarop haar vader de kolkende Bravo doet overkoken met grimmige, gejaagde techno. Wat een heerlijk en schattig contrast.

De regenbuien hebben een aantal mensen vroegtijdig richting camping gejaagd dus is het vanavond net iets minder druk in de Bravo dan vrijdag. Fijn, want dat laat meer ruimte om te dansen, wat de vibe in de enorme zwarte kathedraal behoorlijk ten goede komt. Dat merkt ook afsluiter Nina Kraviz, die met een voor haar doen kneiterharde set de avond naar een climax draait en zelf om het hardst meedanst. Ook in de nieuwe Bravo blijkt techno prima te werken als nachtelijk medicijn tegen opkomende vermoeidheid.  

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.