LL17: Boem boem, hakken en zagen met Colin Benders

Als een dj-set of een elektronisch optreden tegenvalt, is de kritiek vaak dat er te weinig opbouw in zat. Het moet ergens heen gaan. Een kop en een staart. Nou, bij Colin Benders lijkt het enige doel maximaal naar de getver gaan.

Het blijft een wonderlijke transformatie: Van een orkest leiden met een trompet aan zijn lippen, naar een gigantische hoeveelheid modulaire bakken aansturen in zijn eentje. Uiteindelijk komt het op het zelfde neer: Colin Benders houdt er blijkbaar van om een enorme bak herrie te maken. Of het nou met een orkest is, of in zijn eentje. Wellicht is zijn volgende stap iets met een gigantisch kerkorgel.

Maar die opbouw dus. Die is er niet. Vanaf de eerste tellen is het vol het gas er op. En niet zo'n beetje steady cruisen. Meer alles of niets. Als een fietser krom over zijn stuur, staat Benders met zijn rug naar het publiek over al zijn snoeren en draden gebogen. Alsof ie echt een wielrenner is en 50 kilometer voor de streep besluit om het er op te wagen en vol te sprinten. Zo af en toe kijkt hij onder zijn linkerelleboog door, om te kijken of hij al ingehaald wordt en of het publiek het nog bijhoudt. Wonderbaarlijk genoeg houdt iedereen het bij. Het is verdomme nog geen 23.00 uur ’s avonds, maar iedereen gaat mee alsof het 5.30 uur in de ochtend is en de allerlaatste plaat is opgezet. Zo achterlijk hard dat een deel van het publiek met zijn vingers in de oren staat en de speakers het af en toe bijna lijken te begeven. Maar uiteindelijk zo goed dat iedereen aan de balken hangt en op het eind het geschreeuw en gejoel nog bijna harder is dan de muziek zelf.

HET MOMENT:
Op sommige momenten is het haast schranz. Keiharde industriele geluiden die compleet uit de bocht vliegen, de kick die doorjakkert. Geen idee hoe, maar Benders laat het iedereen slikken en krijsen om meer.

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.