LL17: Hurray for the Riff Raff serveert bloedmooi geëngageerd ontbijtje

‘We zijn Amerikanen en we komen in vrede,’ roept Alynda Lee Segarra van Hurray for the Riff Raff. Zelden zo’n politieke folkrockband gezien, en al helemaal niet als zondagochtendontbijt in de India. ‘Dit is verzetsmuziek die geen grenzen en muren kent,’ gooit ze erachteraan. 

De maag draait zich nog een beetje om van de liters bier – en die veel te zoete mojito – gisteren terwijl het eerste broodje worst zich nestelt, en dan is Hurray for the Riff Raff wel wat zwaarder te verteren dan acts als Fink, Daughter en The Staves (die ook pas echt doorbraken na een zondagochtendontbijtoptreden op Lowlands). 

Maar het is ook zoveel spannender. De New Yorkse zangeres speelt vrijwel uitzonderlijk nummers van haar onlangs verschenen en bijzonder fraaie plaat The Navigator, dat folk en lichtjes wringende indierock combineert met Zuid-Amerikaanse grooves en een superpersoonlijke politieke boodschap. Segarra zorgt er ook wel voor dat die op het podium ook overkomt: ze spert haar ogen zo wijd mogelijk open en maakt oogcontact met IEDEREEN. ‘I’ll keep fighting till the end,’ spuwt ze in ‘Rican Beach’. 

HET MOMENT:
Nog mooier is ‘Pa’lante’, dat richting het einde van de set wordt gestopt en een oproep is vooral niet op te geven, en de samenleving niet naar achteren te laten hollen. Ze draagt het gedicht ‘Puerto Rican Obituary’ erin voor, en krijst vervolgens: ‘Pa’lante! Pa’lante!’ Voorwaarts! Voorwaarts! Om daarna af te sluiten met een cover van ‘Dancing In The Dark’, een nummer dat met de Top 2000-isering zijn boodschap een beetje was verloren, maar nu politieker klinkt en weer keihard binnenkomt. ‘You can’t start a fire without a spark.’ Hurray for the Riff Raff doet er alles aan om vandaag die vonk te zijn. 

Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.