In het oog van deze briljante muzikale storm staat Chantal Acda. Tokkelend op haar gitaar zingt ze ons door deze muzikale reis. Tussen de nummers door vertelt ze over de nummers, eenhoorns, en haar band. Met haar muziek en haar openhartigheid vormt ze de verbinding tussen publiek en band. Ze creëert hiermee een informele sfeer waardoor het optreden een uit zijn voegen gebarsten huiskamerconcert lijkt. De staande ovatie aan het einde is dan ook welverdiend.
2017 is bijna voorbij. Tijd om terug te kijken naar de betere concerten in onze regio. Wat waren de beste acts die wij in 2017 zagen op onze podia? Check hier de top 25.
9: Bert Dockx – Gebouw-T
De setting is alsof we op Dockx’ eigen zolderkamer zitten waar hij besluit een potje te jammen. Net als bij Flying Horseman en Dans Dans weet je nooit wat je krijgt, behalve dat het niveau onbevattelijk hoog ligt. Vanavond is de eerste set van twee die hij speelt, eentje met nummers van Flying Horseman, een cover van Bruce Springsteens ‘I’m On Fire’, en Joy Division. Dockx speelt dan voor een klein publiek, hij lijkt vooral in- en voor zichzelf te spelen. Klooiend aan zijn versterker en pedalen bouwt Dockx een semi-akoestische set die constant hoogtepunt aan hoogtepunt aan elkaar rijgt.
8: DeWolff - De Spot
Als knallend einde van de set is daar ‘Don’t You Go Up the Sky’. De zaal omarmt het nummer als een oude bekende. Na even te verdwijnen komt DeWolff terug met ‘Love Dimension’ als toegift. Robin Piso en Luka van de Poel sporen met hun backing vocals de zaal aan om mee te zingen en de boodschap te verspreiden: “We can only be together in a love dimension!”. Dat deuntje blijft ook na het concert nog een tijdje in het hoofd rondzweven. DeWolff laat Middelburg zien dat concerten zó ook nog kunnen!
7: J. Bernardt - De Waterput
Met de inzet van ‘Wicked Streets’ is de spanning er meteen vanaf. Jintes nummers blijven enkel met een gitaar steengoed overeind staan. Nouja, enkel een gitaar, bij het stemmen van de gitaar en de soundcheck heeft J. Bernardt alvast wat backing vocals in een loop opgenomen zodat hij zichzelf extra begeleidt en is er een drummachine bij zodat het ritme strak wordt gehouden. In deze setting komt de vergelijking met Chet Faker al snel boven drijven. In korte tijd neemt J. Bernardt de Waterput mee door zijn nog maar net op de wereld los gelaten debuutalbum met enkel de beste nummers in het vooruitzicht, met ‘Running Days’ als absolute hoogtepunt.
6: Mister & Mississippi - De Spot
De band geniet zichtbaar van de nieuwe muziek en zangeres Maxime Barlag vraagt meerdere malen plagerig of het publiek het nieuwe Mister and Mississippi wel ziet zitten. Dat wordt elke keer luidkeels beantwoord met “ja!”, waarna de band met nog meer energie het volgende nummer inzet. Toppunt van de avond is laatste single ‘Wolfpack’, waarbij de band voorzichtig een knikje geeft naar het post-rockverleden en een outro van vele minuten speelt.
5: Navarone – De Spot en Gebouw-T
Waar de meeste Nederlandse bands het podium betreden in bescheiden spijkerbroeken en simpele shirtjes, pakken de mannen van Navarone uit. Leren broeken, ontblote bovenlichamen in bontjassen, krulsnorren… Het oog wil ook wat. Er is al zang te horen, maar zanger Merijn van Haren is nog nergens te zien. Als een echte showman bestormt hij eindelijk het podium. Navarone behandelt deze gig in De Spot als een stadionconcert en daar ligt de kracht. Dit is een live-act pur sang. De Spot wordt voor één avond gewoon ook even de Amsterdam ArenA.
4: DOOL - 't Beest
Met ‘Golden Serpents’ en ‘Words On Paper’ wordt het publiek verder opgewarmd voor het openingsnummer én het hoogtepunt van de plaat: ‘Vantablack’. Een epische song die dik tien minuten duurt. Gespeeld met een adembenemende traagheid waarbij 4 gitaristen op rij één metalfront vormen. De zaal is er stil van. Met ‘In Her Darkest Hour’ laat Dorst haar kwetsbare kant zien en horen. Druk gedanst wordt er dan weer op de leuke 80’s-cover ‘A Love Like Blood’. Nadat het hele album gespeeld is, wordt er afgesloten met de single ‘Oweynagat’ met een fantastische Polak in de mooiste outro in tijden. Elle Bandita is dood. Lang leve DOOL!
©
Joris van Moort
In de stilte tussen woorden van ‘Een kind van God’ zit een klein gedicht, ‘Nachtwinkel’, en opeens staat alles stil. Saartje Van Camp draagt het voor, Erik de Jong staat aan de zijkant. De ene hand op zijn gitaar, de andere op een synthesizer. Het optreden verloopt goed, twaalf nummers zijn gespeeld, het publiek is ingepakt, nog zeven nummers op de al imposante lijst. De rest zal een fluitje van een cent zijn.
©
André Joosse / Popshot.nl
Millionaire zet een set neer die alle hard hitting rocknummers uit zijn drie albums aan de revue voorbij laat gaan. Van het freaky en demonische ‘Love Has Eyes’ en ‘I’m Not Who You Think You Are’ tot oudje ‘Body Experience Revue’ en het bloedpompende ‘Champagne’. Vanhamel is nog steeds de excentrieke showman waarvan je niet helemaal weet of hij de gitaar onder controle heeft of de gitaar hèm. Met de gitaar wordt gesmeten, er wordt op geslagen om hem te laten janken en Vanhamel danst alsof hij de sjamaan uit de video van ‘I’m Not Who You Think You Are’ zelf is.
©
Marc Machielse
Een uitverkocht Ancienne Belgique in Brussel, een tour door Europa met een uitstapje in Zuid Afrika, en een gloednieuw album. De Belgische band Intergalactic Lovers sluit morgen zijn tour voor dit jaar af in een uitverkocht Rotown, Rotterdam, maar staat deze vrijdagavond in ’t Beest. En als toetje spelen ze in De Waterput.