De Protestantse Kerk aan de Houtmarkt is goed gevuld als om stipt negen uur het vijftal de eerste noten van ‘Fallen Madonna’ de zaal in laten lopen, direct gevolgd door ‘Feeling’. Twee nummers die niet op de nieuwe LP staan. Het is voor band en publiek even zoeken welke kant het op gaat. De Altobelli-leden zijn duidelijk gespannen. De focus ligt op het eigen spel en niet op het publiek. De mensen in de zaal zijn benieuwd naar de muziek en willen graag betrokken worden bij dit podiumdebuut. Dat blijkt wel als zanger Danny Esseling het publiek vraagt een stap naar voren te doen. Er wordt massaal gehoor aan gegeven. Tijdens ‘Flying C’ zitten de fans haast op zijn lip. Het gevoel kan niet worden vastgehouden. Het volume van de praters in de zaal gaat omhoog, een teken dat de muziek vooral als achtergrondgeluid dient. Terwijl sommige gasten de LP al behoorlijk kennen. Want Als ‘Coffee & Cigarettes’ wordt aangekondigd, fluistert een wat oudere man: “laatste nummer, kant twee,” in het oor van zijn buurman.
De kop is er af voor Altobelli. De groep uit Hulst stond zaterdag voor het eerst op een podium. Tevens werd deze avond het album ‘The Needle’ gepresenteerd. Het was voornamelijk een familieaangelegenheid, met als publiek familie, vrienden, bekenden en hun kroost. Die zagen 'hun' band een solide maar ingehouden show spelen.
De nummers staan als een huis, de groep brengt ze met veel emotie en liefde. Er is dan ook hard op gestudeerd. Misschien wel iets te hard. Want als er vanavond iets ontbreekt dan is het vuur, spontaniteit. Het blijft allemaal wat klinisch. Een spontane jamsessie of improvisatie had het geheel veel spannender gemaakt. Daar nekt het gebrek aan podiumervaring de muzikanten. De poging van Esseling om een deel a capella en onversterkt te zingen, sterft in schoonheid omdat de zaal pas door heeft wat er gebeurd (en echt stil wordt) bij de laatste twee woorden. Alle begin is nu eenmaal moeilijk. Het getuigt wel van lef om tijdens je eerste show direct je album te presenteren en dat foutloos te doen. Alles klinkt zoals het op het vinyl gezet is, alternatieve gitaarlijnen met mooie melodieuze zang er overheen. Interessante nummers met diepgang die live nog zo veel beter kunnen zijn als de muzikanten ook podiumdieren worden.
Het komt wel, want slecht is het geen moment. Hier staat een vriendengroep die kan musiceren, dat is wel duidelijk. Als de Zeeuws-Vlamingen het beoogde succes willen halen, zullen ze nog veel vaker het podium beklimmen, en zal hiermee de spontaniteit en urgentie ook wel toenemen. Single ‘Trees’ zit aan het einde van de set en krijgt weer wat bijval. De aanwezigen klappen hun handen stuk als Altobelli na ‘Holy Water’ het podium weer verlaat. Een bisnummer is de beste waardering. Het volgt in de vorm van ‘Rewind’. Het eerste dikke uur met publiek is geschiedenis, en bezweet maar voldaan lopen de bandleden af. De plaat vindt hierna gretig aftrek, om thuis nog eens lekker na te genieten van deze 'nieuwe' postpop band.