Dit Was Popronde Middelburg 2017 Dit Was Popronde Middelburg 2017

File is altijd vervelend, maar als het de openingsact van de avond vertraagd is het al helemaal zuur. Gelukkig is er een wederzijds begrip tussen band Dakota en publiek en de belofte om het in de verkorte tijd waar te maken. Dakota speelt onder een grote projectie van het Popronde logo in het achterste deel van de Vleeshal. De luisteraar loopt eerst langs de plastic worstjes van kunstenares Marina Pinsky en is zo bewust van zowel de oude functie van de hal als de nieuwe functie: kunst hangen en bands opvangen. Dakota doorbreekt het zoete Spice Girls-cliché van de girl band. Zware drumpartijen en baslijnen doen het geheel schudden, terwijl de meiden beheksend hun haar laten dansen. Denk je met Dakota lekker mee te kunnen zwijmelen, dan komt daar af een toe een gitaarruis of een harde drumslag die je droomwolk doet barsten. De akoestiek van de Vleeshal doet Dakota’s indie pop met mooie harmonieën prachtig galmen.

In De Spot beginnen de optredens van de popronde met Tom Tukker. Buiten regent het en bij aanvang is de zaal nog vrijwel leeg. Langzaamaan loopt de zaal toch nog aardig vol. De muziek is goed en er is een redelijke variatie in de nummers. In het begin oogt het wat chaotisch omdat de set op het laatste moment verandert is en er qua geluid nog wat kleine dingetjes verandert moeten worden. Tukker probeert tussen de nummers door kort te vertellen, wat op een nogal warrige manier gaat. Waardoor het publiek liever heeft dat hij gewoon een nummer speelt dan dat er iets verteld wordt. Uiteindelijk loopt alles goed en is het genieten van de muziek.

In De Herberg staat het kleurrijke Los Paja Brava. Na onder andere Paaspop en Lowlands doet de zevenkoppige band nu Middelburg aan. Je zou het niet zeggen als je de jongens op het podium ziet staan, maar de band is toch echt ‘gewoon’ in Rotterdam opgericht. De muziek die ze maken? Zelf noemt Los Paja Brava het “the mighty mighty freakandela distropica”, maar ook een mengelmoes van rock, ska en cumbia, een Colombiaanse muziekstijl ontstaan uit Spaanse en Afrikaanse muziek. In ‘gewone’ mensentaal betekent dit vooral een feestje! De Herberg is knalvol, en niemand staat stil op de vrolijke tonen van trombone en sax. En pas je er binnen niet meer bij? Buiten wordt gewoon mee gefeest. De Zuid-Amerikaanse klanken houden je wel warm!

Cookhouse doet in B’tje-Anders zijn uiterste best om het publiek voor zich te winnen. Stom genoeg lijkt dat wel te lukken, al is het net of het gros van de toehoorders totaal geen interesse toont in de muzikanten. Er wordt vrolijk doorgebabbeld en men eet en drinkt zich vol met de gratis bier en snacks die worden uitgedeeld. De groep gaat er goed mee om en probeert er het beste van te maken. Als de band met de Bruce Springsteen cover ‘Light My Fire’ (in een soort pop/polka jasje) het publiek toch meekrijgt, is de avond geslaagd. Dit drietal, eigenlijk vijftal maar ze kunnen ook als duo optreden – snapt u het nog – maakt goed in het gehoor liggende pop/rock. Veilig maar warm en enthousiast. Ook al wordt Cookhouse overstemt door bier en bitterballen, het maakt niet uit.

In Bar American mag Kitty Kitty Tuna laten horen wat het in huis heeft. Dit dolkomische duo uit Utrecht heeft behalve no-nonsense mentaliteit prima nummers op het repertoire staan. Stralend middelpunt in dit garagerockgeweld is zanger/gitarist/stuiterbal Robin van Saaze, die in vervlogen tijden ook iets deed bij Drive Like Maria. Welke drummer er bij hem in de auto stapt op weg naar een optreden lijkt voor hem ook elke keer een verassing. Maar samen spelen ze de pannen van het dak. Geholpen door een cover van zichzelf – toen hij als Robbing Banks de podia onveilig maakte – en van Nirvana. Hoewel ‘cover van Nirvana’, Cobain en co hebben ‘Son Of A Gun’ ook maar geleend van The Vaselines. Maar op de pooltafel van Bar doet het nummer zijn werk en beleeft de kroeg een fijn optreden.

Eens was ‘EUT’ de bijnaam van zangeres Megan de Klerk en toen werd het de bandnaam van een briljant samenraapsel van conservatoriumstudenten. De vijfkoppige band neemt plaats voor een kopie van De Nachtwacht in de Kloveniersdoelen. Dat is een statig en net plekje, maar EUT gaat het niet zo netjes houden vanavond. EUT speelt kleurrijke post-pop die gromt en explodeert naar alle kanten. Met vervormde stemmetjes en wiebelende synths creëert de band een heel nieuw soort muzikale eigenwijsheid. Bij de meeste popliedjes komen de ‘oh oh oh’s je neus uit, maar in EUT’s ‘Lie Detector’ werken ze aanstekelijk. Er wordt over de grond gerold en even de zaal in gewandeld met snoeren en al. EUT spoort het nogal stijve Middelburgse publiek aan mee los te gaan, waarbij zelfs nineties classic ‘Rainbow in the Sky’ uit de trukendoos wordt getoverd. Het is altijd een beetje hopen dat Popronde-bandjes doorbreken, maar na een avondje EUT gun je deze band wereldsucces.

Al in hun eigen bandcamp-omschrijving geven de leden van Charlie & The Lesbians toe dat er bij hen wel meer dan een paar steekjes los zitten. De ruige Eindhovenaren hebben in Middelburg een goed plekje toegewezen gekregen. In Kaffee ’t Hof staan wel vaker bandjes die niet te temmen zijn, en het kleine podium tussen de Jezusbeelden is ondertussen een bedevaartsoort voor raggend Nederland. Charlie & The Lesbians speelt naar eigen zeggen fuzzy punk. Punk is het zeker, en fuzzy is de blik in hun ogen. Het is bijna ongemakkelijk chaotisch en smerig, en dat is precies de bedoeling. Jagende drums en oerkreten van de half ontblote, intens starende, spacende frontman vallen bij sommigen in de smaak terwijl andere bezoekers snel ’t Hof uitgejaagd zijn.

De tweede band in De Spot is The Dawn Brothers met rock recht uit de sixties en seventies met een vleugje fifties. Dus kam je vetkuif omhoog en trek je blue suède shoes maar aan. Met veel zelfvertrouwen staan de heren op het podium en hoewel het publiek nog wat angstvallig stil staat, volgt na elk nummer een daverend applaus. Als de band had doorgepakt had dit een rokkenwapperend feestje kunnen worden. Maar doordat de band er bij vlagen nogal ongeïnteresseerd bij staat, en de muziek nét iets te eentonig aanvoelt, blijft het bij een klein aantal dansers en een grote groep zittenblijvers op de trappen van De Spot.

In Engeland gaat Pip Blom lekker. Het is best te begrijpen dat haar schoolgirl charm en Courtney Barnett-achtige spreekzang het bij de Britten goed doen. Ook bij Popronde is ze een gewilde act en de band staat vaak op het openingspodium. De keuze voor Seventy Seven is bij Popronde Middelburg toch echt funest geweest voor het succes van het optreden. Door de krappe indeling van het café is er van de heupwiegende vrolijkheid van Pip bijna niets te zien en blijft het publiek met een veilige afstand op de barkruk zitten. De teleurstelling om het lauwe ontvangst druipt dan ook een beetje van de vier gezichtjes af. Het is zonde, want de liedjes van Pip Blom zijn fris, het muzikale spel van de band is jeugdig en scherp. De teksten van nummers als ‘School’ en ‘Hours’ zijn eigenwijs en hebben die fijne luiheid van lo-fi garagerock. De hype rondom Pip Blom komt in Sev toch niet tot zijn recht. Jammer Middelburg, je had wat meer van jezelf kunnen laten zien.

De Drvkkery oogt rustig deze donderdagavond. Rond acht uur start de Deense zanger Bjarke Ramsing, samen met zijn bassist Teun van Langen. Het duo laat het publiek meevaren in zijn belevenissen als straatmuzikant en de tokkelliedjes. Door het minimalisme in instrumenten gebruik brengt Ramsing er een gelaagdheid in, waarmee hij toch zorgt voor een hoop kracht en dynamiek. Van heel zwoel en zachtjes tot bombastisch en toch klein. De sound doet denken aan Bob Dylan en Damien Rice en hij zingt voornamelijk Engelstalig, al valt er soms ook wat Deense chansons uit het repertoire van vanavond te horen. Een act die prima past bij deze locatie, al zou het optreden in een klein café hem ook niet weerstaan.

Het programmaboekje belooft ‘Afrikaans’ in Le Penseur door PaPa GoNi. In werkelijkheid is het een zeer geslaagde mix van Afrikaanse, soul en jazzmuziek. Door gebruik te maken van (bas)gitaar, drums maar ook djembé en een n’Goni wordt een dansbaar geheel gesmeed waarin de Afrikaanse invloeden duidelijk te horen zijn. Le Penseur doet voor het eerst mee aan de Popronde, maar het publiek weet het knusse café goed te vinden, waardoor het binnen gezellig druk is. De gezelligheid straalt ook van het podium af, waar de bandleden grijnzend hun nummers ten gehore brengen. PaPa GoNi zet zo een ontzettend leuke show neer. Menig toeschouwer zal na afloop verlangend naar de Afrikaanse zon, de koude novemberavond getrotseerd hebben.

In Bar American staat bijna elk jaar een lekkere hardrock band waarbij je he-le-maal uit je dak kunt gaan. Ook dit jaar krijgt Middelburg opnieuw de kans met Life’s Electric. Met invloeden van Amerikaanse rockbands als Foo Fighters en Soundgarden brengt Life’s Electric toegankelijke en aanstekelijke rock met hier een daar een zweempje metal. Gooi hier een flinke dosis charisma en droge humor bij en je zou zeggen dat iedereen los kan gaan. Nou, niet dus, en dat ligt absoluut niet aan Life’s Electric. Het blijft angstvallig rustig en raakt steeds leger voor het podiumpje waar de band keihard zijn best doet. Bij het laatste nummer heeft zanger Ferry van der Woude er genoeg van. Als het publiek het niet doet, doet hij het wel, want ‘je kunt een wall of death best met zijn tweeën doen!’ Het wordt vier man, inclusief zanger. Een gemiste kans voor het publiek.

Later dan gepland start de band The Hubschrauber uit Nijmegen. Verkeersproblematiek zorgde ervoor dat de gig later begon. Het publiek in café ut Babbelaèrtje zijn voornamelijk studenten van HZ Cult, die vanuit hier hun Popronde-avond starten. The Hubschrauber (Duits voor helicopter), kan je zien als een indierock band. De ruimte binnen is beperkt, vijf man op een vierkante meter, maar dat mag de pret niet drukken. Opvallend is het carrousel aan toetsen wat ze hebben meegebracht, en wat ook te horen valt op hun laatst uitgebrachte ep. Het hele optreden is niet heel denderend, maar aan het eind weten de bandleden toch te knallen en te schuren. De synths gaan vol open en scheuren de gitaren tegen de versterkers aan. Het is een aardig schouwspel. En dan moet de avond nog beginnen.

Okke Punt deed een paar jaar geleden mee aan DBSSW, De Grote Prijs van Nederland en werkt onder anderen samen met Youtuber Teske de Schepper. Vanavond is Okke Punt te vinden in Stadsbrouwerij Middelburg en boven alle verwachtingen van de kroegeigenaar, is het volle bak. Mensen staan tot ver buiten de kroeg/brouwerij te wachten, om een glimp op te kunnen vangen van Punt en gitarist Joris Kuyper. Liefdevolle tokkelnummers met een clean-geluid, maar weet het wel zo te brengen, alsof de gebeurtenissen gisteren hebben plaatsgevonden. Zijn set bestaat vanavond uit Engelstalige teksten en laat zijn rookworsten-reclame-liedje ‘Wat Een Dag’ voor wat het is.

Vier broekies op het kleine podium van Kaffee ‘t Hof, zo staan ze er bij. Hoogwaterbroeken, zanger Edo Storm‘s shirt met schijnbaar een jeugdfoto van zichzelf op de voorkant en de dansmoves van de jongens kunnen zo in een slechte discoclip. Maar oh wat is de muziek fijn. Uit de speakers schalt het ene na het andere dansbare orgelmelodietje. Als toetsenist Sten Kasman zijn orgel verruilt voor een gitaar, vertelt zanger Storm ons “dat het feestje nu echt gaat beginnen”, waarna de muziek langzaam verandert in lekker puntige garagepunk vol 60’s vibes. Een half uur spelen is helaas echt te kort, laat het publiek ook duidelijk weten. Hopelijk komt The Hazzah snel weer terug.

Er viel wat te vieren voor Grim Tim in Café Bardot: dezelfde dag is een crowdfundingsactie voor een nieuwe plaat dik geslaagd. Hoewel er een beetje verwarrend wordt begonnen met een instrumentale opener, wordt snel duidelijk dat Grim Tim gewoon een hele goede band is. De band dendert als een stoomtrein door de set vol nummers met goede refreintjes en solo’s om je vingers bij af te likken. Tel hierbij de goede outfits op en het is geen wonder dat Bardot in korte tijd vol genietende muziekliefhebbers staat.