Onder de noemer Goesting heeft ‘t Beest drie Belgische bands geprogrammeerd. Al is de goesting van het publiek niet zo heel groot, we tellen veertig man publiek, de drie geprogrammeerde bands geven optredens die de eindejaarslijstjes gaan halen.

Shht is wat je krijgt als je Raketkanon met echte teksten, Ren and Stimpy en nucleair afval in de blender gooit. Uit alle mogelijke bochten vliegend gaat de band van noise naar prettig geflipte Afrikaanse klanken met een dikke laag stemvervorming.

Shht is dansbaar en ongenadig hard tegelijk, maar soms vliegen de nummers iets teveel alle kanten op alsof de band zichzelf niet meer onder controle heeft. In een volle zaal had dit de tent afgebroken, nu bleef de schade beperkt, misschien is dat maar goed ook

Shtt

Hypochristmutreefuzz

De cartoonesque noise gaat met Hypochristmutreefuzz een versnelling hoger en een stapje verder uit het licht. Letterlijk. Vrijwel in het donker speelt de band met als enige verlichting een paar zelf geknutselde lampen die zo nu en dan een fractie van een bandlid laten zien.

Hypochristmutreefuzz is een trip die langzaam opbouwt maar steeds heftiger wordt. Als een wild beest in een kooi daagt zanger Ramses van der Eede het publiek uit, laat vervolgens iemand uit het publiek zingen en gaat er zelf bij dansen. Het al briljante optreden wordt alleen maar beter zodra ‘Everyone Nose’ van N.E.R.D. wordt gecoverd en verdomd, het klinkt alsof Hypochristmutreefuzz het zelf had geschreven.

De noise wordt ingeruild. Whispering Sons, de laatste winnaar van Humo’s Rockrally werd al ‘een van de betere winnaars’ genoemd en die titel weten ze in ‘t Beest meer dan waar te maken. Bleef er bij Shht en Hypochristmutreefuzz nog een beleefde afstand tussen podium en publiek, bij Whispering Sons is die afstand met een reden. Want Whispering Sons geeft de punk in postpunk eindelijk de eer die het verdient, Fenne Kuppens draagt de woede in de nummers over met zo’n intensiteit dat niemand dichterbij durft te stappen. Geschreeuwd wordt er, vuile blikken worden er geworpen terwijl het publiek “Clichés, clichés, it’s all the same” naar zich geslingerd krijgt. Whispering Sons heeft nog maar één ep en twee singletjes op zak, maar weet een optreden lang boeiende en eigenzinnige postpunk te produceren waarmee ze het genre weer spannend weten te maken.

Whispering Sons

Whispering Sons

Whispering Sons

Meer 3voor12 Zeeland