De eerste band van de avond is het Belgische Wolvennest. Debuutplaat WLVNNST kwam in 2016 uit, maar de leden gaan al wat langer mee. Al voordat de band nog maar op het podium staat, wordt al duidelijk dat dit een bijzonder optreden gaat worden. Over de gehele breedte van het podium worden kaarsen en wierook aangestoken, waardoor het podium een geheimzinnige ambiance krijgt. Deze geheimzinnigheid zal de rode draad van het optreden worden. Het begint met een in een mantel gehuld figuur die in een vreemde taal begint te zingen, waarna de band het podium betreedt en direct begint te spelen. Wolvennest brengt een verdraaid goede mix van psychedelische en ambient rock ten tonele. De muziek dreunt voorwaarts en de band krijgt het publiek mee in de hypnotiserende sound.
Vanavond twee bands op het podium van 't Goese Beest. Wolvennest en DOOL, de band met de veelbesproken Elle Bandita, ofwel Ryanne van Dorst.
Wolvennest
Ondertussen is er door de band geen woord gesproken. En dat is ook niet nodig, de muziek spreekt voor zichzelf. Zang is er wel, af en toe. De echoënde stem van zangeres Shazzula neemt bezit van het publiek als haar theremin zwijgt. Verder moet Wolvennest het vooral hebben van de drie gitaristen die samen met de bassist en drummer een duistere harmonie vormen waarbij dan de één, dan de ander het voortouw neemt. De hoofden van het publiek deinen ondertussen mee op het gedreun van de bas en drum. Dat het is afgelopen beseffen we pas als Wolvennest het podium zwijgend verlaat, het publiek overrompeld maar een intense ervaring rijker achterlatend.
Na een korte pauze komt DOOL met een korte groet van frontvrouw Ryanne van Dorst (ex-Elle Bandita) het podium op. Sinds het debuutalbum Here Now, There Then in februari 2017 uitkwam, speelde DOOL al op kleine en grote festivals (Baroeg Open Air, Roadburn, Lowlands) en in diverse clubs in het land. De band speelt zich warm maar niet tegen elke prijs. Dorst, inmiddels een bekende Nederlander door haar deelname aan o.a. Expeditie Robinson en haar eigen serie Gender, weigerde afgelopen zomer nog op Appelpop te staan vanwege de sponsoring door een grote hamburgerketen. En daar wilde DOOL niet mee geassocieerd worden.
Dool
Dool
Dool
Niet zo gek als je luistert naar de teksten van Dorst. De nummers zijn vanuit het hart geschreven en beschrijven volgens eigen zeggen een groot verlangen naar hernieuwd contact met de natuur om ons heen. Natuur waar we zo ver van af zijn komen te staan, volgens Dorst. DOOL brengt sfeervolle doom metal, in een jasje van alternatieve rock en omlijst door duistere, zware gothicaanse melodieen. De aankleding is sober, de nadruk ligt op het uitstekende repertoire van deze band.
Met aanwinst Nick Polak (ex-GOLD) op gitaar en oud-gedienden Micha Haring (drums), Job van de Zande (bas) en Reinier Vermeulen (gitaar) heeft Elle Bandita in 2015 volkomen organisch het leven geschonken aan waardige opvolger DOOL. Minder luchtig, minder catchy, maar wat een sound. De aftrap is het enige ex-Elle Bandita-nummer op het repertoire; ‘The Alpha’. Dorst zingt het bijna lief. Met ‘Golden Serpents’ en ‘Words On Paper’ wordt het publiek verder opgewarmd voor het openingsnummer én het hoogtepunt van de plaat: ‘Vantablack’. Een epische song die dik tien minuten duurt. Gespeeld met een adembenemende traagheid waarbij 4 gitaristen op rij één metalfront vormen. De zaal is er stil van. Met ‘In Her Darkest Hour’ laat Dorst haar kwetsbare kant zien en horen. Druk gedanst wordt er dan weer op de leuke 80’s-cover ‘A Love Like Blood’. Nadat het hele album gespeeld is, wordt er afgesloten met de single ‘Oweynagat’ met een fantastische Polak in de mooiste outro in tijden. Elle Bandita is dood. Lang leve DOOL!
Dool