Lowlands 2019: dit was de zondag Lowlands 2019: dit was de zondag

3voor12 nam vele optredens van Lowlands 2019 op en een goed aantal is al terug te zien via de website en de player hieronder. Met onder meer Billie Eilish, De Staat, Ronnie Flex, Rimon, Royal Blood, Slaves en Donnie.

Bij eerdere shows op Lowlands - met name de vorige keer in de Alpha - was er dan ook best wat twijfel. Hoe goed is die band nu echt? Maar vanavond is die twijfel er helemaal niet. Kevin Parker lijkt het zelf ook te voelen: dit is een avond waarop alles klopt. De muziek komt glashelder over je heen, ondersteund door prachtig licht, confetti en… lasers! Volop lasers. De scherpe lichtstralen in rood en wit jagen over ons hoofd tijdens ‘Elephant’, nog eens bij het down tempo nummer ‘Eventually’. We wanen ons zowaar even bij een trance-show. >>> lees verder

Winnaar van de leukste bandnaam van Lowlands: Ross From Friends. Al helemaal in het weekend waarin half Engeland de politie heeft gebeld om een Ross From Friends dubbelgangerop te laten pakken. De echte Ross From Friends zat hoog en droog in de USA en de versie die muziek maakt onder dat alias had ook een alibi: hij was bezig met zijn gloedvolle house vol soundscapes aan de man te brengen op Lowlands. >>> Lees verder

Maar dan, blessure of geen blessure, revancheert Dave zich in de tweede helft! ‘Ik ben bereid om alles wat de dokter zegt overboord te gooien voor de volgende tracks! Ik beloof dat ik het komend kwartier alles geef, als jullie dat ook doen!’ >>> lees verder

Ondertussen heeft A$AP ineens een imposante verzameling BH’s opgebouwd, waar hij zo ongeveer de hele show mee blijft zwaaien. Er is ook nog even tijd voor een wat overbodig karaoke moment met House Of Pain’s 'Jump Around' (na gisteravond bij 21 Pilots gewoon de hit van het weekend?) en 'Smells Like Teen Spirit'. Na drie kwartier vindt hij het ook wel weer mooi geweest, maar sluit nog wel af met unreleased track 'Babushka Boy'  >>> lees verder

In 2014 stond Thomas Azier voor het eerst op Lowlands, het jaar dat zijn debuutalbum Hylas verscheen. Het was een geslaagde entree van de zanger die de omgevingsklanken van zijn toenmalige woonplaats Berlijn meenam. Wie had voorspeld dat hij vijf jaar later nog maar één nummer van deze plaat zou spelen - ‘Red Eyes’ - had raar opgekeken. Maar Azier heeft sindsdien een weg afgelegd richting andere steden. Destijds stond hij in de Bravo, vanavond in de India. >>> Lees verder

Je zou het bijna vergeten, maar Moderat is een gigantisch uit de hand gelopen zijproject van singer-songwriter Apparat en producersduo Modeselektor. Die laatsten staan sinds jaar en dag bekend om een gouden recept: heien, zagen en doorpakken. Nu Moderat voor onbepaalde tijd in de koelkast is gezet, komt Modeselektor met een nieuw album op zak naar Lowlands. Om een beetje op gang te komen richting de avond, is een potje beuken met beats wel gewenst, dus staat de Bravo-tent helemaal vol. >>> Lees verder

Een opvallende verschijning is Tirzah niet. Grote zwarte slobbertrui, een zwarte, wijde broek, zwarte sneakers, met korte, donkere lokken waar een verlegen gezichtje achter schuilt. Op het podium staat ze vrijwel stil, haar mouwen tot over haar knokkels opgetrokken, terwijl ze zacht voor zich uit zingt. Af en toe laat ze een schuchter lachje op haar gezicht doorbreken, maar contact met haar publiek maakt ze nauwelijks. >>> Lees verder

Heb je het al gehoord? Disco is helemaal terug! Dankzij eclectische dj’s op de serieuze dansvloeren van het land, en dankzij Parcels ook op de popfestivals. De in Berlijn woonachtige Australiërs groeiden in twee jaar van de Lima naar de Heineken met hun onweerstaanbare nu-disco die schatplichtig is aan zowel indie als elektronica. Op Lowlands is de band daarmee een heuse allemansvriend, die zijn publiek zo vlak voor de apotheose van het festival nog even een duwtje in de rug geeft. >>> Lees verder

'Optreden is mijn drug. Dit is de beste drug ooit!,' roept Flohio vanaf het podium aan het einde van haar gig in de X-Ray. De kleine Zuid-Londense rapper heeft alleen wel heel hard moeten werken voor haar shot vandaag. Puur op karakter moet ze de half gevulde tent brakke toeschouwer voor brakke toeschouwer bekeren voordat het door haar gewenste energie-shot ook maar een beetje in de buurt komt. >>> Lees verder

Marc Rebillet is een nerd die lollig bedoelde liedjes bij elkaar improviseert terwijl hij slechte hiphop-, Miami bass- en housebeats op z’n MPC maakt, en via YouTube al honderdduizenden views pakte. Dat doet hij ook graag op een podium, en omdat mensen daar kennelijk op zitten te wachten heeft Lowlands hem geboekt. Zijn badjas gaat na tien minuten al uit in een liedje waarin hij een meisje zogenaamd probeert te overtuigen haar kleren uit te doen. >>> Lees verder

Het is 15 jaar geleden dat Franz Ferdinand voor het eerst in de Alpha stond. Het debuut was net verschenen en de buzz ging zo hard dat de band in een paar zuchten van de underground naar de hoofdpodia ging. Sindsdien is Franz zo ongeveer de huisband geworden. Deze editie openen ze met ‘The Dark of the Matinée’, dat ze spelen alsof het debuutalbum net uit is. Wie eerst schouderophalend klaar stond, is binnen een paar maten aan het dansen. >>> Lees verder

‘Dit is een ontzettend belangrijk nummer voor me,’ kondigt hij ‘Don’t Miss It’ aan. ‘Ik hoop dat jullie je hier níét in kunnen inleven.’ Hij vertelt hoe hij jarenlang worstelde met angst en depressies, en had gewild dat iemand hem ooit aanmoedigde om zijn emoties te uiten. Een prachtig einde waarin ook de invloed van Joni Mitchell te horen is, waar opeens blijkt dat James Blake ook zonder fratsen keihard kan binnenkomen. >>> lees verder

Zijn teksten worden met overtuiging gebracht en zijn bijna woord voor woord te volgen. Zo simpel als het eruit ziet is het helemaal niet om met die minimale middelen en overtuigende band neer te zetten. Dat bleek gisteren nog bij zijn Amerikaanse collega Juice WRLD. Waar die de tent onherroepelijk leeg zag lopen, hangt de Heineken aan Carners lippen, zeker als hij een ode brengt aan zijn ‘favoriete immigrant’: Yotam Ottolenghi, wiens kookboek hij beschouwt als zijn bijbel. >>> lees verder

‘KOKOKO KOKOKO! KOKOKO KOKOKO!’ Met een schreeuw komt de zingende drummer van de vijfkoppige band het podium op rennen, gekleed in een gele overall, zijn drumstokken in de lucht gestoken, zijn gezicht uitgestreken in een wijde grijns. De bandnaam vertaalt zich naar een drievoudige klop aan de deur, en met die dringendheid komen ze ook naar Lowlands. >>> Lees meer

Als Allbrook zijn band richting zo’n climax dirigeert, staat toetsenist Jamie Terry ineens naar hartenlust met zijn voeten te stampen en wiegt Jay Watson fanatiek van links naar rechts. De hits van Tame Impala heeft POND vanzelfsprekend niet, maar op zulke momenten zijn de psychpoppers uit Perth wél de ideale opwarmer. >>> lees verder

Hoe jong waren die gasten van Jungle By Night wel niet toen ze hun band oprichtten?! De Amsterdamse formatie die put uit allerlei muzikale windrichtingen bezit waarschijnlijk nog steeds zo’n beetje de laagste gemiddelde leeftijd van Lowlands, maar viert op het festival toch echt zijn tienjarige jubileum. Het feest loopt in eerste instantie alleen niet op rolletjes. >>> Lees verder

Verse video's online van (delen van) shows van onder meer Royal Blood, Paul Kalkbrenner, The Vaccines, Dub Inc en The Howl & The Hum. Je vindt alle Lowlands 2019 video op deze pagina. 

In die golfplaten tunnel komt zo'n hardcore implosie vaak ook beter tot zijn recht. Zo ook bij US hardcore punkers Turnstile. De band uit Baltimore heeft twee platen en drie EP's uit, waarop ze die hardcore sinds 2011 als volleerde ijzervlechters op de ziel aanbrengen. Ze zijn jong en fucking gretig en dat is hun publiek ook. Ook vandaag in de X-Ray: we zijn er klaar voor. Binnen 30 seconden een eerste pit en bassist Franz Lyons ontwijkt nog net een biertje. 'Don't waste my time', schreeuwt Brendan Yates ons toe. >>> lees verder

Echt héél erg mooie liedjes, waarmee Tamino de Heineken stage een uur lang kippenvel geeft. Er zijn weinig mensen die een diepe zangstem kunnen afwisselen met zulk mooi falsetto-gecroon, die de doorleefde teksten accentueren. Who hurt you, Tamino? Op ‘So It Goes’ hoor je Arabische invloeden van zijn roots (Tamino is half Egyptisch, zijn opa Moharam Fouad was een kleine bekendheid in dat land). En samenwerkingen met andere artiesten liegen er ook niet om: met Radiohead-bassist Colin Greenwood nam hij ‘Indigo Night’ op binnenkort staat hij in het voorprogramma van andere melancholie-regent Lana del Rey, van wie hij vaak de mannelijke versie wordt genoemd. >>> lees verder

Als Zwangere Guy een track over zijn traumatische jeugd rapt, dan zie je dat hij het moment herbeleeft. En al het gif er vervolgens uit spuwt. ‘Als kind blijf ik altijd op u kwaad, maar als de man die ik nu ben blijf ik altijd uw soldaat, mama.’ Ieder woord weegt hij op zijn tong, voordat hij het eruit gooit. ‘Gorik, Pt. 1’ veroorzaakte in thuisland België een kleine aardschok en maakte hem direct de spannendste rapper van het land, eentje die met gemak de Ancienne Belgique uitverkoopt. >>> Lees verder

Het is bepaald geen lichte show, dit. Is het niet te pathetisch, al die expliciete zorgen achter elkaar? Je zou denken dat het beter is om twee, drie van deze emotionele tracks te sandwichen tussen de ‘fun’ in een energieke set. Maar zo te zien aan de bomvolle Bravo werkt juist de rechtlijnige keuze die Willem maakt hier goed. De rapper pakt de ruimte en de rust om alles te vertellen wat hij kwijt wil, en de volle tent luistert. >>> lees verder

'Is this the last day of the festival? So everyone’s braindead?' Gejuich uit het publiek. 'I feel the same way,' geeft Ehrlich toe. Het is vandaag de laatste show van een drie weken lange tournee en dat is ook wel te merken. Na een sterk begin komt halverwege de klad er in en lijkt zijn stem het een beetje te begeven. De band herpakt zich met 'Forever Turned Around', de mooie titelsong van het eerdaags te verschijnen tweede album. Volgens Ehrlich 'the most poetic thing we’ve ever done.' >>> lees verder

Hij stelt al zijn muzikanten keurig voor zoals dat volgens de jazz-etiquette hoort, om vervolgens te verklaren: 'En dan nu het volgende liedje: 'Shit Festish'.' Er is een intermezzo met als thema dat hij zijn bankrekening niet durft te checken vanwege het waarschijnlijk lage saldo, liedjes over dat niets zeker is in het leven behalve dat er niets zeker is, en natuurlijk de nodige jazz solo’s van alle muzikanten. Maar telkens net voordat de boel lijkt te verzanden in muzikaal gefreakte versie van de Pac Man-tune, wordt de boel weer strak getrokken met een poppy refrein of een humoristische hook. Louis Cole is dan wel stapelgek, maar houdt de controle. >>> lees verder

HONNE heeft een hoog ideale schoonzonen-gehalte. Andy Clutterbuck is de vriendelijkheid zelve en heeft een gaaf stemgeluid, de electro-R&B-laag die James Hatcher eraan toevoegt is telkens een andere comfortabele jas. Alles wat ze op Lowlands spelen zou het ook erg goed doen op North Sea Jazz. Maar er zit soms ook precies de goede funk in of net die overtuigdende R&B-uithaal. HONNE is het perfecte ronde eitje waarmee iedereen de zondag wil beginnen. >>> lees verder

Zo, de regen is opgerot, de schoenen toch al niet meer te redden. De nacht is modderig maar warm, een vruchtbare bodem voor een ranzige, wilde nacht. Wat houdt je nog tegen? Maar waar gebeurt het nu echt deze avond? Zoeken, zoeken, zoeken tijdens een chaotische Lowlands-nacht: >>> Lees verder

Het woord dat in alle omschrijvingen voorkomt is: mysterieus. De ‘artiest’ Allan Rayman creëerde zichzelf een jaar of vijf geleden en kreeg hulp van Ben Swantek, de man die zich achter de schermen ook bezig hield met de eerste mixtape van The Weeknd. En dat werkte. Vorige week verscheen nog een online interview met Rayman in een fake talkshow dat meer vragen oproept dan antwoorden geeft. Wat wel duidelijk wordt uit dat gesprek: hij komt uit Wyoming, woont nu in LA en is behoorlijk populair in Canada. >>> Lees verder

Als je even de moeite neemt om te luisteren naar de teksten van Julia Jacklin – maker van de mooiste indieplaat van vorig jaar –, dan breekt toch direct je hart? Er zijn heel wat goede songs geschreven over het moment dat je stapelverliefd wordt, maar heel wat minder over dat die verliefdheid juist begint te verwaaien. ‘Don’t Know How To Keep Loving You’ is een geweldig mooi liedje in die laatste categorie. >>> Lees verder

Zangeres Julia Jacklin voelde zich in haar tourbusje soms net als een soldaat in de loopgraven. Knieën opgetrokken, de geur van het slagveld van gisteren die zich aan je opdringt. Godzijdank is beloning iets mooier dan wanneer je uit de loopgraven omhoog klimt. De Australische maakte een prachtig album over de druk van sociale interactie, waarmee ze ook Lowlands aandoet. >>> lees het interview