LL19: New Order stapelt alternatieve Arbeidsvitaminen
En Bernard Sumner zingt helemaal niet vals
Vandaag in 1987 verscheen Substance, de compilatie waarmee New Order uit de as van Joy Division herrees. Die verzamelaar opent met 'Ceremony', het eerste nummer van de band na de zelfmoord van zanger Ian Curtis, en bevat daarnaast een rits songs waar New Order live nog altijd op leunt: 'Subculture', 'Bizarre Love Triangle', 'True Faith', 'Temptation'. Ze komen vanavond allemaal voorbij, evenals 'Blue Monday': zo klinkt het als je je tijd 20 jaar vooruit bent. In dat opzicht hoeft 'Blue Monday' alleen Donna Summers 'I Feel Love' voor zich te dulden, dat andere tijdloze house-monument dat gisteren gloedvol en onder enorm gejuich werd uitgevoerd door producer Giorgio Moroder.
Eenzelfde heldenontvangst wacht New Order op Lowlands niet, maar dat ligt vooral aan het feit dat New Orders muzikale ontwikkeling van doomy new wave naar in Italo gedipte electronische indie zich minder leent voor gezwaai met vlaggen, ontbloot bovenlijf en meezingen dan Moroders discokrakers. Achilleshiel blijft Bernard Sumners stem, zeker in de tweede helft van het optreden, maar als je naast eerdergenoemde klassiekers ook 'Transmission' uit de achterzak van je vorige band kunt toveren, maalt niemand daar om. Barney zingt niet vals, nee, het is gewoon 'a different kind of tune'.
HET MOMENT:
Het leven van een succesvolle popmuzikant kent twee scharnierpunten: de doorbraak (Kyteman 10 jaar geleden, Osdorp Posse in 1995) en het moment dat je als band de alternatieve Arbeidsvitaminen op elkaar kunt stapelen in je set. Als na al die klassiekers het publiek een toegift verlangt en ook 'Love Will Tear Us Apart' door de Bravo schalt, weet je in welke fase New Order zit.
Lees hier het #LL19-dossier