Het mooiste moment is wanneer hij duet Dang! met de vorig jaar overleden rapper Mac Miller als slotnummer inzet. Mac’s verse komt van band en wordt door heel veel mensen in en om de Alpha meegerapt. Met een vrolijke foto van Anderson en Mac op de achtergrond krijgt deze volledig Alpha-waardige show op de valreep nog een mooi melancholisch moment.
Lees hier de hele recensie.
Drie dagen Lowlands vliegen voorbij. Wat blijft is een fraaie Top 30. We mogen stellen dat Lowlands 2019 een sterke editie was. Billie Eilish, Tame Impala en De Staat toonden zich echte hoofdacts. Verder was Lowlands 2019 vooral sterk in de breedte. Goede pop, goede rock, goede dance, goede hiphop en spannende nachten. De Top 30!
13. Anderson .Paak zet de Alpha volledig naar zijn hand
12. Loyle Carners feelgood familiehiphop
Loyle Carner is een softie, maar wel een met een gunfactor van hier tot Tokio. De Londenaar oogt hartelijk, en ook zijn muziek is warm en uitnodigend. Op het podium wordt hij begeleid door een toetsenist, een bassist en een dj, en dat is genoeg voor een solide oldschool geluid met veel soul- en jazzsamples.
Lees hier de hele recensie.
11. Fontaines D.C. gaat inderdaad heel groot worden
Daar zijn ze weer, de Ierse band waar we het heel 2019 al over hebben. We kwamen Fontaines D.C. al meerdere keren tegen op festivals, maar dit is wel een hele mooie gelegenheid om de daad bij het woord te voegen. Om de droom waar te maken uit die knaller van een single: ‘Big’. ‘My childhood was small, but I'm gonna be big.’
Lees de hele recensie.
10. PUP laat crowdsurfers botsen
‘This is what fucking punkrock is all about! Beating the shit out of each other and then picking each other up!’ Was getekend: PUP, een megastrakke Canadese band die inderdaad de moshpit aan de kont heeft kleven en hier in de X-Ray heel wat teweegbrengt.
Lees hier de hele recensie
9. The Opposites richten een slagveld aan
Er ging al een petitie rond, of A$AP Rocky niet een weekje langer in die Zweedse cel kon blijven. The Opposites zijn terug. Op Appelsap, op Pukkelpop, waarom niet op Lowlands? Dat was per slot van rekening de plek waar ze legendes werden, waar ze bewezen dat Nederlandse hiphop de allergrootste podia aan kon. Ja toch, waarom niet? Wat blijkt: die gedroomde comebackshow stond al gepland, maar dan in het geheim. In de allerkleinste tent van het festival, de gore verhuurschuur Sexyland.
Lees de hele recensie.
8. Otoboke Beaver buldert onbegrijpelijk door de X-Ray
Een gimmick? Je zou het bijna denken, maar luister nog eens goed. Dit zijn vier insane goede muzikanten die uit veertig jaar muziekgeschiedenis putten op een hele creatieve manier. Art-punk, no wave, opeens een opgefokt reggae-slagje, slapbass-riffs, razendsnelle gitaarlicks, tussendoor een zoetsappig koortje en dan als kers op het taartje een loeiharde grindcorebreak met ijzingwekkend gekrijs. Teringlelijk ja, maar wow.
Lees de hele recensie.
7. Julia Jacklin, de voorzichtige hartenbreker
Als je even de moeite neemt om te luisteren naar de teksten van Julia Jacklin – maker van de mooiste Australische indieplaat van het jaar –, dan breekt toch direct je hart? Er zijn heel wat goede songs geschreven over het moment dat je stapelverliefd wordt, maar heel wat minder over het moment dat die verliefdheid juist begint te verwaaien. ‘Don’t Know How To Keep Loving You’ is een geweldig mooi liedje in die laatste categorie.
Lees hier de recensie.
6. The Good, The Bad & The Queen neemt sprookjesachtig afscheid
De vrijblijvendheid - het idee dat niets hoefde - maakt The Good, The Bad & The Queen zo bijzonder. Dat vier levende legendes zonder verplichtingen samen konden apenkooien, met geen andere reden dan de muziek alleen, dat was de kracht van het project. Dat – zoals Albarn zingt in het allerlaatste nummer, dat de naam van de band draagt – was ‘the classic routine of The Good, The Bad & The Queen’. Dat en niets anders. Poof.
Lees hier de recensie.
©
Jelmer de Haas
Veel van de grote hits die Eilish heeft verzameld staan deels op band. Eilish zingt mee in een bad van reeds opgenomen vocalen. Daarin zit in de toekomst de groei. Maar Billie Eilish zien is Billie Eilish volgen. Ze kan met gemak drie uiterst trage nummers spelen en de aandacht volledig overeind houden door haar charisma, haar talent en dat voorkomen met lichte mysterieuze droomogen waarachter iets buitenaards schuilt. Ze is die weirde kid uit de klas in tienerfilms die oprijst en wél iets kan terwijl de populaire bullebak uiteindelijk met een benzinepompslang in zijn hand belandt. Het is begrijpelijk dat Eilish in eerste instantie is ontdekt door de kids. En net zo begrijpelijk dat haar pop alle generaties verenigt.
©
Tim van Veen / 3voor12
Hij rapt zonder backing track met een geweldige scheurende zware stem, en naast een dj heeft hij een gast op toetsen die lekker jazzy partijen speelt. En niet alle muziek van Zwangere Guy is zo zwartgallig, ook mooie vibetracks als ‘Brussels State of Mind’ en harde modernere rammers waarin je ScHoolboy Q en $uicideboy$ zou kunnen terughoren. Hij brengt ze stuk voor stuk mega-krachtig, met grootse gebaren en af en toe een manische lach. En hij is volledig in controle, de X-Ray is muisstil wanneer nodig, begint te swingen wanneer Guy dat wil en maakt op commando ook nog een hele dikke wall of death en moshpits. Is je ondertussen ook al opgevallen dat daar in de fotopit gewoon de hele show lang een gast uit zijn crew staat met een volgspot in zijn handen, om hem in de schijnwerper te zetten?
©
Tim van Veen / 3voor12
De Staat geeft het podium aan Rico & Sticks. Hiphop met rockband erachter, in de jaren negentig gebeurde het al eens. In dit geval is het meteen vol gas met ‘Hoedenplank’ en ‘Gekke Gerrit’. Maar band en rappers raken helemaal in elkaar verweven met ‘0.0’. Dan begint de Alpha te kolken. Tot hier had De Staat het publiek al mee, maar nu is er een bezwering die niet meer wordt losgelaten. Helemaal niet als de band zelf doorgaat met ‘Make Way For The Passenger’ waarbij de hamer in hoog tempo op de Alpha neerdaalt.
‘The D. The A. The N. The N. The Y. The N. The E. The D. The E. The L. The K. The O.’ ‘Danny Nedelko’ inderdaad, IDLES’ grootste anthem, een viering van de moed van immigranten die Talbot schreef voor zijn gelijknamige vriend, een Oekraïense immigrant die in de bandjeswereld van Bristol belandde. Op Glastonbury barstte Talbot na het nummer nog in huilen uit, volledig overweldigd. Zo hoog lopen de emoties vandaag niet op, maar de hit maakt wel duidelijk waarom verzet en engagement voor de leden van IDLES meer is dan een modieus kunstje. 'YADIYADIYADIYADIEYEYEYEY!’
©
Jelmer de Haas
Bij eerdere shows op Lowlands - met name de vorige keer in de Alpha - was er dan ook best wat twijfel. Hoe goed is die band nu echt? Maar vanavond is die twijfel er helemaal niet. Kevin Parker lijkt het zelf ook te voelen: dit is een avond waarop alles klopt. De muziek komt glashelder over je heen, ondersteund door prachtig licht, confetti en… lasers! Volop lasers. De scherpe lichtstralen in rood en wit jagen over ons hoofd tijdens ‘Elephant’, nog eens bij het down tempo nummer ‘Eventually’. We wanen ons zowaar even bij een trance-show.