Precies tien jaar geleden zette een jongen met rode schoenen en een trompet de Alpha naar zijn hand met een sentimenteel instrumentaal nummer dat ‘Sorry’ heette. Toen verblufte hij vriend en vijand met een hiphoporkest, vanavond sloopt Colin Benders in zijn eentje de Bravo. En daar komen geen excuses aan te pas. Ongelofelijk als je er over nadenkt. Het is überhaupt niet veel artiesten gegeven na tien jaar nog eens zo’n belangrijke spot op Lowlands te claimen, maar dat met zulke totaal verschillende muziek doen is echt uniek. Benders staat met zijn rug naar het publiek gebogen over een tafel vol modulaire synthesizers. Om hem heen tientallen LED-palen die een spectaculair beeld geven: de wilde krullen van Benders, zijn tengere lijf, de armen gebogen en de toewijding aan zijn instrument.
Benders doet dit inmiddels al een tijdje, en hij heeft als live techno-act behoorlijk wat naam gemaakt. Zo is hij een vaste waarde op Awakenings geworden en staat hij met deze show in de meest toonaangevende technoclubs. Het is ook bepaald geen lullige act die hij neerzet. Het is nog geen twaalf uur, maar Benders staat te schuren en te beuken alsof hij afsluit. Even laat hij het zakken, maar niet lang, want de kick die hij terug schroeft is nog harder en de hi-hats nog opzwepender. Dat is aan de ene kant heel vet en indrukwekkend, aan de andere kant toch wel een beetje een probleem. Want als dit de basis is onder de Bravo techno-nacht, waar eindigen we dan om vijf uur? Als je zo hard schudt aan de boom, blijft er dan wel fruit hangen voor de anderen?
Zo, de regen is opgerot, de schoenen toch al niet meer te redden. De nacht is modderig maar warm, een vruchtbare bodem voor een ranzige, wilde nacht. Wat houdt je nog tegen? Maar waar gebeurt het nu echt deze avond?
Vrouwelijke rondingen, mannelijke stoppels
Het is een niet te onderschatten factor voor een clubnacht: de balans, de flow. En die blijkt vanavond moeilijk te vinden. Vooral aan het begin van de avond is het zoeken, zoeken, zoeken. Rondjes lopen dan maar, tot je stappenteller ervan op tilt slaat. In de India staan William Djoko en Bambounou vrolijke, percussieve house te draaien, de X-Ray is zware kost met Mad Miran, die slepende, moeilijk te volgen ritmes neerlegt. Het is overal druk, maar nergens echt sprankelend. Behalve natuurlijk in de Adonis. De gay club is een euforische bende met drag queens in de mooiste uitdossingen. Om hen heen mannen zonder shirt en vrouwen die Bowie’s ‘Let’s Dance’ met wilde armbewegingen beantwoorden. Een meisje wordt op de catwalk op een stoel gezet voor een lapdance door een danser met vrouwelijke rondingen en mannelijke stoppels. Gender wordt hier niet vervaagd, maar uitvergroot en gevierd, en het is verdomde sexy.
Het is geen toeval dat die Adonis zo goed werkt. Nog los van het concept van de club - theatraal en goed uitgewerkt - is het ook fijn dat je in een afgesloten ruimte bent. Je moet ervoor in de rij, dus eenmaal binnen geef je je over zonder afgeleid te worden door geluid uit andere tenten. Ga je weer naar buiten, dan slaat de onrust toe. Agoria’s live-set loopt vertraging op en begint na een filmisch intro wel erg cheesy en traag, dus de overstap naar Helena Hauff is snel gemaakt. De Duitse is in korte tijd uitgegroeid tot een grote mevrouw. Vorig jaar bijvoorbeeld sloot ze Dekmantel’s MainStage af met een waanzinnig spannende set. Ze draaide daar toen gemene electro die je nooit op zo’n groot podium hoort. Tracks waarin van alles en nog wat gebeurt, waarin je brein alles bij moet schakelen om te volgen, maar dat wil je wel. Nee: ze eist het van je. Maar vanavond komt Hauff daar helemaal niet aan toe. Ze draait alleen maar techno, rechtdoor en vrijwel zonder de kick rust te gunnen. Het eerste half uur gebeurt er eigenlijk helemaal niets bijzonders in haar mixen. De Bravo verandert in een logge massa die wel beweegt maar geen moment echt bij de les is.
Toch nog een winnaar
Zwerven dan maar? Even langs St Paul, de liedjesfreak die van MGMT naar The Smiths (om kwart over drie!) naar Moroders ‘Neverending Story’ gaat in de ArmadiLLow. Daar hoor je al voor de derde keer dat de goochelshow van Hans Kazan en zijn zoon het leukste Lowlands-optreden ooit was, en je begint het zo langzamerhand te geloven. Dennis Sulta dan, een Schot die vrolijke house draait, een beetje slordig is in de mix maar uiteindelijk wel de tent bij de les krijgt met hitjes van Marie Davidson en Jamiroquai.
Door voor een kijkje in de X-Ray, waar inmiddels het Afrikaanse duo Bamba Pana & Makaveli het tempo hysterisch opgevoerd heeft. Hun Tanzaniaanse singeli is opzwepend en spectaculair - de een producer, de ander freestyle-rappend - maar de X-Ray loopt ernstig leeg. De witte heupen op Lowlands zijn kennelijk toch iets te stijf voor deze atletische muziek. De traditioneel legendarische X-Ray-avond valt zo nogal in het water. Hier moet het gebeuren, hier gebeurt het ook bijna altijd. Eerst zegde potentiële sensatie DJ Bus Replacement Service al af, last minute komt daar nog een afzegging van DJ Marcelle bij. De Utrechtse dj Ajabu grijpt zijn kans en wil zich duidelijk bewijzen: zijn set is extreem grillig, na woeste jungle laat hij het totaal open vallen, van ‘Hoedenplank’ schakelt hij naar een hardcore raveplaat en terug via een elektrofunk-slowjam. Over de top eclectisch is het, wel prikkelend maar ook te ingewikkeld om de tent echt in te pakken.
Zo dreigt dit een Lowlands-nacht zonder echte winnaars te worden, maar dan hebben we buiten de Sexyland gerekend. Het is in de verhuurschuur waar elk uur iets anders te doen is, weer eens afgeladen vol. Ook hier geldt de magie van de gesloten deur. Binnen is het een zweterige boel. Bij de deur wordt iedereen met schmink en vlaggen ingedeeld in kamp rood en kamp blauw. Binnen draait Sonny Forelli en is een soort ondefinieerbare wedstrijd gaande tussen de twee kleuren. Terwijl ‘België’ van Het Goede Doel door de tent schalt liggen blauwe en rode strijders met de slappe lach over elkaar heen op de grond, terwijl de tweekleurige scheidsrechters uitleggen dat er nu toch echt een winnaar moet komen. Er moet een allesbeslissende opdracht worden uitgevoerd: beide teams kiezen een afgevaardigde, die naar de achterkant van de zaal moet crowdsurfen en weer terug. Deze totale onzin is uiteindelijk ook Lowlands, en stiekem gewoon het feestje waar iedereen het meest los gaat.
Nog harder wordt er gegaan bij Goldband, de een na laatste Sexyland-act. In een decor van witte was wordt iedereen even deel van de hippe Haagse stukadoors-scene rond Boaz, Milo en Karel. Het hoogtepunt in deze set vol underground hits in de dop is natuurlijk ‘Witte Was’, hét emo-anthem voor iedereen die niet kan geloven dat dit de zomer was. De laatste act in Sexyland is daarna nogal verwarrend. Een groot houten hart wordt doormidden gezaagd, een jongen in onderbroek danst als een doorgesnoven Sleaford Mods-dj en een naakte vrouw besmeurd in bloed trekt zichzelf over het podium. En dan hebben we het niet eens over de experimentele upbeat house die de dansers tot het einde in de ban houden. Je hebt dus wat gemist als je niet binnen was. En dat bleek de sleutel van deze avond: de magie gebeurde achter gesloten deuren.
Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!