DTRH18: dit was de zondag DTRH18: dit was de zondag

Drie dagen lang geselde de felle zon het festivalterrein van Down The Rabbit Hole. Maar de grote afsluiter Nick Cave komt die verdomde bol met een gitzwarte set eigenhandig verdrijven. ‘I wish it would go down!,’ roept hij als het hem net te lang duurt. ‘Go down!!!’

Lees de hele resencie

Hoplakee, zo trekt hij een jongen het podium op, geeft hem een luchtbedje. ‘3, 2, 1!,’ telt hij af en ja hoor, de jongen neemt een flinke aanloop en springt zo op de gewillige handen in het publiek. Even verliest hij zijn evenwicht en kiepert er vanaf, maar hij weet er weer op te klauteren om een heel eind door de tent te dobberen. Dat vereist skills. Shout-out naar jou.

Lees de hele recensie

Charlie Steen in de blote pens. De zonnebril is al afgegaan. Hij heeft net zo vermoeide als bezeten ogen. Shame weet van geen ophouden. Telkens roept Steen al het publiek naar voren. Telkens duikt hij het publiek in. Bij het laatste nummer heeft hij de mensen zo dicht mogelijk naar zich toe gedirigeerd en levert hij zijn teksten vervolgens staand op de handen van het publiek. Bij de climax ligt hij weer, ook nadat de laatste toon is gespeeld.

Lees de hele recensie

We zouden hier elk van Annie's gierende gitaarsolo's kunnen noemen, of de QOTSA-waardige rockgroove van 'Huey Newton' die nog even extra vet wordt aangezet. Maar het leukst is de verrassing tegen het eind: 'Slow Disco', de gevoelige alleen-op-het-feest-ballade, is onlangs door superpopproducer Jack Antonoff omgetoverd tot stampend club-anthem. Zo steekt juist het verdrietigste liedje van de set de dansvloer in de fik.

Lees hier de hele recensie

Waar ging het mis? Hadden ze op een hoogtepunt moeten stoppen? Hun haar niet in de bleekpot moeten dopen? Dat laatste, matige album? Moeilijk te zeggen: maar Franz Ferdinand is na meer dan 1200 festivals een schim van wat het ooit was. 

Lees de hele recensie

Als je enige album alweer vijf jaar oud is en je een deel van dat album enigszins ontgroeid bent kun je voor een volwaardige setlist wat nummers tekort komen. En dus zijn ook bij Tank and the Bangas de covers onvermijdelijk. Een soulvolle versie van 'Roses' (origineel van Outkast) doet het redelijk, maar als we met een schijnbaar geflopte sitdown op het verkeerde been worden gezet, knalt de band er nog eens in met een eigenzinnige versie van 'Smell Like Teen Spirit' (oorspronkelijk van Nirvana). Origineel? Nee, maar het is ook allesbehalve een zwaktebod.

Lees de hele recensie

Zijn prachtige nummers bloeien op zoals een eenzaame wolk in de hemel tijdens een paddotrip ook kan uitgroeien tot een overweldigend kleurrijk luchtkasteel met vele vertakkingen. Doe je ogen maar eens dicht, en als vanzelf zie je de mooiste beelden aan je voorbij trekken. Zo staan tientallen mensen inderdaad, op hun laatste benen, hun interne wereld te aanschouwen. Maar er zijn er ook die hun heupen wiegen alsof het de laatste dag van Fusion is. Prachtig optreden.

Lees hier de hele recensie

Toch knap: er staan bij het Britse Jungle maar liefst zeven mensen op het podium, en toch is er een uur lang helemaal niets te zien. Het begint met de twee kernleden van de band, die er zo onopvallend uitzien dat je ze een uur later al straal voorbij zou lopen. Dan is er de manier van zingen: alles vierstemmig in kopstem, wat weinig karakteristiek aanvoelt.

Lees hier de hele recensie

Toch is er een afstand. Msschien doordat hij nauwelijks praat, misschien het grote podium. Zelfs zijn uberhit ‘Looking Too Closeley’ kan niet op meezingers rekenen. Maar dan, bij afsluiter ‘Berlin Sunrise’, wordt er toch ineens, zomaar, meegeklapt. Een kers op de taart van de meest perfecte zondagomiddagsact. 

Lees de hele recensie hier

Kijk die slangenleren outfit, en die cowboyhoed! De Braziliaans-Amsterdamse artieste Lyzza is cooler dan wij allemaal. Ze is alleen nog wel een beetje onzeker, bekent ze schoorvoetend. Als dj maakte ze al heel wat uren, als liveartiest nog niet. Dat zie je ook wel: ze loopt nog twijfelend over het podium, terwijl haar muziek zó sick is: de baile funk uit de favela’s van Rio de Janeiro combineert ze met experimentele elektronica. DJ Python meets MC Bin Laden, en ook leuk voor liefhebbers van Arca, dus. Het ene moment rapt ze met dwingende Portugese dictie, het volgende moment zingt ze wellustig. Geen wonder dat ze op Primavera al op het schild werd gehesen door Pitchfork. Nee, Lyzza hoeft helemaal nergens onzeker over te zijn. (Timo Pisart)

Bij opkomst verschijnt een Nederlandstalige boodschap op het scherm: de band is niet goed in soepele grappen, daarom heeft het management slogans geschreven. En de slogans, die komen. Er staat: ‘Real bands don’t need singers’. Er staat ‘Y’all like smoking weed!’ En aan het eind: ‘THANK YOU ‘CITY NAME'’. Het is net zo nietszeggend als studentikoos. Bloodhound Gang is nog grappiger.

Lees hier de hele recensie

In het bijna-donker van de Fuzzy Lop staat een buitengewoon charismatisch zanger genaamd Moses Sumney. Je moet een beetje naar voren om het te zien, maar dan is het onmiskenbaar. Sumney is een rijzige figuur in een zwart gewaad, breed en toch ook met vrouwelijke trekken. Hij oogt afstandelijk, en toch nodigt ie je impliciet uit om dichterbij te komen.

Lees hier de hele recensie

'Do You Love Me Now?' wordt opgedragen aan onze eigen Pip Blom, die onlangs als voorprogramma van The Breeders door Europa tourde. Een shout-out van de übercoole Kim Deal: die mag je boven je bed hangen.

Lees de hele recensie

Wat betekent het om mens te zijn op de derde dag van Down The Rabbit Hole? Wat betekent het om mens te zijn wanneer je bent doorgegaan totdat de zon zijn blije gezichtje weer liet zien? Wat betekent het om mens te zijn wanneer je niet meer weet of je bruin bent van de zon, of van het stof? Wende Snijders probeert al het hele weekend festivalgangers te prikkelen.

Lees hier de hele recensie.

Iedereen die vandaag tijdens de eerste DTRH-uurtjes al op het terrein is, slaapt bij in een hangmat, staat in een ellenlange rij voor ijskoffie of ondergaat een spirituele ervaring bij Wende een tent verderop. Jordan MacKampa staat duidelijk niet bovenaan het prioriteitenlijstje. De Congolees-Engelse singer-songwriter maakt folky soul, de beste vriend van alle koffiezaakplaylists. Dus als er een moment en tijdstip had moeten zijn voor zijn muziek is dit het wel. Maar helaas, Het werk van MacKampa beklijft niet. Ja, het is onmiskenbaar goed, maar niemand komt naar een koffiezaakje om alléén muziek te luisteren. Dus iedereen kletst er naar hartelust doorheen, of voetbalt met plastic bekertjes. (Mabel Zwaan)